15 maanden vandaag

Vandaag 14 maanden geleden dat ik een blog schreef. Lees vaak jullie verhalen en updates maar schrijf zelf eigenlijk nooit meer wat. Even verandering in brengen.

In de afgelopen 14 maanden is er natuurlijk enorm veel gebeurt, van de pasgeboren kindje naar een dreumes met een enorm sterkte wil/mening wat gepaard gaat met een hoop frustratie (van beide kanten soms), een mond vol tandjes en kiezen, onzekerheden, huisarts bezoekjes, driftbuien en drama scene's van mevrouw. Maar daar tegenover staat dat het heerlijk is om haar te zien opgroeien, slappe lach buien, en jawel vandaag met 15 maanden toch echt haar eerste stapjes los lopen. trots!
Meike is geen vlotte dame, ze doet niets op commando en besluit zelf wel of ze ergens aan toe is of niet, precies haar karaktertje ook, haha.

Maar wat een jaar zeg! Ik heb met heel veel plezier 2013 afgesloten, een boek die dicht is (met uiteraard ook heus leuke hoofdstukken) en ik achterin de kast stop.
Half december begon de ellende echt al, de gedachte van 'waarom wilde ik zo graag een kindje?' was geen new born-moeder die even door alle hormonen en perikelen van een huilbaby haar gedachtes niet in bedwang kon houden, maar een vrouw die hulp moest gaan zoeken. Gelukkig wel zo bedachtzaam geweest om dit aan te kaarten bij mn huisarts. Hierop volgde een reeks bezoeken aan een psycholoog met als benaming PND. Wat heb ik mij eenzaam gevoeld maanden lang, geen man die mij begreep of wie dan ook. Maar begin februari ging het al bergopwaarts en zag ik weer positieve dingen.

