Mijn bevallingsverhaal van `lyts Ljochtsje`

Het is nu alweer 2 jaar geleden dat ik ben bevallen van onze zoon. Toch vind ik het leuk om mijn bevallingsverhaal hier met jullie te delen. Je bent gewaarschuwd... het is een laaaaaaaang verhaal. ;)

's Ochtends om 6.15 uur werd ik wakker en had ik last van zogenaamde voorweeën. Ik bleef liggen in bed, want ik wist niet goed wat ik hier nu mee moest. Maar om 6.45 uur veranderden ze al in echte weeën. Het waren korte weeën die meteen al snel achter elkaar aan kwamen. Daarom maakte ik mijn man om 7.10 uur maar wakker met de mededeling: 'Ik denk dat vandaag wel eens DE dag kan zijn.' Mijn man vroeg of het goed was of hij nog even mocht blijven liggen en ik vond dat geen probleem. Zelf ging ik er wel meteen uit om beneden even te ontbijten. Tien minuten later stond hij ook al aangekleed en wel beneden, want slapen kon hij natuurlijk niet meer. 

Vervolgens heeft mijn man nog snel wat klusjes thuis gedaan. Zo moest er nog een lampje van de auto worden vervangen, want die was natuurlijk net kapot gegaan. Ook heb ik hem nog snel naar de winkel gestuurd om blauwe muisjes te kopen. Hij zou dat al drie keer eerder die week doen, maar elke keer vergat hij het. *zucht* En aangezien het vandaag zaterdag wilde ik niet op zondag met de eerste visite zonder muisjes zitten. Tsja, waar je je al niet druk om kunt maken. Haha. Ondertussen probeerde ik nog een DVD te zien om te ontspannen en ik hield de tijden van de weeën bij.

De weeën kwamen al vanaf het begin snel achter elkaar aan. Daarom besloten we om 10.00 uur de verloskundige maar te bellen. Deze was er 10 minuutjes later al. Ik bleek net de slijmprop en een beetje vruchtwater te verliezen. Na onderzoek bleek ik 2 cm. ontsluiting te hebben, maar ook bleek dat onze zoon in het vruchtwater had gepoept. We moesten dus naar het ziekenhuis en het zou dan dus ook een bevalling onder begeleiding van de gynaecoloog worden. Nu waren we al van plan om een ziekenhuisbevalling te hebben, maar ik had wel gehoopt dat ik wat langer thuis kon blijven. Mijn man werd erg zenuwachtig en belde nog snel zijn moeder om haar in te lichten. Ik vond dat zelf onzin om haar te bellen, maar kennelijk had mijn man daar erg behoefte aan.

Om 11.00 uur zaten we al in de weeënkamer van het ziekenhuis. Ik kwam aan de monitor en de weeën en de baby zijn hartslag werden in de gaten gehouden d.m.v. 2 banden die om mijn buik werden gebonden. Om 11.30 uur was het etenstijd en ik wilde ook wel proberen wat te eten, want ik wou goed op krachten blijven. Een zuster waarschuwde me al dat dit beter niet kon en als ik echt iets wilde eten dat ik het beter alleen bij de vla kon houden. Ze had gelijk. De paar hapjes vla kon ik even later al niet meer binnenhouden.

Net voor 12.00 uur kwam de gyn langs. Hij heeft de vliezen verder doorbroken en ik vond dat erg pijnlijk hoe hij dat deed. Ik moest niet zeuren van hem, want het deed geen pijn. Het deed wel pijn, want hij schaafde langs de binnenkant van mijn vagina met die 'prikker'. Tevens toucheerde hij me (pijnlijk!) en ik bleek toen 4 cm. ontsluiting te hebben. Ik had meteen al de smoor in deze gyn. Grrr... De baby zijn hartslag leek niet in lijn te zijn met de weeën. Het was niet meteen zorgwekkend, maar wel een reden om het allemaal extra in de gaten te houden. Daarom lag ik om 12.00 uur al op de verloskamer.

Op de verloskamer kreeg ik het steeds moeilijker en pijnlijker. Er werd een andere hartslagmeter voor de baby geplaatst. Deze werd bij me ingebracht en op het hoofd van de baby 'geschroefd'. Zo kon de dokter de hartslag beter in de gaten houden zonder dat er onderbrekingen in kwamen, want een band verschuift steeds. Ik kon alleen maar rechtop zitten. Van liggen werd ik erg misselijk en dat was ook veel pijnlijker. De gyn. kwam soms even kijken en hij stelde op een gegeven moment voor om op de linkerzij te gaan liggen, want dit was beter voor het indalen van de baby. Ik heb het geprobeerd, maar ik kon dat echt niet. Die pijn die ik dan kreeg was ondraaglijk! Dus ik ben weer snel overeind gekomen en ben rechtop door blijven puffen. 

De weeën deden erg zeer  en tussen de weeën door had ik ook erg veel pijn. Ik heb zelfs tegen mijn man gezegd dat er geen broertjes of zusjes zouden komen voor onze zoon. En ik meende dat op dat moment ook echt. De zusters deden erg hun best om me goed te laten ademhalen en te puffen, maar ik ervaarde de pijn van de weeën als ondraaglijk. En tussen de weeën door (die paar seconden) deed het ook pijn, dus ik had ook totaal niet het gevoel dat ik op adem kon komen. Van de pijn kon ik amper iets uitbrengen.

