Bevallingsverhaal

20 december 2013

Smorgens is het al vroeg opstaan, we moeten om half 8 in het ziekenhuis zijn voor de inleiding. Eerst brengen we Shannah bij oma, daar mag ze nog even lekker verder slapen. Ik heb onrustig geslapen. Niet omdat ik me heel zenuwachtig voelde, maar toch erg vaak wakker. Iets voor half 8 zijn we in het ziekenhuis en mag ik me melden bij de verloskamers.

Ik word welkom geheten door de nachtdienst en word naar verloskamer 2 gebracht. Ik denk hard terug, zou dit dezelfde verloskamer zijn als bij je zus? Later blijkt dat het de kamer ernaast was, verloskamer 3. Ondertussen heeft papa de auto geparkeerd, hij is wel naar de verkeerde afdeling gestuurd dus ik ga hem ophalen bij de afdeling gynaecologie. Ook is het wisseling van de wacht bij de verpleging, dus we maken kennis met de verpleegkundige van die dag: Sandra

Dan is het wachten geblazen, omdat ik al op 4-5 cm zit is het alleen wachten op een infuus en de vliezen breken. Ik word aangesloten op het bekende CTG apparaat zodat ze jouw hartslag, de weeen en mijn hartslag in de gaten te houden. Alleen is er 1 probleem, op de verpleegpost kunnen ze wel de gegevens zien maar het apparaat op de kamer laat het niet zien. Als we iets willen drinken hoeven we het maar te vragen, wat dat betreft lijkt het net een hotel.

Rond half 9 wordt er geprobeerd om een infuus in te brengen door de verpleegkundige, eerst mijn linkerhand. Ondanks dat ze in het bloedvat zit wil het infuus niet doorlopen. Tweede poging in mijn rechterhand, ook deze poging mislukt ondanks dat ze in het bloedvat zit. Het prikken is erg pijnlijk en van mijn rechterhand blijf ik ook lang last houden bij het bewegen. Besloten word om eerst mijn vliezen te breken en te kijken of mijn lichaam zelf aan het werk wil gaan en dat het infuus niet nodig is. Ik krijg een uur de tijd. Op je hoofd wordt een draadje geplaatst om je hartslag in de gaten te houden. Zo ben ik mobieler en is het beter te zien wat jouw hartslag doet. 

Na een uur geen resultaat en er moet toch een infuus geprikt worden, deze keer door een andere verpleegster. Beide pogingen in mijn rechterarm mislukken en bij de tweede keer moet ik zelfs huilen van de pijn. Infuus prikken is vanaf nu geen pretje meer. Het blijkt dat er nieuwe infuusnaalden zijn en dat er bij meerdere mensen problemen zijn met prikken. De klinisch verloskundie die de bevalling gaat leiden, Carola, geeft ook aan dat deze zusters echt wel kunnen prikken, daar twijfel ik ook niet aan. Er is nog iemand op de afdeling gekomen waarbij een infuus geprikt moet worden. De verpleegkundige gaat proberen haar te prikken, als het daar ook niet lukt ligt het definitief aan de naalden. Als het daar wel lukt wordt er naar de anesthesie gebeld om daar vandaan iemand te laten prikken. 

De verpleegkundige is daar wel succesvol. Er is ondertussen ook iemand van de ICT gebeld die tijdens het prikken probeert om het CTG apparaat aan het werk te krijgen. Hij raakt zelfs een beetje in paniek als hij ziet hoeveel pijn het prikken geeft en het mislukken van het infuus. Omdat het apparaat gereset moet worden krijg ik de keus; blijven liggen tijdens het werk of een andere verloskamer. Om die man rustig zijn werk te laten doen besloten om naar een andere verloskamer te gaan, verloskamer 5.

Op de weg naar de andere verloskamer beginnen de weeen toch op gang te komen. Daar aangekomen komt er iemand van de IC die het infuus ook met moeite in mijn linkerhand krijgt. En dat terwijl ik geen moeilijke bloedvaten heb zoals alle prikkers aangeven. Eindelijk het infuus kan aan het werk om half 11! 

Elk halfuur wordt het infuus wat harder gezet en ik krijg flinke rugweeen. Gelukkig kan papa tegendruk geven wat heerlijk is tijdens de weeen. We krijgen soep op de kamer en later ook nog een keer brood. Ik heb weinig trek, maar neem toch een boterham. Deze heb ik uiteindelijk niet eens op. De weeen volgen elkaar steeds sneller op, maar na 2½ a 3 uur blijkt dat ik nog steeds op 5 cm ontsluiting zit. Toch voelt het alsof ik al persweeen hebt. Tijdens die 2½ uur heb ik het gevoel had dat ik moest plassen maar dit lukt niet. Mogelijk zit mijn blaas nog vol en daarom word ik even kort gekatheteriseerd. Maar mijn blaas is niet vol.

Omdat ik nog zo teleurstellend op 5 cm zit vraag ik of ik dan mag gaan douchen. Er is op dat moment iemand aan het douchen, dus ik moet even wachten. Na 10 minuten mag ik dan toch naar de douche. Ik ben zelf naar de douche gelopen aan de andere kant van de gang. Daar is het heerlijk ontspannend. Te ontspannend blijkt, want ik krijg opeens echt persdrang. Ik kan de weeen niet meer opvangen en roep de verpleging op. Terwijl papa voor een rolstoel word weggestuurd wordt er besloten om me met een ziekenhuisbed naar de verloskamer te vervoeren.

Ik zit opeens op 10 cm en mag meepersen. Dit is even pittig maar binnen 13 minuten ben je geboren! Ik krijg je meteen op mijn buik met doeken om je heen. 

Nadat de placenta geboren is lijkt het even alsof mijn baarmoeder naar buiten komt. De gynaecoloog wordt opgeroepen en gelukkig is het alleen mijn baarmoedermond die naar buiten komt. Ondertussen ben ik toch wel benieuwd of je nou een jongen of meisje bent. Papa had het tijdens de bevalling al gezien, maar alleen ik wist het nog niet. Je bent een beeldschoon meisje en je naam is Hadassah. Jouw gewicht is 4240 gram en je bent 52 cm lang. Je hoofdomtrek is 36 cm.

Ik krijg nog een paar hechtingen, maar verder ziet de klinisch verloskundige geen reden om nog niet naar huis te gaan. Als ik naar de toilet ben geweest mogen we naar huis. In het ziekenhuis krijgen we nog bezoek van je oom en tante. Uiteindelijk krijgen we nog een warme maaltijd in het ziekenhuis en mogen we om 19 uur naar huis. 

Dan kun je eindelijk kennis gaan maken met je grote zus: Shannah!