Manlief krijgt toch zijn zin

De 20-wekenecho staat al een tijdje gepland. 6 november is het eindelijk zover en gaan we onze kleine uk weer zien. De vraag die daarbij hoort: wil je weten of het een jongetje of een meisje is? Nu heb ik altijd in mijn hoofd gehad het niet vooraf te willen weten. De verrassing leek mij extra spannend, en ik dacht eigenlijk dat manlief er ook zo in zou staan. Maar niet dus, meneer is zo benieuwd dat hij het wel heel graag wil weten. Dat werd dus een heroverweging voor mij. Een paar dagen geleden bracht hij het weer ter sprake. Of ik er al uit was? Ik heb hem een pleidooi voor zijn standpunt laten houden en hij wil het zo graag en hij zat er zo trots bij te glunderen, dat ik hem toch zijn zin maar heb gegeven. Volgende week donderdag weten wij dus of we een zoontje of een dochtertje verwachten! Spannend hoor, ik ben zo ongeduldig...

Verder vliegt de tijd eigenlijk. De eerste weken totaan de 12e waarop het nieuws bekend gemaakt kan worden, lijken te kruipen. Maar nu schiet het ineens flink op. Volgende week dinsdag ben ik gewoon alweer op de helft van mijn lang verwachte zwangerschap! Ik geniet met volle teugen van alle acrobatische toeren die ons ukkie in mijn buik uithaalt, ik voel hem of haar regelmatig bewegen. Ook begint mijn buikje nu wel echt op te komen. Manlief is ontzettend trouwens en praat regelmatig tegen mijn buik en geeft er kusjes op.

We hebben het afgelopen weekend ook nog eens gehad over de taakverdeling gehad als de kleine er straks is. Plan was oorspronkelijk dat ik minder zou werken, maar hij wil eigenlijk graag meer thuis zijn met de kleine. Nieuwe plan is dus om het om te draaien. Ik blijf fulltime werken en hij blijft bij de kleine. Even wennen, maar ik denk dat het wel gaat werken zo.