Weer met beide voeten op de grond gezet

Sinds februari weet ik dat een oud-collega zwanger was, maar vorige week kwam het bericht dat haar kindje met 24weken geboren was en dat er dus flink wat complicaties waren. Veel mensen leven mee met ze, want het is niet makkelijk als je je kindje zo ziet en de kans is klein dat het overleeft. Nu lees ik zojuist op hun blog dat het heel slecht gaat. Zo slecht dat de dokters in overeenstemming met de ouders de behandeling stoppen en beginnen met slaapmedicatie om aan de laatste reis te beginnen. Morgenochtend zullen ze definitief afscheid moeten nemen van hun kleintje. Ik zat te janken toen ik het las en nu weer bijna. Ik heb 2 gezonde kinderen boven in bed liggen en ik wil me niet voorstellen dat 1 van hen er niet meer zou zijn. Je wordt wel weer met beide voeten op de grond gezet door zulk nieuws, dankbaar dat ik dat niet heb mee hoeven maken en hopelijk ook nooit mee hoef te maken. Ik knuffel mijn kleintjes altijd voordat ik ga slapen, maar vanavond krijgen ze een extra dikke knuffel.