Het hele verhaal van de miskraam.

Groot was het geluk toen we een positieve zwangerschapstest in handen hadden op 28 april 2013. Het was maar een licht streepje, maar een streep is een streep. Omdat het nog zo’n lichte test was heb ik in de loop van de twee daaropvolgende weken aardig wat testen gedaan totdat er een test was die knalde. Volgens de laatste menstruatie zou ik op 1 januari 2014 uitgerekend moeten zijn, maar aangezien ik meestal een cyclus van 30 dagen heb zou dat dus 3 januari 2014 moeten zijn.

Op vrijdag 10 mei hadden we onze eerste echo-afspraak bij de gynaecoloog. Ik zou dan volgens eigen berekeningen precies 6 weken moeten zijn. De reden van zo’n vroege echo was omdat ik een halfjaar eerder een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb gehad. Ze doen daarom zo vroeg al een echo om te bekijken of het wel op de goede plaats zit.  Het goede nieuws bij de echo was dat het in ieder geval wel op de goede plek zat. Maar verder was er nauwelijks nog wat te zien. De gynaecoloog meette een vruchtzakje van 7,1 mm en verder was er nog helemaal niks te bekennen. Hij zei dat ik waarschijnlijk minder ver was dan dat ik zelf dacht. Omdat ik dacht dat dit bijna niet mogelijk was maakte ik me toch wel wat zorgen. Ook de test van moeders voor moeders was eerder die week nog best wel licht en daarom zat het me niet zo lekker. Omdat de zwangerschap op de goede plek zat kon ik die week daarop de verloskundigenpraktijk bellen om het vervolg van de zwangerschap daar te laten controleren. Later heb ik op internet gekeken en kwam ik erachter dat een vruchtzak van 7 mm ongeveer gelijk stond aan een zwangerschap van 5 weken.

De verloskundigenpraktijk heb ik na het weekend gebeld en ik kreeg meer vertrouwen in de zwangerschap, omdat ik ook eindelijk een hele dikke positieve streep had op m’n zwangerschapstest. Ik heb m’n zorgen geuit en zij stelde daarom ook voor om bij de intake alvast een echo te maken.

De tweede echo kregen we op maandag 27 mei. Ik zou dan 8 weken moeten zijn, maar gezien de vorige echo waarschijnlijk 7 weken.  Het was een pak van m’n hart, want er was een heel klein mini-hartje aan het kloppen. De laatste paar dagen voor de echo had ik er al een iets minder goed gevoel bij, omdat ik nagenoeg nergens last van had. Geen enkel zwangerschapskwaaltje. Met de zwangerschap van onze zoon had ik toch wel meer en duidelijke klachten rond die termijn. Vandaar m’n zorgen. Maar het was een goede echo. De verloskundige kon het echter nog niet opmeten, want daarvoor was het nog te klein. Ze vermoedde dat het 7 weken ongeveer zou zijn en dat kwam op zich ook overeen met de vorige echo, dus we waren helemaal blij. De bloeddruk was goed, namelijk 100/60. En uiteraard was mijn gewicht te hoog.

Meteen na de afspraak met de verloskundige ben ik ook maar gaan bloedprikken. We waren nu immers toch vlakbij het ziekenhuis. De schade waren 6 buisjes bloed. Een stagiaire heeft me geprikt. Ze deed het wel goed, maar ik blijf bloedprikken heel vervelend vinden. Het laatste buisje wou niet meer goed vol. Ik was al bang dat ze nog een keer moest prikken, maar ze vond dat het lab het er maar mee moest doen.

In de tussentijd kon ik bijna niet geloven dat ik toch echt zwanger was. Ik voelde me niet zwanger. Ik was niet misselijk, moe of verstopt. Ik had geen last van brandend maagzuur en ik voelde geen dikkere baarmoeder. Alleen m’n borsten waren ietsjes gevoeliger als ik over een hobbelig weggetje fietste. Het was vreemd om zwanger te zijn zonder je zwanger te voelen.

