Het verhaal achter mijn bbz.

Het is woensdag 19 september. Manlief moest supervroeg weg vanwege een cursus en zou pas tegen middernacht weer thuiskomen. Dus ik sta op zodra ons zoontje wakker is en ga even later naar het toilet. Bloed? Een klein beetje nog maar, maar ik vind het zeer vreemd aangezien ik nog maar op dag 16 van mijn cyclus zit. Ik ga er eerst vanuit dat ik dit keer supervroeg ongesteld ben geworden. 

Maar een paar uur later krijg ik ook een beetje buikpijn. Het voelt niet hetzelfde als menstruatiekrampen, maar ik zoek er in eerste instantie niks achter. Ik ga nog even met ons zoontje op de fiets naar de eendjes en de hertjes om die oud brood te voeren en ben van plan om op de terugweg nog even langs de supermarkt te gaan voor een paar boodschapjes. Het fietsen is gevoelig en tegen de tijd dat ik langs de supermarkt rijdt, besluit ik om meteen door te fietsen naar huis. Het doet echt zeer. 

Thuis aangekomen ga ik eerst met mijn zoontje lunchen. Ik houd me groot totdat hij op bed ligt en ga dan eventjes rustig zitten op de bank. Het doet inmiddels echt heel zeer, maar ik weet van mezelf dat ik een lage pijngrens heb dus ik houd mezelf voor dat ik me aanstel. Ik zit te twijfelen of ik de huisarts zal bellen of niet, maar besluit om eerst eens op internet rond te neuzen wat het kan zijn. Ik leg mijn situatie voor op het forum en vrijwel meteen krijg ik antwoord terug dat anderen denken dat het ovulatiepijn is in combinatie met een ovulatiebloeding. Gezien mijn moment in mijn cyclus klinkt dat ook heel erg logisch. Ik google er wat op los en voor zover ik begrijp zou ovulatiepijn 'maar' 12 tot 24 uur aanhouden. Uitzingen dus...

Aan het einde van de middag lijkt het ook een beetje af te zakken, waardoor ik meteen denk dat het inderdaad een ovulatiepijn is met een ovulatiebloeding. Die avond daarvoor 'geklust' met mijn man, dus ik was zelfs een beetje blij dat ik dan wist dat we het dit keer op tijd hadden gedaan.

Echter na half acht toen ik ons zoontje naar bed bracht, kwam de pijn in alle hevigheid terug. Ik lag zo nu en dan zelfs even krom en een traantje kon ik niet onderdrukken. Dus weer achter de computer en ik google weer verder. Uiteindelijk kom ik ook op de optie dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan zijn. Wederom stel ik een vraag op het forum of je ook bij een bbz ongesteld kunt zijn geweest of als dit zeer onwaarschijnlijk is. Volgens anderen is het onwaarschijnlijk en ik wuif het weg. Ik zal me inderdaad wel aanstellen. Ik doe ook geen zwangerschapstest, want ik was tenslotte nog maar 16 dagen terug ongesteld geweest. Ik kan niet zwanger zijn en dus kan het ook geen bbz zijn.

Na een paar paracetamolletjes naar bed gegaan, maar zo goed als niet geslapen. Ik lag krom en zo nu en dan te janken van de pijn. Mijn man kwam midden in de nacht thuis en daar heb ik het ook tegen gezegd, maar ook dat ik vermoedde dat het ovulatiepijn was. Hij was moe en gaf er weinig gehoor aan. Na een tijdje had ik eindelijk een houding gevonden die niet zeer deed en ik stond op het punt in slaap te vallen, toen ons zoontje van zich liet horen. Ik heb mijn man wakker gemaakt en gezegd dat ik graag in deze positie wou blijven liggen, dus dat hij maar even moest. Ik kreeg hem bijna niet wakker. Er kwam wat gemurmel en hij viel steeds in slaap. Uit frustratie ben ik zelf gegaan, maar niet voordat ik de dekens met een klap op mijn man heb gegooid. Toen was ie ineens wel wakker en boos! ;)

Maar goed... de volgende ochtend was de pijn toch aardig afgezakt, dus in eerste instantie ook de dokter maar niet gebeld. Maar om 10 uur kwam het wel in alle hevigheid terug. Ik heb tegen mijn man gezegd (die die dag toevallig vrij had) dat ik toch maar ging bellen. Natuurlijk moest ik tot 10.30 uur wachten, vanwege de koffiepauze bij de huisartsenpraktijk. Bel ik om 10.30 uur, blijkt dat er vandaag geen huisarts aanwezig is. Ze kan wel een afspraak voor morgen maken, maar ik sta er op dat ik vandaag toch echt nog iemand moet zien en er niet nog een dag mee rond kan lopen. Ik moest dan maar naar de huisarts van een dorp hier verderop bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar die begon te miepen dat ik wel erg laat belde. Toen barstte ik in tranen uit en zei dat ik echt heel erg graag wou dat er vandaag nog iemand naar keek. Vervolgens kon ik een halfuurtje later daar terecht. Dus mijn man heeft snel mijn ouders gebeld of die even op de kleine konden passen en die hebben we daar snel 'gedumpt'.