Om 13.20 uur heb ik dan ook gevraagd om pijnbestrijding. De zusters hebben toen de gyn gebeld en ongeveer een halfuur later vertelden ze ons dat hij geen pijnbestrijding wou doen. (Ja duh! Ik heb liever ook geen pijnbestrijding, maar ik vraag er toch niet voor niets om?!) Als er sprake is van meconiumhoudend vruchtwater dan zijn ze heel erg terughoudend met pijnbestrijding. Ik vond dit nieuws uiteraard niet fijn om te horen. De moed zakte me al in de schoenen. Een kwartier later vroeg ik mijn man om nogmaals op het rode knopje te drukken, want ik hield het niet goed vol. De minuten gingen superlangzaam voorbij. Een kwartier voelde als wel 3 uren! Ik vroeg nogmaals of er echt niks mogelijk was qua pijnbestrijding. De zusters hebben daarop opnieuw met de gyn gebeld en weer een halfuur later kreeg ik een paar plakkertjes op de rug om pijnbestrijding met TENS te krijgen. Dit hielp totaal niet. Ik voelde er niks van. Ik zeurde (voor zover ik nog wat kon zeggen) verder om andere pijnbestrijding. Ik trok het echt niet. De alarmbelletjes gingen continu in mijn hele lichaam af. Ik voelde niet de weeën alleen maar in mijn buik, maar ik voelde het ook in mijn tenen, vingers, hoofd. ALLES deed zeer. Net alsof al mijn zenuwen werden geprikkeld. Zo'n zelfde soort prikkeling die je krijgt als je je vinger plots brand en daarom je hand wegtrekt. Echter nu kon ik dus niks terugtrekken. Ik probeerde me volledig te concentreren op het puffen. Ik wou janken, maar kon door de pijn zelfs dat niet eens doen. Ik wou schreeuwen, maar ook dat kreeg ik niet voor elkaar. 

Uiteindelijk na smeken heb ik om 15.15 uur pijnbestrijding gekregen in de vorm van een infuus met remifentanil. Het infuus was niet gemakkelijk te prikken bij mij. Daarom werd er ook nog speciaal iemand van de afdeling spoed gevraagd om mij te prikken. Hij was de beste prikker van het ziekenhuis. Van de remifentanil werd ik slaperig. Hierdoor had ik het gevoel dat ik tussen de weeën door een beetje op adem kon komen en enigszins rust had. Het ging helaas maar steeds om een paar seconden. De pijn van de weeën zelf bleef voor mij ondraaglijk en daar hielp het infuus niet bij. Het was beter dan niks, maar ik kan niet echt zeggen dat het me hielp. Mijn man voelde zich machteloos. Hij pufte wel steeds goed mee, maar echt helpen kon hij helaas niet. Hij vond het vreselijk om mij zo te zien, want door de remifentanil leek ik steeds wat weg te zakken. Hij zag ook elke keer mijn hartslag een stukje dalen.

Ongeveer om 16.00 uur kwam de gynaecoloog opnieuw kijken. Ik had toen 6 cm. ontsluiting en de hartslag van de baby was nog steeds niet 'een mooi lijntje'. De bevalling schoot niet snel genoeg op voor hem. Ik had in die laatste vier uren van ondraaglijke pijn en supersnel opvolgende weeën maar 2 cm. erbij gekregen. Toen ik hoorde dat het nog maar 6 cm. was, keek ik al naar de klok en was ik bang dat het nog wel tot middernacht zou duren! De gyn besloot toen dat het beter was om een keizersnede uit te voeren. Ik was op dat moment erg opgelucht met dat besluit, want dat betekende dat het einde van de pijn in zicht was. 

Niet veel later werd alles in gang gezet. Om te beginnen plaatste een zuster een katheter. Dit deed geen pijn. Ook werd de hartslagmeter van zijn hoofdje gehaald. Dit lukte niet goed en ineens was het 'plop!'. Ik wist niet dat het op zijn hoofdje was geschroefd en ik dacht dat het een zuignapje was die losliet. Pas na de bevalling kregen we te horen dat het een soort schroef was, omdat we navroegen waarom er schrammen op zijn hoofdje zaten.

Het was voor me wel even vervelend om verplaatst te worden en om op de operatietafel te komen liggen, want dan moest ik plat liggen. Dat was namelijk extra pijnlijk voor me en daar werd ik erg misselijk van. Mijn man had geen idee wat er met me zou gebeuren en vond het allemaal best wel eng. Gelukkig werd hij goed begeleid door één van de zusters. Zij vertelde hem precies wat er zou gebeuren en hij kreeg een speciaal blauw pak aan zodat hij bij mij in de operatiekamer kon zijn zodra ik de ruggeprik had gekregen.