Met vaderdag op 16 juni hebben we het goede nieuws bekend gemaakt. Dit was nog voor de termijnecho, omdat schoonmoeder een week later op vakantie zou gaan. Het leek ons een mooie gelegenheid. De avond daarvoor ben ik echter eerst naar mijn ene zus gegaan om haar het nieuws eerder te vertellen. Zij zijn ook al jaren bezig om zwanger te worden, maar dat wil zelfs met medische hulp nog maar niet lukken. Het leek me voor haar te confronterend als we het de volgende dag tijdens een feestje in de groep zouden gooien. Ik vond het erg lastig om te vertellen en heb dat dan ook in tranen gedaan. M’n zus was heel blij voor me en vond het heel lief dat we aan hun dachten door het hun eerst te vertellen.

Die vaderdagochtend zijn we naar Kornwerderzand afgereisd om schoonmoeder en haar vriend het goede nieuws te vertellen. Ze stonden daar met hun campers. Het was een winderige dag en ik vond het daarom wel wat vervelend dat ze weer daar waren i.p.v. thuis. Op een gegeven moment hebben we haar een cadeautje gegeven. Het was een fotolijstje met daarin de tekst: “Je kunt me nog niet horen. Je kunt me nog niet zien. Maar als ik in januari word geboren, mag ik dan in dit lijstje misschien?” Ze vonden het heel erg leuk voor ons. Later zijn we naar mijn ouders gegaan. Daar waren ook mijn beide zussen en hun gezin. Na het gewone vaderdagcadeau heb ik ook hem een lijstje gegeven met dezelfde tekst. Ook mijn familie vond het super natuurlijk.

Omdat schoonmoeder geen contact meer heeft met haar ex-schoonfamilie, ben ik die dinsdag naar manlief zijn beppe gegaan. Dit was tevens de sterfdag van haar zoon, mijn schoonvader. Beppe was druk bezig met allerlei poetswerk samen met de poetsvrouw. Ze vond het geweldig om te horen dat ik zwanger was, maar ze reageerde niet zo enthousiast. Dat ze toch zo enthousiast was kwam ik de volgende dag achter toen ik naar tante M. ging. Die feliciteerde me meteen en vertelde dat beppe haar meteen had gebeld nadat ik weg was. De familie wist nu dat ik zwanger was en na de termijnecho mocht de hele wereld het weten.

We keken erg uit naar de termijnecho op donderdag 20 juni. Ik wou heel graag weten wanneer ik nu uitgerekend zou zijn. Aangezien we in dit gezin heel toevallig allemaal op de 9de van de maand jarig zijn en ik verwachtte dat ik een stukje teruggezet zou worden, rekende ik zelf al op 9 januari. En als ik van 9 januari uitging dan zou ik op dat moment precies 11 weken zwanger moeten zijn. Bij binnenkomst wou de verloskundige meteen alvast de echo doen. Helaas zagen we niet het plaatje wat we wilden zien. Ze moest eerst even zoeken en toen ze het had gevonden zag ik het zelf ook al meteen. Met onze zoon was er toen een klein minimensje te zien die spastisch ronddartelde. Maar nu was er een vorm te zien die niet bewoog en waar geen hartje knipperde. Ik zei het al tegen de verloskundige en zij zei vervolgens inderdaad dat het niet goed was en dat het helaas niet meer leefde. Ik hield me sterk. Ze heeft gebeld naar het ziekenhuis en een afspraak voor ons gemaakt bij de gynaecoloog voor het vervolg. Daar konden we een uurtje later al bij terecht. Even later in de auto brak ik natuurlijk en kon ik mijn tranen en gesnik niet bedwingen. We hebben onze ouders gebeld met het slechte nieuws en mijn man heeft z’n werk nog gebeld dat hij waarschijnlijk vandaag niet meer zou komen, omdat hij met mij naar het ziekenhuis moest. De reden heeft hij even in het midden gelaten. In de tussentijd had ik mezelf alweer herpakt.