Deze huisarts was een hele aardige man en precies zoals ik me een dokter voorstel. Hij vroeg de bekende vragen over mijn menstruatie, de pijn, de ontlasting en het plassen e.d.. Hij onderzocht me en ik moest even plassen in een potje. Een blaasontsteking werd uitgesloten. Hij kwam tot de conclusie dat het waarschijnlijk òf een blindedarmontsteking was òf een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. En dus werden we doorverwezen naar het ziekenhuis. Hij schreef ter plekke een verwijsbrief en we mochten meteen doorrijden naar het ziekenhuis. In tranen belde ik mijn ouders op dat ze dachten dat ik een blindedarmontsteking had en dat ik dus naar het ziekenhuis moest. En ik vroeg of ze vanmiddag ook nog op konden passen. We zijn nog snel even langs huis gegaan om mijn ponsplaatje op te zoeken en om nog even snel ons zoontje zijn slaapknuffel en spenen bij mijn ouders te brengen. 

Uiteindelijk in het ziekenhuis eerst een kort gesprekje gehad met een zuster en vervolgens bloed laten prikken bij het lab en ook hier weer in een potje plassen. Voor de zekerheid deden ze er een zwangerschapstest bij om een bbz uit te sluiten. 

Wachtend in de gang op de uitslagen komen we natuurlijk mijn oma en tante tegen. Hier hebben we maar tegen gezegd dat ik waarschijnlijk een blindedarmontsteking had. Dat dachten we op dat moment ook zelf. 

Even later mogen we weer in het hokje met een zuster praten over de bloeduitslagen. Ze stelde nog een paar vragen. Of ik ook misselijk was? Dus ik zei dat ik bij tijd en wijle wel wat misselijk/draaierig was, maar dat ik dat weet aan de pijn. De zuster vertelde dat een blindedarmontsteking erg onwaarschijnlijk was, omdat dit niet overeen kwam met de waarden van de bloeduitslag. Echter de zwangerschapstest was positief! Mijn man en ik keken elkaar meteen aan en zeiden: 'Oh?!' Ik zag een kleine glimlach bij mijn man verschijnen en ook wel bij mij, maar meteen ging er door mijn hoofd dat ik hier niet blij mee kon zijn. 'Zwanger???' Het zat dan niet goed. De zuster zei vervolgens: 'Gefeliciteerd! Die misselijkheid kan dus best door je zwangerschap komen.' Ik lachte niet en ik huilde niet. Mijn gezicht was gelijk zoals bij binnenkomst. De zuster zei daarop: 'Voor iemand die net te horen krijgt dat ze zwanger is, blijven jullie wel heel rustig.' Daarop zei ik: 'Nou, ik weet niet goed of ik hier wel blij mee moet zijn. Die pijn heb ik niet voor niets, dus ik denk niet dat het goed is. Ik ben bang dat het dan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is.' Ze vroeg nog of ik wel zeker wist dat ik de laatste keer ongesteld was geweest. Geen haar op mijn hoofd heeft toen gedacht dat ik niet echt ongesteld was, aangezien ik 5 dagen ongesteld was geweest. Het was wel iets minder lang dan de 7 dagen die ik gewend was, maar ik vond dat niet zo erg onlogisch aangezien het dit keer ook om een iets kortere cyclus ging. Tevens had ik er wel echt menstruatiekrampen bij gehad zoals anders altijd.

Na een tijd wachten bij de dokter die echo van mijn buik zou maken, werd er dan eindelijk een echo gemaakt. Deze man wist echter nog niks af dat het waarschijnlijk niet om de blindedarm zou gaan, maar om een bbz. Dus dat hebben we meteen duidelijk gemaakt. Toch ging hij nog mijn hele buik bij langs en zat lang te zoeken naar de blindedarm om toch uit te sluiten dat het geen blindedarmontsteking was. Zo nu en dan was het behoorlijk pijnlijk en de echo duurde volgens mij zeker wel een half uur. De blindedarm zag er perfect uit en ook de rest was goed. De baarmoeder e.d. onderzocht hij niet, dat zou de gynaecoloog straks doen. 

Dus... op naar de gynaecoloog. Deze vrouwelijke arts deed een inwendige echo. En vrijwel meteen was het wel duidelijk dat er geen vruchtje in de baarmoeder zat. Wel zag ze zwarte vlekken, wat een teken van bloed/vocht was. Toen ze klaar was met de echo vertelde ze ons dat het bijna niet anders kon dan dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap betrof en dat ik diezelfde dag nog een kijkoperatie moest ondergaan onder algehele narcose. Het kon niet blijven zitten en het kon ook niet onder plaatselijke verdoving, omdat ze mijn buik gingen vullen met gas en dat je daar benauwd van kunt worden. Op dat moment had ik het even niet meer. Ik maakte me niet eens zo druk om het feit dat het om een bbz ging, want dat hadden we al aan zien komen. Maar ik was meer bang voor de operatie en al helemaal dat het onder narcose moest. Een half minuutje later had ik me al weer hergrepen en ik heb gezegd dat ik liever niet teveel details over de operatie wou horen aangezien me dat eerder beangstigde dan geruststelde. Ze vertelde dat we op hun moesten vertrouwen wat er tijdens de operatie zou moeten gebeuren. In een slecht geval moest de kijkoperatie uitgebreid worden naar een normale operatie en zou er een eierstok e.d. verwijderd moeten worden. Dat konden ze pas zien als ze bezig zouden zijn. We hoopten maar op het beste.

