Dewi 2,5

Ken je dat? Het gevoel dat je met je ogen hebt geknipperd en POEF… je bent 2,5 jaar verder? Dat is mij dus overkomen….

Afgelopen maandag was Dewi dus 2,5. En het lijkt wel of ze weet dat ze nu dat ze een grote meid is. Ze wil alles zelf doen.

Dit was al een poosje aan de gang maar het wordt alleen maar erger. Zo kan ons dametje zichzelf inmiddels aankleden. Soms achterstevoren en binnenstebuiten maar het lukt! En mocht het niet lukken en mamma moet helpen, dan gaat het met veel gemok! Ook haar schoenen kan ze zelf aantrekken. En 9 van de 10 keer zitten ze nog aan de goede voet ook. En als ze aangekleed is, schoenen aan heeft en d’r jas is aan, moet het hele gezin (incl. Nikki van 7 maanden) heel hard voor haar juichen dat het zo’n grote meid is!

En niet alleen als ze zichzelf heeft aangekleed hoor, ook als ze op de wc geplast heeft. Want sinds een paar weken plast Dewi op het potje. Na 2 weken durfde ze ook de wc aan. Als beloning mocht ze eerste een sticker plakken maar al gauw werd dit door haar zelf vergeten en vond het wc papiertje eraf trekken en doortrekken mooier dan de stickers. Ik denk dat ik maar aandelen ga kopen bij Page want er gaat heel wat toiletpapier doorheen op deze manier.

Poepen is een ander verhaal. Dit durft ze dus echt alleen in haar luier. Dan komt ze helemaal in paniek met een luier aangerend dat ze moet poepen. Ze voelt het dus wel aankomen en ze kan het ook ophouden maar de wc (of potje) is gewoon té eng (dit zegt ze ook: nee mamma, niet de wc, is eng…). Maar we doen nu al bijna 3 weken met een pak luiers dus ik vind het allang best. Dat wc poepen komt vanzelf wel een keer.

2 weken geleden hebben we een fiets voor Dewi gekocht. Het kleine, kunststoffen fietsje werd echt te klein dus het was echt tijd voor een nieuwe (of ouwe eigenlijk, want het was een 2ehandsje van Marktplaats). Een mooie paars met roze fiets is het geworden. Ze vindt het prachtig en kan het ook al heel erg goed. Alleen remmen is een probleem. Dus ook een probleem voor pappa en mamma. Die moeten heel hard rennen om haar bij te houden en haar tegen te houden zodat ze niet ineens de straat op fietst.

Dewi wordt ook steeds beter in pappa en mamma gek maken! Soms vraag ik me wel eens af waar dat lieve meisje is gebleven. Ze moet ergens in dat lichaampje zitten toch? Maar waarom zien we die dan zo weinig? Dewi is een ster in NIET luisteren, in de dramaqueen uithangen, in ja zeggen maar nee bedoelen (of andersom maar dat is over het algemeen niet zo erg), en in zeuren, heeeel veeel zeuren. Als ze 1 keer iets vraagt en ik zeg nee, of ze moet iets langer wachten op antwoord (meer dat 1 seconde bedoel ik dan) dan gaat ze huilen (lees: krijsen).

Slapen is ook een drama de laatste weken. Ze komt om de haverklap haar bed uit. Dus wat heeft manlief bedacht, die kriebelt haar in slaap (Dewi zelf noemt het kietelen. Wij hebben deze term eigenlijk overgenomen van haar en als ik aan mensen vertel dat wij haar ‘slaap kietelen’… goed, je kan de reacties wel voorstellen denk ik ;-)) gevolg: mevrouw gaat niet meer ‘normaal’ slapen, die wil gekriebeld worden!

Overdag doet ze geen dutje meer (helaas voor mij, want ik genoot altijd zo van dat uurtje ‘rust’). Als we haar overdag laten slapen, slaapt ze s’avonds pas rond 22.00 uur en dat vind ik echt veeeeel te laat. Zeker als je je bedenkt dat ze de volgende dag tussen 06.00 en 07.00 uur weer wakker.