De gynaecoloog bevestigde de ‘missed abortion’ met een inwendige echo. Hij constateerde dat ons kindje met 8+6 weken gestopt was met groeien. Ook heeft hij de doorbloeding bekeken en er was inderdaad ook geen doorbloeding te zien. Het beleid van het ziekenhuis was om het 2 weken de tijd te geven tot het vruchtje uit zichzelf komt en anders na die 2 weken een curretage te doen. Hij vertelde dat hoe voorzichtig ze een curretage ook doen, dat het altijd beter is voor een baarmoeder om het via de natuurlijke weg te verliezen. Aangezien ik een curretage totaal niet zag zitten heb ik ook gevraagd of er nog andere opties waren. Hij vertelde dat er ook een mogelijkheid was om het op te wekken met pillen, maar het beleid was anders aangezien ‘maar’ 80% van de vrouwen baat bij die pillen hadden. In ieder geval zouden we het eerst twee weken de tijd geven en anders bekeken we dan wel weer wat we verder zouden doen.

Thuis heb ik aan het begin van de middag opnieuw een zwangerschapstest gedaan. Deze was al een stuk lichter als de laatste test van een paar weken terug. Ik had daardoor goede hoop dat de miskraam natuurlijk zou verlopen. Maar natuurlijk waren we allebei behoorlijk verdrietig, want dit januari-kindje was ontzettend gewenst. Ook heb ik meteen van alles afgezegd. Moeders voor moeders gebeld dat ik de blauwe flessen retour zou doen, vanwege de aanstaande miskraam. Diezelfde middag nog weggebracht, want wilde er niet langer meer tegenaan zien. Kraamzorg gemaild met het verhaal en dat ik me dus wilde afmelden. Ook meteen het moeilijke telefoontje naar m’n man zijn beppe gedaan, dan was ik er maar van af en kon ik me richten op mezelf.

Diezelfde avond ben ik nog wel naar Zumba gegaan. Ik hoopte dat dit me even wat afleiding zou geven en dat ik me in het dansen wat kon afreageren. Maar ik vond het gigantisch zwaar om daar te staan zonder te gaan huilen. Vooral bij bepaalde liedjes kreeg ik het moeilijk. Niemand die het door had, maar het uur duurde toch wel erg lang. Na de les heb ik het de instructrice verteld en ook gezegd dat ik misschien die week daarop niet zou komen.

Die avond veegde ik ook meteen al een beetje roze af. Ik was blij dat het leek dat het uit zichzelf zou komen. En ook de volgende dagen veegde ik wat bruin/roze af, maar niks dat in m’n maandverbandje terecht kwam. Dinsdag verloor ik iets meer bloed. Er kwamen nu tenminste ook wat helderrode druppels in het maandverbandje. Maar het was nog steeds weinig. We waren inmiddels 5 dagen verder, dus ik vond het nog wel wat frustrerend dat er nog bijna niks kwam.

Maar toen…! Dinsdagavond kreeg ik last van vervelende buikpijn. Het was niet hetzelfde als menstruatiepijn, maar het voelde meer als de pijn die ik had bij de eerste weeën van de bevalling. Het was denk ik de ontsluiting die vervelend voelde. Ik ben gaan schoonmaken als afleiding. Zo voelde ik de pijn minder, maar ik hoopte wel dat ik die pijn niet lang zou hebben. Een uur lang had ik die pijn. En op een gegeven moment moest ik even bukken en voelde het alsof ik in mijn broek plastte. Ik ging snel naar de wc en verloor daar een bloedstolsel. Ik zou me afvegen, maar schrok vervolgens ontzettend. Daar lag het vruchtje, open en bloot. Mijn handen trilden. Ik wou het meteen vertellen aan m’n man, maar die was samen met de buurman nog bezig in de achtertuin met de schutting. Gelukkig bleek dat ze al aan het opruimen waren. Ik heb eerst het fototoestel gepakt en een foto genomen. Toen m’n man een paar minuten later kwam, heb ik het verteld en zijn we samen gaan kijken. Ook voor hem was het wel wat schokkend om te zien. Hij had verwacht dat het niet herkenbaar zou zijn, maar toch was er al duidelijk zichtbaar waar de oogjes zaten en ook de handjes en voetjes waren al deels klaar. Met een stukje dubbelgevouwen aluminiumfolie heb ik het eruit geschept en in een urinecontainertje gevuld met water gedaan. En wederom daar een paar foto’s van gemaakt. Het voelde vreemd aan. Op 25 juni 2013 om 20.32 ben ik dus bevallen van een heel klein jongetje of meisje van zo’n 2 cm groot. Later heb ik nog eventjes gehuild, want wat was dit kleine mensje toch gewenst geweest. Wat hadden we het graag willen zien opgroeien en wat hadden we graag willen weten of het een jongen of meisje was geweest. Hoe zou onze zoon omgaan met zijn kleine broertje of zusje? We zullen het nooit weten.

