Waarom, o waarom heb ik er nu ineens zo'n moeite mee als een ander zegt zwanger te zijn. Ik baal van mezelf dat ik me zo voel. Ik moet blij voor die ander zijn, maar het lukt me niet zo goed. Mijn buurvrouw kwam vanavond aan de deur. 'Wij verwachten onze tweede!' Vroeger op de basisschool was ze m'n beste vriendin en sinds een jaartje zijn we buren. We kunnen het goed met elkaar vinden, maar het is niet zo dat we met elkaar afspreken ofzo.
Natuurlijk heb ik heel enthousiast gereageerd, maar dit was gemaakt. Toen ik weer terug kwam bij het aanrecht om de afwas te hervatten had ik een brok in m'n keel. Ik ben jaloers. Ik wil ook. Ik had zo graag samen zwanger willen zijn. Zou dat nog lukken? Ik heb een hekel aan mezelf dat ik me zo voel. En ik snap wel dat het ook wel weer normaal is, maar ik wil zo niet zijn. Dat past niet bij mij. Ik ben toch een positief ingesteld persoon? Ik ben vaak degene die vrolijk is. Dat ben ik. Toch? De hele avond denk ik er aan en ik kan wel janken. Waarom behoor ik nu ineens tot die groep vrouwen die er moeite mee heeft als een ander (uit mijn naaste omgeving) zwanger is?!
reacties (0)