Om 23 uur s avonds schrijf ik deze blog. Toen ik mijn zoon vanavond op bed had gelegd controleerde ik mijn tas. Ik kwam tot de conclusie dat ik mijn sleutelbos miste. Ik ging zoeken op mijn vaste plekjes maar kon niks vinden. Vlug door zijn speelgoed en onze tuin achter maar vond ook niks. Het moest er zijn. Ik was vanochtend weg en ben ermee binnen gekomen!
Op mijn knieën door de kamer met de zaklampfunctie op mijn telefoon. Grondig door al het speelgoed. Dus al het keukenspeelgoed en blokken uit de ton in mijn handen gehad. Onze slaapkamer . De zolder. Echt Alles! Niks.
Eerst Had ik nog vertrouwen maar ik werd angstig. Waar zijn ze nou? Mijn man was al naar bed gegaan en ik opperde dat ik nog een keer in de tuin wilde kijken. De deur had hij op slot gedaan en ik had natuurlijk geen sleutel om deze te openen. Ik keek op in alle bloembakken. Onder de glijbaan en de wip. Toen alle deurtjes van zijn buitenkeukentje open gehaald. .......Daar lag hij!
Ow die boef. Ik heb niet gehuild maar de tranen staan nog steeds op mijn ogen te branden. Ik wordt van zulke situaties een beetje paniekerig. Ik ben blij dat ik nu weer gerust kan slapen en het van me af geschreven te hebben. Morgenvroeg gaat vroeg de wekker want ik heb vanavond niks kunnen doen in het huis. Ff nog een stofzuiger door het hele huis voordat ik maar mijn werk ga en de vaatwasser uitruimen.
reacties (0)