Peuterspeelzaal

Ik stuur Kas met mijn hand op zijn hoofd richting de trap. 'Lieverd, we moeten ons echt NU aankleden' zeg ik terwijl ik hem licht doch dwingend verder duw. Deze ochtend is wat gejaagder dan we gewend zijn. Waar we normaal zeeën van tijd hebben drukken we nu gehaast een croissantje met hagelslag naar binnen want we worden om half negen verwacht bij de peuterspeelzaal de Schatkist.

Kas mag deze ochtend beginnen op de peuterschool, iets waar hij al maanden naar uitkijkt. Met grote ogen keek hij naar de spelende kinderen op de schoolpleinen en vroeg dan 'Mam, mag ik ook naar school?' En vandaag kon ik hem dan eindelijk blij maken. 'Echt? mag het echt?' vraagt hij met enig ongeloof als ik hem en zijn koffertje in de auto prop.

Met zekere passen stapt hij niet veel later het lokaal binnen. Ik blijf achter met het uilenkoffertje in mijn hand en mijn hart slaat een paar keer over als ik mijn kleine vriend zie lopen. Ik aanschouw de andere kinderen met argusogen en mijn angst lijkt al snel waarheid te worden als Kas naast een jongetje hurkt en zich in het spel wil mengen. 'Nee' gilt Luca 'Jij mag niet bij mijn trein' schreeuwt hij terwijl hij woedend de auto van Kas aan de kant gooit. Mijn vingers trillen en ergens zou ik Luca heel graag een wijze les leren over het samen spelen maar ik hou me in. Onverslagen zet Kas zijn auto weer op de treinbaan en met een rustige stem waar een ogenschijnlijke logica van afsijpelt vertelt hij Luca 'Maar DIT is een politie-Porsche. Dit is een hele bijzondere auto'. Luca kijkt nog een keer wanhopig naar de peuterleidster maar lijkt de verklaring van Kas dan toch te accepteren en samen bouwen ze aan een brug over het spoor. Gelukkig, het eerste conflict loopt met een sisser af.

Na een klein uurtje kondig ik mijn afscheid aan. Ik krijg een vluchtige kus op mijn mond waarna mijn zoon zich weer volledig op het speelgoed stort. Geen dikke tranen, geen kind dat zich met een ijzeren greep om mijn been heeft geklemd, geen paniek. Ik bedenk me hoe anti-climactisch dit afscheid is terwijl ik via de achterdeur van het lokaaltje naar de gang afdruip. Ik lijk meer moeite te hebben met deze nieuwe mijlpaal dan Kas, die zich werkelijk als een vis in het water aan school past. Mijn lip trilt een beetje en ik peuter aan de mouw van mijn jas als ik nog evenetjes via het raampje naar binnen gluur maar mijn wangen blijven droog, zo ook die van Kas. De beloofde tranen dienen zich pas aan als ik hem twee uur later weer komen halen.

Hij kijkt een beetje verschrikt op als ik zijn schouder aanraak terwijl hij op een klein autootje aan mij voorbij scheurt. Zijn gezicht vertrekt als hij mij ziet en hij deelt mij snel mee dat hij 'even aan het rijden' is. Als ik hem vijf minuten laten van de loopauto probeer los te peuteren begint hij hartverscheurend te huilen. Kas wil hier blijven; bij de juf en de kindjes. Ik moet hemel en aarde bewegen om het te overtuigen met mij mee te gaan naar huis. Met rood doorlopen oogjes, een snotneusje en een slap rechterhandje zwaait hij naar zijn juf die hem plechtig belooft dat hij donderdagmiddag weer mag komen.

Thuis valt hij als een blok in slaap. De eerste dag op de peuterspeelzaal was voor Kas een overweldigend succes. Het enige nadeel: de dag erna is hij spontaan snotverkouden.