Ik maak er geen geheim van dat ik geen perfecte moeder ben en het ook nooit zal worden. Maar ik doe mijn best en gezien het resultaat, namelijk Kaspar, lijkt dat wonderbaarlijk gezien nog best aardig te lukken. Hij leeft nog, er is geen zichtbare permanente schade en qua ontwikkeling en groei lijkt hij dus ook best mee te komen. Voor nu zitten wij op de goede baan! En net als Kas, groei ik na mate we vorderen in mijn rol als moeder, een proces dat ook verloopt met vallen en opstaan. Perfect zal het niet worden, immers; niemand is perfect.
Ik zal van het voetstuk vallen, net zoals mijn ouders ooit van hun voetstuk donderden, een voetstuk dat ik voor ze had bedacht. Dat donderen gebeurde niet op een specifiek moment, het is eerder iets wat deel uitmaakt van het volwassen worden en op eigen benen leren staan. Je superhelden loslaten en ze ook eens kritisch bekijken, en ontdekken dat ook jouw ouders, net als de rest van de wereld, hun imperfecties hebben. Maar stiekem blijven het toch je ouders, de veilige haven die er nog heel lang zal zijn. De plek waar je altijd weer terug kan komen, je ogen dicht kan doen en voor heel eventjes doet alsof er niks aan de hand is en alle problemen vergeet.
reacties (0)