Bevallingsverhaal

Bevallingsverhaal van ons meisje..
Zondag 1 december zijn we voor een ct scan in het ziekenhuis geweest.. Ons meisje is niet zo'n druktemaker en we hadden in de afgelopen weken al meerdere malen voor minder leven in het ziekenhuis gezeten.. Deze zondagavond werd er gelijk gekeken of ik al ontsluiting had.. Met 1 cm en verschillende afspraken voor de dag erna mochten we weer naar huis.. Maandagochtend hadden we een groei echo waarop alles goed was, maandagavond wederom een ct scan van de kleine.. We werden ondertussen en beetje ziekenhuis moe.. Dinsdag ochtend eindelijk de afspraak om ingeleid te worden.. Tijdens het voelen bij ontsluiting deed het zo zeer, dat de gynaecoloog voorspelde dat ik voor het weekend nog zou bevallen.. Thuis gekomen mopperde ik dat ik last had van bloed verlies en alles een beetje zeer deed.. Ik verweet het aan het inwendig onderzoek en maakte me niet druk.. Woensdagochtend vroeg mijn man hoe het ging, omdat ik zo overtuigd was dat ik die week zou bevallen vroeg hij of mijn rugpijn wel ging.. Ik manlief naar zijn werk gestuurd en kwaad op mezelf dat ik 'raar' in bed had gelegen.. Oeps! Toen ik op de klok keek en mijn ma belde om half 10 met de mededeling het doet wel erg zeer kwamen de weeën om de 4 minuten.. Na een uur het ziekenhuis gebeld, maar ik moest het 2 uur afwachten.. Inmiddels mijn man opgebeld dat hij naar huis moest komen.. Tegen 12 uur was mijn man thuis en heb ik het ziekenhuis gebeld dat ik eraan kwam.. Dat mocht en ze zouden kijken of ik wel met een gegronde reden kwam.. Oefff.. Zeg dat niet tegen een barende vrouw ;).. In het ziekenhuis aangekomen om 13.15 moesten we eerst aan de ct scan, ik hing nog steeds op 1 cm en de verloskundige moest even kijken of ik wel mocht blijven of weer naar huis moest.. Lange leve de hormonen, ik heb gezegd Ik ga niet naar huis zonder kind.. Toen kreeg ik een kamer toe gewezen.. Na douche en zere rug weeën was het niet meer uit te houden.. Ontsluiting konden ze amper voelen zonder ik ze bijna weg sloeg zo zeer deed het.. Om 4 uur is besloten mij een ruggenprik te geven om zo de weeën op te kunnen vangen.. Na een infuus en ruggenprik was ik met 4 cm pas net onderweg.. Toen de ruggenprik zat om 17.15 werden mijn vliezen gebroken en kon het feest beginnen.. Tegen 18.00 voelde ik de rug weeën door mijn ruggenprik heen, na een belletje en een keertje kijken zat ik op 6 cm.. Rond 19.15 wilde ik de verloskundige weer bellen maar mijn man vond dat ik teveel zeurde.. Toen ik toch belde en benauwd riep ik moet persen, was ik inderdaad al bezig.. Binnen een uur van 6-10 cm was niet te bevatten.. Na 40 minuten persen was ons meisje daar.. Wat een prachtig mooi meisje! Met een handje naast haar gezicht is ze geboren, met een kleine 2 hechtingen en 2 voor de sier ben ik er goed vanaf gekomen.. Op een roze wolk leefde we met zijn tweetjes.. Mijn moeder was perplex toen ik om kwart voor 9 belde dat ze was geboren, om 5 uur belde ik toen zat ik pas op 4 cm.. Toen de nacht begon is mijn leven ineens omgedraait.. 8 uur na de bevalling voelde ik me niet goed, en besloten ze bloed te prikken.. Toen de verpleegkundige weg liep belde ik gelijk en werd ik niet goed.. Er bleek een flink stolsel te zitten die me bijna mijn leven heeft gekost.. Voor ik het wist stond een eerste hulp arts, 1 verloskundige, 2 verpleegsters, gynaecoloog, iemand voor het bloedprikken aan mijn bed.. Wat er toen gebeurde weet ik niet helemaal meer.. Ik raakte telkens weg, en hardhandig heeft de gynaecoloog op mijn buik geduwd om de stolsels weg te krijgen.. Ook inwendig hebben ze dit weg moeten halen.. Ik hoefde daardoor niet naar de ok.. Mijn leven hing aan een zijden draadje.. Tijdens de onderzoeken wilden ze mijn man bellen omdat ze zagen dat het de verkeerde kant op ging.. Ik weet dat ze me hebben geprobeerd te steunen, ik weet dat ik alles bij elkaar gevloekt gegild en geslagen heb.. Dat ik heb gevraagd of ik dood ging.. Uren naderhand lag ik nog in shock en heb ik mijn man gebeld.. Toen hij in het ziekenhuis was heb ik hem alles verteld, hij was de eerste dagen boos dat hij naar huis was gegaan.. Achteraf maar goed dat hij thuis was, anders had hij net als ik nu een trauma opgelopen..
Gelukkig kan ik het na vertellen, en ben ik na een bloedtransfusie weer een beetje op de been.. Ik kan nu pas zeggen dat ik me een beetje beter voel.. De eerste dagen heb ik migraine aanvallen, en uitvalsverschijnselen gehad.. Nachtvoedingen sliep ik doorheen en dagen heb ik heel de dag gehuild.. Nu ik dit schrijf schakel ik mijn gevoel uit.. Ik kan en wil er niet teveel bij stil staan.. Over een aantal weken hebben we een gesprek in het ziekenhuis over die nacht, ook een doorverwijzing naar hulp is ingeschakeld.. Wat een droom bevalling was is veranderd in een nachtmerrie..
We komen er wel.. Maar nu nog even niet..