OOh, en s’nachts loopt ze over. Dan staat ze ineens naast me en wil ze bij mamma slapen (het is nogal een mamma’s kindje). Aangezien ik veel te moe ben om een strijd aan te gaan midden in de nacht, laat ik het maar zo. Tot er ooit een een dag komt dat Nikki ook bij ons wil liggen. Dan is het afgelopen. Of ik moet een bed van muur tot muur kopen.

En… Dewi kletst. Dewi kletst heel veel. Echt de oren van m’n hoofd. Op (bijna) alles wat ze zegt, wil ze antwoord. Ik ben ook nogal een kletskous maar Dewi wint het van me. Zoals ik al zei, ze wil op alles antwoord of bevestiging. Bijvoorbeeld:

Dewi: ‘kijk mam (ja ze noemt me mam) een vliegtuig!!!’

Ik: -

Dewi: : ‘kijk mam een vliegtuig!!!’

Ik: -

Dewi: : ‘kijk mam een vliegtuig!!!’

Ik: ja schat, een vliegtuig.

Dewi: hij is blauw!

Ik: -

Dewi; hij is blauw!

Ik: ja schat, hij is blauw.

Dewi: Waar is vliegtuig nou? Vliegtuig achter de wolkies.

Ik: -

Dewi: Waar is vliegtuig nou? Vliegtuig achter de wolkies.

Ik: ja schat, vliegtuig achter de wolkies.

Nou, ik zou zo nog heel lang door kunnen gaan maar ik zal het jullie besparen. Ik vind het heel gezellig hoor begrijp me niet verkeerd, maar het is wel doodvermoeiend af en toe. Mensen in de supermarkt (of waar dan ook) vinden het vaak erg schattig (want ze vertelt ook gerust een heel verhaal tegen vreemden). Als ik dan zeg dat het zo de hele dag doorgaat, zeggen de mensen altijd tegen me: ‘gezellig toch?’. Ja hoor, maar je moet het eens de hele dag aanhoren ;-)

Ze kan ook wel heel grappig uit de hoek komen. Dan is ze zich van geen kwaad bewust maar als wij dan moeten lachen, lacht ze maar mee. Om het vervolgens heel vaak te herhalen want ze weet wel dat ze grappig was maar niet waarom.

Eén ding blijft ze wel, en dat is lief voor haar zusje. Och dan is het zo’n schat! Vaak is erg hardhandig en dan roepen wij dat ze zachtjes moet doen en Nikki ligt dan in een deuk. Tot nu toe is het 2 x echt te hard geweest voor onze Nik. De eerste keer stond ik in de keuken en Nikki lag in de wipper en Dewi was ook in de huiskamer. Ineens hoorde ik Nikki heel hard huilen. Toen ik naar de huiskamer liep stond Dewi heel schuldbewust tegen de bank aangeleund.

Dus ik vraag aan haar wat ze heeft gedaan. Heb je misschien speelgoed afgepikt van Nikki? Dewi: ‘nee’

Dus ik kijk naar Nikki en ik zie dat haar duimpje helemaal rood is en er stonden 2 mooie tandafdrukken van Dewi in. Ahhaaa, ze had Nik dus gebeten.

De tweede keer was afgelopen maandag. Nikki lag lekker op een kleedje op haar buik en Dewi vond dat ze maar op haar rug moest liggen. In een fractie van een seconde draaide Dewi haar om met als gevolg dat Nikki haar hoofdje met een dreun om de grond terecht kwam. Ze bedoelt het lief dus ik kan er niet heel boos om worden. Maar heb haar wel laten weten dat het niet mag. Dat ze dan mamma moet roepen.

Elke avond voor ik naar bed ga, moet ik even bij haar kijken. Kijken of ze nog goed ligt, of haar dekentje nog over haar heen ligt en of haar konijntje binnen handbereik ligt. En elke avond denk ik weer: God wat ben ik toch blij dat ik twee gezonde mooie meiden heb. En als ik overdag boos ben geweest op haar, heb ik daar dan spijt van. Want ze is nog best klein eigenlijk, hoe groot ze ook denkt dat ze is. En als ze s'ochtends wakker wordt en ze is niet te genieten dan vergeet ik weer hoe lief ze lag te slapen die avond daarvoor. Maar ja, als ze slapen zijn ze op hun liefst toch?