Een paar minuten later kon ik alweer naar de wc toe. En er floepten veel bloedstolsels uit. Het voelde raar. Maar ik ging weer op de bank zitten om vervolgens 10 minuten later weer naar het toilet te gaan. En wederom veel bloedstolsels. En zo ging het om het kwartier door. In de tussentijd hebben mijn man en ik gepraat over wat we wilden gaan doen met het vruchtje. We kwamen tot de conclusie dat we het wilden gaan begraven. Maar waar? In onze tuin? Op de begraafplaats bij m’n man zijn vader? Op de begraafplaats in de struiken verderop? In het bos? Welk bos? Etcetera. We wisten het nog niet goed en zouden de dag daarop er wel weer verder over praten.

Aangezien de gynaecoloog zei dat het bloedverlies binnen 2 uur na het verlies van het vruchtje aanzienlijk moest zijn verminderd, zou om 22.30 uur het meeste voorbij moeten zijn. Toch was dat bij mij niet het geval. Even dacht ik van wel en m’n man ging daarom alvast naar bed toe. Maar een paar minuten later had ik alweer heel veel bloedstolsels. Daarom heb ik het ziekenhuis toch maar even gebeld voor advies. M’n man hoorde dat ik belde en kwam weer naar beneden. Hij kon toch ook niet slapen doordat hij wist dat we misschien ook nog naar het ziekenhuis zouden moeten. De verloskundige die ik uiteindelijk aan de telefoon kreeg vroeg me naar het verloop en ik moest omschrijven hoe groot de bloedstolsels waren. Het was even moeilijk om iets er mee te vergelijken, maar ik heb het omschreven alsof je met een dikke penseel een hele grote klodder verf pakt en op het schildersdoek gooit. En dan heel veel. De verloskundige vond het allemaal normaal klinken en adviseerde me om gewoon naar bed te gaan en eventueel tegen de buikpijn wat paracetamol in te nemen. Zolang het bloedverlies niet als een lopend kraantje eruit liep of zolang de bloedstolsels niet zo groot als een ei was, dan was er niks aan de hand. Ze vond de 2 uren die de gynaecoloog had genoemd wel heel veel van een lichaam gevraagd. Tevens vroeg ze wat we met het vruchtje hadden gedaan en ze adviseerde ons om het in de vriezer te doen totdat we precies wisten wat we er mee zouden doen aangezien het wel heel snel af zou takelen. Ik was weer wat gerustgesteld, maar naar bed ging ik nog niet. Daarvoor was ik toch nog teveel bezig in m’n hoofd en met naar het toilet toegaan. Het potje waar ons kleine jongetje of meisje in zat heb ik in de vriezer gezet. En met dat ik het in de vriezer zette heb ik tegen hem/haar ‘Sorry lieverd.’ gezegd, want het is toch wel wat raar om dat te doen. Het was al middernacht geweest voordat ik naar bed ging met een dubbel maandverband. Daarnaast heb ik uit de kamer van onze zoon een bedzeiltje gehaald om op te slapen. En dat was maar goed ook, want het was voor m’n gevoel een bloedbad. Goed geslapen heb ik die nacht niet. Na een uurtje kon ik alweer uit bed en zaten beide maandverbandjes overvol en ook het bedzeiltje was nat geworden van het bloed. Dus de kamer van ons zoontje weer naar binnen geglipt om een paar nieuwe bedzeiltjes te pakken. Ik verloor nog steeds grote bloedstolsels en maakte me er toch wel lichtelijk zorgen om. Wederom meerdere verbandjes in m’n onderbroek gestopt en geprobeerd om opnieuw te gaan slapen. Tot een diepe slaap is het volgens mij niet gekomen. Ik heb alleen liggen doezelen en liggen malen. Menig traantje is stilletjes gevloeid.

