Welkom kleine man!

Na een korte radiostilte is het hoog tijd voor een nieuwe blog, want wat is er veel gebeurd in de tussentijd! In de eerste dagen na het slechte nieuws over mijn moeder, begon ik een beetje vocht te verliezen. De verloskundige is langs geweest, maar ze dacht niet dat het vruchtwater was omdat het niet bleef lopen. Ze gaf aan dat het wel een heel klein gaatje bovenin de vliezen zou kunnen zijn, en dat in dat geval de vliezen een dagen later wel zouden kunnen breken.

En dat gebeurde dus een week later, bij een zwangerschapsduur van 35 weken en 1 dag. Dat was schrikken! De verloskundige heeft ons doorgestuurd naar het ziekenhuis voor het geval de bevalling zou doorzetten, maar dat gebeurde gelukkig nog niet. Na twee nachten werd ik weer ontslagen uit het ziekenhuis en zou dagelijks thuis een ctg worden gemaakt om te kijken hoe de kleine het maakte.

De volgende middag kwam inderdaad iemand van de thuismonitoring langs om een ctg te maken. De hartslag van de kleine was nog prima, niks aan de hand. Mijn ouders zijn nog even op bezoek geweest en we hebben nog wat decoratie opgehangen in de babykamer.

En toen kreeg ik om een uur of 18.00 opeens pijn in mijn buik. Niet in pieken, maar een continue druk. Ik dacht dan ook niet meteen aan weeën. En uur later kreeg ik ook enorm pijn in mijn rug, ik wist niet meer hoe ik moest zitten. Dus ziekenhuis maar gebeld, tas weer ingepakt en op naar het ziekenhuis.

Om 20.45 waren we in het ziekenhuis. Ctg weer aangesloten en de kleine maakte het nog steeds goed, maar buikspanning was er nauwelijks op te zien. Het was dus nog steeds twijfelachtig of de bevalling nou al wel of niet op gang was. Door gebroken vliezen kon de gynaecoloog ook nog niet controleren of ik al ontsluiting had ivm infectiegevaar. Dat kon pas als ze zeker wist dat de bevalling op gang was.

Om 22.00 kreeg ik persdrang. De gynaecoloog ging toch maar voelen hoeveel ontsluiting ik had: ik zat al op 10 cm! Na een half uur persen en een knip mocht ik om klokslag 22.30 onze zoon T zelf aanpakken. Wat bijzonder zeg! !!

Ondanks het feit dat hij ruim een maand te vroeg geboren is, woog hij bij de geboorte toch nog vijf pond. De dag ervoor werd bij de echo nog 4,5 pond geschat, dus dat was een meevaller.

Inmiddels is ons mannetje alweer een week oud en hij doet het heel goed! We zijn nog in het ziekenhuis, maar ik hoop dat we snel naar huis mogen. Ik ben in de wolken!