Maar al gauw, werd heel onverwacht, ondanks dat het al bijna 2 jaar te koop stond, ons huis verkocht. Eindelijk! Maar dan... verhuizen met een kleintje een hond en nog niet eens een ander huis op het oog. Deze heftige verandering na de geboorte van Meike kon ik even slecht plaatsen en handelen, maar er was geen tijd om hiermee bezig te zijn. Elk weekend wat volgde hadden we wel bezichtigingen in en om de omgeving waar we nu wonen. Logische keus, schoonouders wonen in de buurt, vrienden en makkelijk omdat je de omgeving al kent. Stiekum ging ik terug naar mn eigen fijne, vertrouwde stad Amsterdam terug, maar ja, getrouwd met een Rotterdammer en zie die maar eens naar 020 te krijgen (zoals ze dat zelf noemen). Ben tenslotte niet meer alleen, getrouwd sinds 2011 en een dochter en hond. Alles in overleg maar dit was niet bespreekbaar. Goed, zo hoog is de nood dan ook weer niet. Wie weet wat de toekomst brengt.
Huis gevonden stadje verderop, alleen.... sinds 1965 niets meer aan gedaan door oudere mensen. Denk dus aan schrootjes, bloemetjes behang, zeer gedateerde keuken en verzin het maar. De prijs was erook naar maar er moest een hoop gebeuren. Zeg maar dat praktisch het hele huis gestript moest worden.
Op 4 juli de sleutel gekregen en 7 juli uit ons oude huis vertrokken want de nieuwe eigenaar wilde er al in. GEEN goed idee, achteraf.
Om een lang verhaal even beknopt te vertellen, 3 maanden op een matras geslapen, Meike in een camping bedje en heeft ons tot 10 maanden oud wakker gehouden 's nachts (ben nog altijd jaloers op ouders waarvan hun kindjes al met 8/10 weken weten dat ze niet 's nachts niet meer 6x gillend wakker moeten worden) wat gepaard ging met vermoeidheid, nachtelijk ruzie's tussen mij en mn man, een gestresste hond en een kind wat we totaal geen rust en regelmaat konden bieden.
Het klussen in huis ging ook niet van een leie dakje, mijn stront eigenwijze echtgenoot denk namelijk alles zelf te kunnen en het op zn minst beter te kunnen dan een aannemer met 25 jaar ervaring (zelf werkzaam als IT-er), wat dus inhoud dat alles opnieuw moest en 2x zoveel geld kostte. Bouwdepot was iets eerder leeg dan we ingeschat hadden.
Als klap op de vuurpijl, kwam mijn schoonmoeder (die paar dagen op meike pastte ivm sloopwerk in huis) woedend als huis binnen, en gooit meike nog net niet terug mn armen in incl.de mededeling wat een 'ondankbaar secreet' ik wel niet ben! Met een beetje uitleg daarna, wist ik wat ze me duidelijk wilde maken (had weken geleden iets op fb gepost over dat ik baalde dat ik alles alleen in het oude huis aan het inpakken was en dat ik ergens in die post de naam van mijn schoonmoeder had genoemd dat ZIJ op meike aan het passen was en daar enorm dankbaar voor was). Man en ik hadden allang bedacht dat we haar zeer binnenkort mee uit eten zouden nemen en er is meerdere malen gezegd door beide dat we hun hulp enorm waarderen. Was niet goed genoeg, had het op fb moeten zetten. Vanaf dag 1 dat ik haar ontmoette heb ik al moeite met haar gehad, maar omdat ik altijd wijzelijk mn mond heb geleerd te houden en tot 10 kan tellen, heb ik haar geaccepteerd zoals ze is. Heb namelijk niet veel te willen/eisen in een schoonmoeder. Ze is nou eenmaal de moeder van mn man, dus heb ik daar mee te doen. Altijd netjes, beschaafd en aardig blijven, dan is er niet veel aan de hand. Dacht ik...
Ik heb een verwijtenvuur over me heen gekregen, bizar! Ze heeft de afgelopen 10 jaar een boekje bij gehouden van dag/datum met elke uitspraak die ik gemaakt heb en haar niet beviel. Ziekelijk gewoon! Er zijn dus 10 jaar lang oude koeien uit de sloot gehaald en tot op de dag van vandaag, krijg ik die via mn man te horen. Gister was ik een 'lui varken'. SPUUGZAT ben ik het. Heb sinds juli 2012 2x een poging gedaan om op een normale manier met haar te praten, maar dit wil niet.
Ondertussen heeft dit zoveel spanningen in mijn relatie met mn man opgeleverd dat we sinds begin november in relatie therapie zijn. Ik wilde eigenlijk mn koffers pakken en weg uit het huis (wat in 2018 waarschijnlijk nog niet klaar is), omgeving (schoonouders wonen 6 straten verderop), en weg van mn man. BAH! Zo klaar was ik ermee. Dit was ook gebeurt als we Meike, hond en niet getrouwd waren geweest. Omdat ik vind, hoe groot je problemen ook zijn, dat je niet zomaar mag/kan opgeven. Ben dus met spoed opzoek gegaan naar een therapeute die kon kijken of er nog iets te lijmen viel. Het houden van was al minder maar niet weg.
Januari 2014, van een scheiding is gelukkig geen sprake meer. Helaas de ruzie met schoonmoeder nog in volle gang. Oplossing? Geen idee! Ze wil niet praten, wel verwijten en nog altijd inpraten op mn man om hem duidelijk te maken watvoor slecht persoon ik wel niet ben. Maar ik ben er gelukkig minder mee bezig en richt me nu weer op positieve dingen. Van de zomer gaan we verder met klussen (is er weer geld ;)) en zijn mijn ouders er iig om ons te helpen met opvangen van Meike en hond.
Ondanks dat alles weer redelijk op de rit is, denk ik wel eens: toch beter/meer op mn gevoel afgaan. Als je al geen hechte band met je schoonouders hebt, ga dan zeker niet 6 straten verderop wonen! Had gewoon weer in mn oude vertrouwde A'dam kunnen zitten...
 

Meike doet het goed, lief, gezond, vrolijk eigenwijsje. Man en ik kunnen weer lachen samen en dat huis... ach, 't is maar een huis. Zolang we te eten hebben en elkaar is dat alles wat telt.

Hoop voor mezelf dat 2014 wat positiever gaat worden met meer vreugde dan verdriet