De volgende ochtend was alles weer nat en ook het laken, dus ik moest het bed deels verschonen. Op het toilet verloor ik nog steeds bloedstolsels, maar er zat wel wat meer tijd tussen. Ik hoefde nu niet meer elk kwartier naar het toilet, maar elke drie kwartier. Ik heb mijn moeder gebeld en verteld dat het die avond daarvoor natuurlijk was gekomen, maar dat ik nu nog heel erg vloeide. Te veel om de deur uit te gaan. Daarom heb ik haar gevraagd of ze tijd had om ons zoontje die middag naar de peuterschool te brengen. Dat wou ze wel even doen. Zoonlief heb ik die ochtend veel tv laten kijken. Ik kon het even niet opbrengen om iets actiefs met hem te doen. En ook in zijn bijzijn heb ik zo nu en dan even stilletjes een traantje gelaten. Ik kon het niet onderdrukken. Om half één belde mijn man op dat hij die middag verder thuis zou werken i.p.v. op kantoor. Collega’s hadden hem aangespoord om bij mij te zijn om elkaar tot steun te zijn. Hij was net een paar minuten thuis toen m’n moeder onze zoon kwam ophalen om naar de peuterschool te brengen. Doordat mijn man nu thuis was, kon hij later die middag wel weer onze zoon ophalen. Ondanks dat m’n man grotendeels op de studeerkamer achter de computer zat, vond ik het wel fijn dat hij er was. Het bloedverlies was na 11 uur ’s ochtends nauwelijks meer aanwezig en het was veranderd in een gewone menstruatiebloeding. Niet eens een heftige menstruatie. ’s Avonds had ik last van buikpijn en ben ik heerlijk op de bank gekropen met een kruik en een dekentje. Mijn man en ik hadden besproken dat we het wilden gaan begraven in het bos langs onze favoriete wandelroute. Er moest een doosje of iets dergelijks komen waar hij/zij in kon. En ik wilde graag dat er een klein knuffeltje bij kwam, omdat ik dan het gevoel had dat we hem/haar niet helemaal alleen lieten. Het stond veilig in de vriezer, dus we wilden niks overhaasten. Maar ook wilden we niet te lang wachten hiermee. De bedoeling was om het in het weekend te gaan begraven.

Om 22.00 uur ging ik opnieuw naar het toilet en schrok ik wederom. Er floepte een heel groot bloedstolsel uit. Het was minimaal wel ter grootte van een ei. Het leek eerder op een bloederige poep. Ik heb m’n man erbij geroepen en hij vond het er ook erg raar uitzien. Omdat de verloskundige van het ziekenhuis die avond daarvoor had gezegd dat ik me pas zorgen moest maken als het ter grootte van eieren was, heb ik maar weer opnieuw gebeld naar het ziekenhuis. Ze heeft m’n verhaal aangehoord en vertelde dat dit heel normaal was, vooral als je een tijdje stil had gezeten. Ik moest dan ook niet vreemd opkijken als ik nog zo’n bloedprop verloor na een nacht slapen. Ik was wederom gerustgesteld. Na dit laatste grote bloedstolsel verloor ik amper nog bloed. Het was veranderd in een lichte menstruatie en ik had geen bloedstolsels meer. Daarom heb ik de volgende dag gebeld naar de afdeling gynaecologie om te horen of de afspraak voor meer dan een week later niet te laat was. De assistente zei dat het inderdaad beter was om dan eerder te komen dan de afspraak die gepland stond. Ze had nog wel een gaatje voor diezelfde vrijdag. Ondanks dat ik dan nog licht ongesteld zou zijn, kon de gynaecoloog dan wel zien of er niks achtergebleven was.

