Het einde van ronde 10

Ik probeer me elke maand niet teveel illusies te maken. Verwacht er niet teveel van, dan kan het ook niet tegenvallen. Toch mislukt dat elke maand weer. Die rothormonen... Je voelt van alles in je lijf, maar uiteindelijk eindigt dit toch elke keer weer gewoon in buikkramp en een menstruatie. Zo ook vandaag weer. Maar laten we bij het begin beginnen.

Eind december 2012 besloten mijn man en ik ervoor te gaan. Pil aan de kant en proberen maar! Natuurlijk ga je er na 9 jaar pilgebruik vanuit dat alles niet direct weer optimaal functioneert, dus het misgaan van de eerste paar rondes was gewoon jammer, maar helaas. Mijn cyclus was wel keurig regelmatig, elke keer 29 dagen.

Met het misgaan van poging 6, begon de twijfel een beetje te komen. Ik ben pas 27, mijn man 28. Waarom is het nog niet gelukt? Op dezelfde dag was er ook nog slecht nieuws op familiegebied. Geen goede combinatie, ik zat er emotioneel een beetje doorheen. En als klap op de vuurpijl krijg ik de volgende ochtend een foto doorgestuurd van de zwangerschapstest van mijn beste vriendin. Een positieve zwangerschapstest wel te verstaan, uit ronde nummer 2. En natuurlijk ben je dan heel blij voor haar, maar wat heb ik 's avonds op de bank gehuild!!! Er kwam geen eind aan. Waarom lukt het bij ons nou niet? En waarom ben ik zo'n bitch dat ik er zo overstuur van raak dat het mijn liefste vriendinnetje wel lukt? Ik was niet alleen teleurgesteld in mijn lichaam, maar ook in mezelf.

Aan het werk dan maar. Langs de huisarts voor een nieuwe neusspray tegen de allergie, want volgens de bijsluiter was die niet goed voor zwangere vrouwen. Weg dan maar meteen met dat ding, over op een andere. Multivitaminen voor zwangere vrouwen en vrouwen die zwanger willen worden. Alcohol? No more, behalve in gevallen dat het anders op zou vallen. Gezond eten en bewegen doe ik altijd al, dus daar gaan we gewoon mee door. Maar nog steeds niks. En mijn cyclus? Die dacht: tijd voor wat variatie. Ronde 7 duurde 37 dagen, over ronde 8 deed ik 35 dagen, ronde 9 ging in 36 en ronde 10 in maar liefst 38 dagen. Bij de laatste drie rondes heb ik wel ovulatietesten gebruikt, dat brengt tenminste nog een beetje rust rond de NOD.

Maar vanmorgen dus weer de mislukking van ronde 10. Dit terwijl ik nu toch écht gehoopt had op een geslaagde poging. Mijn borsten zijn groter, ik was al een week een beetje misselijk... Blijkbaar kan je lijf je fantastisch voor de gek houden. Toen de buikkramp vanmorgen begon, wist ik meteen dat het foute boel was. Daar gaan we weer... Vanmiddag mijn ogen uit mijn hoofd gehuild, maar ik heb mezelf inmiddels weer bij elkaar geveegd. Manlief is vrij nuchter van aard, maar die zag vanmiddag gelukkig ook dat dit allemaal meer met me doet dan hij dacht. Vandaag afgesproken dat we het nog een halfjaartje proberen, tot de baby van mijn vriendin er is. Is het dan nog niet gelukt, dan maar de medische molen in.

Zucht... voorlopig dan maar even mij in de babyblijdschap van mijn vriendin, die komende week haar 20-weken echo heeft. Haar buik begint lekker te groeien en ze heeft de baby afgelopen week voor het eerst gevoeld. Daar kan ik gelukkig nog wel oprecht blij van worden! Nu maar hopen dat het vriendje of vriendinnetje van haar baby niet te lang op zich laat wachten.