Vervolgens werd ik opgenomen op de kraamafdeling, wat tevens de afdeling gynaecologie en kinderafdeling was. Alle kleren konden uit en een operatiejasje aan. Er werden vragen gesteld door een paar zusters en ook de anesthesist kwam om een hele waslijst aan vragen op me af te vuren. Mijn man heb ik nog geïnstrueerd wat hij straks mee moest brengen voor mij.

Net voor 16.00 uur namen ze mee naar de OK. Mijn man nog een kusje gegeven en toen richting OK. Er moest een infuus worden geprikt. Ik zei nog tegen het meisje dat ik heel moeilijk te prikken ben. Toch probeerde ze het eerst zelf. Vervolgens gaf ze het over aan haar collega. Eerst links... toen rechts... 'Hoe hebben ze je wel ooit geprikt toen je een keizersnede kreeg?' Tja, ook moeilijk... Inmiddels lag ik al te janken van de pijn van het prikken. Hij dacht dat het infuus goed zat en de zoutoplossing sloot hij al aan. Het zat dus niet goed!!! Mijn hele hand zwol op van de zoutoplossing. Ik heb erg gehuild. Alle spanning kwam er ook bij uit. Het deed ook ontzettend zeer. Ze waren al aan het bespreken of het misschien ook beter was om me eerst met een kapje weg te maken en dan te prikken. Maar de anesthesist stond erop om het ook nog even zelf te proberen met een babynaaldje. Nou, het is gelukt. Volgens hem behoorde ik niet alleen tot de categorie moeilijk te prikken, maar tot de categorie die heel heel heel moeilijk te prikken is. 

Vervolgens in de operatiekamer op de operatietafel overgekropen en ik moest maar aan leuke dingen denken, want over 60 seconden zou ik weg zijn. Zo gezegd, zo gedaan...

En toen was het 18.00 uur en werd ik wakker terwijl ze me naar de verkoeverkamer aan het rijden waren. Ik dacht eerst even dat ik in mijn eigen bed lag, maar 3 seconden later wist ik alweer hoe en wat en vroeg ik hoe het was gegaan. Het was allemaal goed gegaan zeiden ze. Ik mocht op de verkoeverkamer zelf mijn man bellen en hem vragen om te komen. Tegen 19.00 uur kwam hij samen met mijn moeder en even later kwam de gynaecoloog ook om te vertellen hoe het precies was gegaan.

De gynaecoloog vertelde dat het op zich wel goed was gegaan, maar dat ze wel mijn rechtereileider moesten verwijderen. Deze was namelijk al aan flarden geweest. Van een vruchtje was niks meer te zien, omdat het één bloederig geheel was geweest. Ze liet foto's zien van de kijkoperatie. Ze vertelde er tevens bij dat het geen gevolgen voor ons had in de toekomst om zwanger te worden, omdat de andere eileider het overneemt. Ook was het wel een geval apart geweest, want ze was ervan overtuigd dat het een eitje was van mijn linkereierstok. Dus er waren twee mogelijkheden (zoals ik begreep). Of de rechtereileider had het eitje opgepikt bij de linkereierstok. Of het eitje was via de linkereileider naar de baarmoeder gegaan, maar heeft de baarmoeder links laten liggen en is doorgereist naar de rechtereileider. Tevens had er een cyste op mijn linkereierstok gezeten die ze doorgeprikt hadden. Een cyste was wel heel normaal bij een zwangerschap, dus daar hoefde ik me niet druk om te maken. Het was één en al abracadabra voor me.

Even later mocht ik naar de afdeling. Mijn man heeft snel nog tv voor mij aangevraagd. Ik voelde me verrassend goed. Ik was niet misselijk, maar wel heel erg hongerig en gelukkig mocht ik al gauw voorzichtig weer wat eten.

De volgende ochtend mocht ik alweer naar huis. En daar ben ik nu aan het herstellen. Ik probeer het rustig aan te doen, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik vind het erg jammer dat we nu eerst een aantal maanden moeten wachten voordat we weer verder mogen met proberen. Een snelle rekensom geeft dat er nu dus minimaal 3 jaar leeftijdsverschil zal komen tussen de eerste en de tweede. Niet dat dit zo'n ramp is, maar zo hadden we het ons niet voorgesteld toen we een halfjaar terug mijn spiraaltje lieten verwijderen.

Alhoewel  we dus een zwangerschap hadden die geen schijn van kans had, ervaren mijn man en ik het niet als een miskraam. We hadden meteen al door dat het niet goed was toen we hoorden dat ik zwanger was. Maar ik vind het wel heel erg fijn om dit verhaal nu op papier te hebben gezet en te hebben gedeeld. Want al met al is het toch nog best heftig geweest.