Dus de volgende dag om 10.00 uur konden we ons weer melden in het ziekenhuis. Dit keer hebben we onze zoon wel meegenomen, want schokkende dingen verwachtten we niet meer te horen. De gynaecoloog heeft een inwendige echo gemaakt en zag in een paar seconden dat het er allemaal goed uitzag. Alles was weg. Ik mocht gewoon alles weer doen wat ik wilde. We hoefden medisch gezien niet een menstruatie af te wachten voordat we weer zwanger probeerden te worden. Omdat ik had gelezen op internet dat je eerst niet in bad mocht of mocht zwemmen en de vakantie voor de deur stond, heb ik ook dat even gevraagd. Ik mocht van de gynaecoloog gewoon in bad of te zwemmen, want er was geen infectiegevaar of iets dergelijks. Ook had de gynaecoloog tijdens de eerste echo gezegd dat de miskraam aan zou voelen als een heftige menstruatie en aangezien ik de miskraam totaal niet kon vergelijken met een menstruatie heb ik dat ook tegen hem gezegd. Hij zei dat het heftige bloedverlies bij mij waarschijnlijk wat langer dan anders had geduurd, omdat ik het vruchtje als allereerste was verloren. En het laatste dikke megabloedstolsel was hoogstwaarschijnlijk de placenta geweest, of in ieder geval wat de placenta had moeten worden. We stonden al snel weer buiten en waren opgelucht en trots dat m’n lichaam het helemaal zelf had gedaan. Eindelijk geen medische hulp nodig geweest. Bij de bevalling van onze zoon had ik namelijk uiteindelijk een keizersnede gekregen. En bij de buitenbaarmoederlijke zwangerschap moest er ook ingegrepen worden met een kijkoperatie. Nu had m’n lichaam het zelf opgelost en dat vonden we erg fijn.

Later die dag ben ik naar Groenrijk gegaan om te zoeken naar een kistje waar ons kindje in kon worden begraven. Aangezien we het in het potje wilden laten zitten moest het wel qua hoogte daar in passen. Ik heb daar een heel mooi kistje kunnen vinden en een witte roos. Het gedicht wat ik eerder die week had gevonden en had bewerkt heb ik op maat gemaakt en erin gelegd. Verder had ik de dag daarvoor twee dezelfde knuffeltjes gekocht. Eén voor ons zoontje en één voor zijn broertje/zusje.  Het knuffeltje en de witte roos gingen ook in het kistje.

Op zaterdag 29 juni zouden we het begraven in het bos. De nacht daarvoor heb ik met het knuffeltje geslapen en ik heb voor m’n gevoel de hele nacht gehuild. Wat deed het pijn om te weten dat we afscheid zouden nemen van onze kleine jongen/meid. Het was zooooooo gewenst geweest, maar helaas mocht het niet zo zijn.  Zaterdagmiddag zijn we na de lunch met z’n allen in de auto gestapt. Picknickkleed, drinken, koekjes, schepje en kistje mee. In het bos langs onze favoriete wandelroute hebben we een eindje van het pad af een plekje gekozen die voor ons herkenbaar was en waar we hoopten dat het lang ongerept zou blijven. We zijn gaan picknicken in de buurt terwijl m’n man aan het graven was. Halverwege even gewisseld. En toen was het diep genoeg om het kistje erin te leggen. Ik heb het in het gat gelegd en met z’n drieën hebben we het gat weer dichtgegooid. Wat deed het pijn om dat te doen. Even later hebben we de wandelroute uitgelopen. Ik heb veel gehuild en gepraat met m’n man hierover. Onze zoon heeft zich ondanks alles toch prima vermaakt tijdens de wandeling. Weer terug bij de auto dacht ik dat ik het extra moeilijk zou krijgen als we weg zouden rijden, maar het tegenovergestelde was waar. Het voelde goed. Natuurlijk was het verdriet er nog steeds, maar ik keek er tevreden op terug. We hadden het niet beter kunnen doen.

De grootste prestatie van ons hele kleine kindje was dat hij/zij ons dichter bij elkaar heeft laten komen. Onze relatie was wel goed, maar het is nu nog beter. Het is fijn om te voelen dat in tijden van verdriet je er voor elkaar bent.

Qua bloedverlies heb ik na het verlies van de placenta nauwelijks last. Het zijn maar een paar druppels. Inmiddels is het 9 dagen geleden dat we ons kindje verloren en nog steeds zijn het een paar druppeltjes bloed die ik verlies. Ik verwacht dat het elk moment helemaal over is.

Uiteraard zijn we nog steeds wel verdrietig om het verlies, maar het doet niet meer zo veel pijn als eerst. Ik kan erover praten zonder al te emotioneel te worden. Ik vind het ook fijn om m’n verhaal te delen, zodat het ook voor anderen duidelijk is dat er nog een kindje, hoe klein dan ook, is geweest en dat we ervan hielden en hem/haar niet zullen vergeten.