Soms baal ik van mezelf

Ken je dat, dat je jezelf voortdurend met anderen vergelijkt en de ander altijd beter/leuker/slimmer vind dan jezelf? Ik heb dat continu, dat gaat gewoon vanzelf. Het is een soort 2e natuur. Maar daardoor stel ik mezelf steeds achter, terwijl ik ook mijn kwaliteiten heb. Punt is, dat ik het in mijn hoofd allemaal wel weet, maar het gevoel is nog niet in overeenstemming met mijn cognitie. Ik zie veel dingen, denk en voel daar natuurlijk wat bij. Alleen heb ik de geweldige kwaliteit (ugh ugh) om de neiging te hebben het 'juiste' of 'gewenste' antwoord te geven ipv mijn eigen mening. Of ik zeg weinig tot niks erover. Ik probeer wat meer voor mezelf op te komen en minder van anderen af te laten hangen, maar dat vind ik nog best lastig. Mijn man vind dat ik ook meer aan mezelf mag denken, maar het is soms best lastig om dingen uit te leggen. Ik heb in het verleden vaak het idee gehad dat wat ik voelde of dacht, dat het raar was. Komt deels door mijn moeder. Als ik ergens iets bij voelde, kon zij dat overdreven vinden of onzin. Ze kon het dan op een botte manier zeggen, ook al heeft ze het waarschijnlijk nooit zo bedoeld. Maar daardoor ging ik dingen voor mezelf houden, en dat doe ik nu dus als een 2e natuur. Ik baal er soms echt van dat ik niet durf te zeggen wat ik ergens van vind of hoe ik me ergens bij voel. En bij de een gaat dat makkelijker dan bij de ander. Ik probeer de laatste tijd wel mijn emoties te laten gaan als ik voel dat ik even moet janken, dat vind ik best moeilijk omdat ik mezelf altijd groot hou. Net als bij de blog van mijn oud-collega die haar kindje verloren is vh weekend. Ik heb mijn tranen laten komen, waar ik ze normaal in zou houden. Het luchtte enorm op. Ik ga gewoon verder met mijn persoonlijke ontwikkeling en wie weet kom ik ergens op een plek die ik niet verwacht had. We zullen zien.