Er ff tussenuit geweest, de eerste schooldag

~~Soms maak je je als moeder zorgen over je kind. Hoe doet hij het op school en dan met name op sociaal vlak.
Eerlijk is eerlijk, hij is geen standaard jongen. Als je hem ziet verwacht je dat hij rond de 6 jaar is, maar is  4 . Hij doet graag mee, holt overal achteraan maar begrijpt vaak het spel niet.  Bij aankomst op school hoor ik vaak zijn naam roepen waarna er een tikkertje-spel plaatsvind. Hij is altijd degene die erachteraan rent. Zolang hij het maar leuk vind. ik ga er maar vanuit dat het iets positief is (want steeds voor iemand wegrennen kan ook een soort van pesten zijn)
Ook draagt hij ook een aantal uur per dag een oogpleister en een bril met flinke waardes waardoor zijn ogen worden vergroot. Gelukkig wordt dit door iedereen goed geaccepteerd en ondervind hij er geen last van.
Daarnaast heeft hij een taalachterstand. De eerste maanden had hij het er erg moeilijk mee. Hij had moeite om zich te verwoorden en andere kinderen vonden het moeilijk om hem te verstaan. Maar hij heeft flink moeite ervoor moeten doen en het gaat steeds beter.
Hij heeft met 2 klasgenootjes al buiten schooltijd gespeeld en het gaat goed.
Maar vandaag gebeurde er iets waar ik even bij wil stilstaan. We zijn 2 weken weg geweest op vakantie en ik had een plattegrond meegegeven waarop hij kon laten zien dat hij naar een pretpark was geweest. Hij vind plattegronden ook helemaal geweldig! Dus het was echt ook iets wat bij hem past om te laten zien. Vol trots legde hij uit dat hij in de achtbaan was geweest.
Hij liet het eerst aan de juf zien maar ze gingen het onderwerp bespreken in de kring (kan natuurlijk ook niet bij de deur). De andere kinderen waren ondertussen wel geïnteresseerd wat hij bij zich had. Normaal hebben we een ritueel : zeggen dat hij gaat overblijven, wat hij gaat eten en wie hem weer op komt halen etc.,  maar hij was zo druk bezig met alles te vertellen aan de anderen op zijn maniertje. Ik genoot ervan dat hij de aandacht kreeg.  Ik kreeg nog net een kus en een knuffel toen ik er om vroeg omdat ik wilde vertrekken maar gelijk was zijn aandacht weer bij zijn vriendjes.
Als afsluiter zwaai ik nog altijd even voor het raam. Nog nooit is hij me vergeten maar hij had nu geen oog voor me. Een klasgenootje attendeerde hem erop en ik kreeg vluchtig een zwaai van zijn hand. Vervolgens zie ik hem en een paar jochies omarmd zoals mannen dan doen, broeders onderling. Ik zie hem lachen met zijn vrienden, ze hebben hem gemist.
Met een euforisch gevoel vertrek ik vervolgens naar mijn eerste werk. Hij is daar op zijn plek.