Een lang weekend weg - in mijn uppie

Komend weekend ga ik een lang weekend weg, in mijn eentje. Ik ga naar mijn tweelingzus in Ierland, mijn man en kinderen blijven thuis. Ik ben best zenuwachtig, omdat ik nog nooit zo lang/ver alleen heb gereisd en ik ben nog nooit zo lang zonder mijn kinderen geweest. Hoogstens 2 nachten met manlief samen weg en dan waren we in NL, dus kon ik zo in de auto stappen als er iets zou zijn met de kinderen. Maar nu ga ik dus naar Ierland, ik kan niet zomaar terug als er iets is. Maar ik moet van mezelf die drempel over en van het positieve uitgaan. Ik ben eigenlijk helemaal niet moeilijk met de kinderen, ze logeerden al met 2 maanden bij opa's en oma's en ik ga gerust met hen naar familie/vrienden die een uur verderop wonen (zonder mijn man). Maar nu moet ik ze echt een paar dagen los laten, ook al weet ik dat ze in goede handen zijn bij mijn man. Ik heb er ook wel veel zin in, want ik zie mijn tweelingzus weer en heb dan echt tijd om met haar bij te kletsen (met kinderen erbij is dat toch wat lastiger). Ik ga zelden alleen op stap, ik heb altijd mijn man, mijn kinderen of iemand anders in de auto mee. Maar ik heb me begin van dit jaar voorgenomen wat meer alleen/voor mezelf te doen en uit mijn comfortzone te komen, dit is 1 van die dingen. Ik was zelfs nog nooit alleen naar de Ikea gereden, de eerste keer vond ik ook best spannend ondanks dat ik de weg wist. Maar nu ga ik dus 3 stappen verder voor mijn gevoel, ik ga alleen vliegen (ook al is het maar 1,5uur) Adem in, adem uit, het gaat me lukken. 

Ik heb er zin in, maar ik ben ook blij als ik maandag mijn kinderen weer kan knuffelen. Fijn weekend allemaal!