De ruggeprik ging ook niet in één keer goed. Het was natuurlijk erg lastig voor me om met een dikke buik èn met weeën een holle rug te maken. Er werd dan eerst ook drie keer verkeerd geprikt. Vervolgens kreeg ik een klein prikje om het vel op de rug te verdoven. Toen waren er nog twee broeders die mijn schouders naar beneden drukten voordat de laatste prik goed werd gedaan door de anesthesist. Het was best een raar gevoel. Eerst werde de voeten warm en die warmte trok langzaam naar boven tot en met de buik. En het tintelde. Het voelde net alsof mijn benen sliepen. Er kwam een gordijn te hangen zodat ik niets kon zien van mijn buik. Ook kreeg ik nog in mijn andere hand een infuus. Het was koud in de OK. Ondanks dat er een deken over me heen werd gelegd, kon ik niks anders doen dan trillen. Mijn man kwam toen ook de OK binnen. Ik herkende hem eerst even niet in dat blauwe pak met mondkapje en ik dacht dat hij ook een dokter was. Gelukkig zag ik het na een paar seconden wel en kon ik er zelfs een beetje om lachen hoe belachelijk hij er eigenlijk voor zijn doen uitzag. 

Vervolgens werd de operatie uitgevoerd. Dit ging erg snel. Ik grapte nog even tegen mijn man die net binnen was dat ze eerst natuurlijk nog even door mijn laagje vet moesten snijden, maar één van de dokters zei meteen dat ze daar al doorheen waren. Om 16.46 is onze zoon uit mijn buik gehaald!

Hij was erg smerig. Hij huilde wel al in de operatiekamer. Ze namen hem meteen mee en de kinderarts heeft hem in een andere kamer gecontroleerd. Mijn man was daar bij. De luchtwegen werden uitgezogen met een slangetje en mijn man mocht het laatste stukje van de navelstreng doorknippen. Ik was daar dus niet bij en vond dat wel jammer. Ik had altijd dat beeld voor me gehad dat mijn man de navelstreng zou doorknippen terwijl de baby bij mij op de buik zou liggen. Maar dat ging dus nu wat anders. Onze zoon kreeg een Agpar-score van 9 en even later een 10. Waarschijnlijk was hij eerst nog een beetje duf van de remifentanil. Mijn man mocht onze zoon gewikkeld in doeken weer even naar de OK brengen zodat ik hem ook kon zien. 

We waren erg blij dat hij gezond en wel was. Mijn man had de tranen in zijn ogen.

De dokters moesten mij nog hechten en dat duurde nog wel even. In de tussentijd wachtte mijn man met onze zoon in een transportcouveuse op de kamer waar ik zou komen te liggen. Het was ook net etenstijd, dus hij heeft ook alvast wat brood gegeten. Gelukkig maar dat ik dat niet hoefde te zien, want ik had ook wel trek na de operatie. Maar ik mocht voorlopig nog niks eten. Om ongeveer 17.30 uur werd ik de kamer binnengereden en kon ik onze zoon eindelijk veel beter zien. Hij lag nog steeds in de transportcouveuse en had nu alleen een pamper om. In de OK had ik bijna niks gezien, want hij zat toen helemaal in de doeken gewikkeld. Het was een jongen met ontzettend bolle wangen, maar wat was het een prachtige baby! Ik kon bijna niet geloven dat dat uit mij was gekomen. 

Even later heeft mijn man naar de familieleden gebeld om te vertellen dat onze zoon was geboren en dat we superblij waren!

Het fysieke herstel viel me vies tegen, maar verliep zonder complicaties. Wel heb ik maanden later mentaal nog een klap gekregen. Overdag ging het wel, maar 's avonds ging ik er mee naar bed en 's ochtends stond ik er mee op. Ik had ook angst om eerst weer zwanger te worden, omdat dit niet binnen een jaar mocht vanwege een vergrote kans op complicaties. Gelukkig had mijn man een laag libido en had hij er dus geen moeite mee. Plus hij was vaak toch te moe, want zo gemakkelijk was onze baby niet. De borstvoeding wou niet rechtstreeks lukken en ik heb uiteindelijk 3 maanden volledig gekolfd om het daarna langzaam af te bouwen. Zou dat aan het gemiste 'gouden uur' te wijten zijn? We zullen het nooit helemaal weten. Ook het feit dat ik niet eens onze zoon zijn privédelen in het begin heb gezien, vond ik achteraf erg jammer. Het zijn die kleine dingen die ik toen heb gemist, waar ik op het moment zelf niet bij stilstond. De navelstreng, geen placenta gezien, het gouden uur, het eerste badje, de eerste verschoning, etc. En als er dan ook nog een paar mensen zijn (die je weliswaar niet zo goed kennen) niet al te tactisch zijn en zeggen dat ik het maar makkelijk heb gehad met een keizersnede, dan komt dat op zo'n moment best hard aan. Net als dat er mensen zijn die zeggen dat pijnbestrijding onzin is. Ik kan me daar dus ook niet in vinden. Dat heeft het verwerken van de keizersnede en de rest van de bevalling er niet gemakkelijker op gemaakt. Maar inmiddels heb ik het allang verwerkt en weet ik zelf wel beter. ;)