4 weken zwanger

Via deze weg wil ik mijn zwangerschap bijhouden. Bij onze zoon heb ik dat niet gedaan, maar achteraf had me dat wel leuk geleken. Het is meer voor mezelf dan voor anderen.

Week 4:

Maandagochtend net voor 12 uur kom ik er achter dat ik zwanger ben. Ik schrik er zowat van en mijn hart maakt een sprongetje. Ik had het niet verwacht, ook al was ik wel al overtijd. Die ochtend was ik naar de huisarts geweest met onze zoon van 4 die de laatste tijd slecht hoorde. De diagnose was dat hij last heeft van slijmoren. Als het met neusspray de komende paar weken niet verbeterd, dan moet hij waarschijnlijk buisjes krijgen. In de wachtkamer sprak ik eerder met een moeder van een oudklasgenootje van mij. Ik hoestte veel en had al langer last van mijn keel. Zij zei dat haar dochter apotheker was en dat die altijd fluimicil gebruikte. Dan was het snel weer klaar. Dus toen ik de neusspray bij de apotheek ophaalde, ook meteen fluimicil gekocht. Thuis aangekomen las ik de bijsluiter: niet geschikt voor kinderen onder de 18 en ondanks dat er geen aanwijzingen waren die duiden op gevaar bij een zwangerschap moest je zelf afwegen of het het risico waard was. Zoiets stond er. Dus ik toch maar de allerlaatste zwangerschapstest doen die ik nog had te liggen, want ik wou het zeker weten en niks riskeren. Als die test negatief was (zoals ik verwachtte) dan kon ik iets nemen voor mijn keelpijn. Maar de test was niet negatief! Goh! Oh? Oké! Haha. Yes! Dat ging door mijn hoofd. Die middag gecontroleerd wanneer ik dan uitgerekend ben. Op zondag 7 december een positieve ovulatietest gehad, dus dan ben ik 31 augustus 2015 uitgerekend. Van mijn laatste menstruatie ga ik niet uit, want dan zou ik al een week verder zijn en dan word ik met de echo's toch weer een week teruggezet. Dat was ook zo bij onze zoon en bij de missed abortion.

Toen mijn man thuiskwam heb ik tegen hem gezegd: 'Ik heb wat slecht nieuws. Het is maar goed dat je die loonsverhoging hebt gekregen, want we krijgen een financiële tegenvaller komend jaar.' Mijn man zijn reactie uiteraard: 'Wat dan?' En toen hield ik de zwangerschapstest hem voor en zei: 'We krijgen een tweede!' Hij omhelsde me meteen en feliciteerde me en was ook heel blij. 

De volgende dag meteen weer de huisarts gebeld met de vraag om een verwijsbrief voor een vroege echo ivm een buitenbaarmoederlijke zwangerschap 2 jaar terug. Ik moest daarvoor langskomen, dat kon niet even zo. Diezelfde ochtend kon ik nog langskomen en ter plekke heeft ze de verwijsbrief geschreven. Wel vreemd om te moeten zeggen dat dit mijn vierde zwangerschap is, omdat we maar 1 kind hebben. De fluimicil kon ik inderdaad beter niet nemen voor mijn keel. Ik moest aan de apotheek anders maar vragen wat wel kon. Dit heb ik niet gedaan,  want half het dorp kent me en hoeft niet te weten dat ik zwanger ben. Ik zit mijn tijd wel uit, want wil totaal geen enkel risico nemen. We hebben hier zo lang op moeten wachten.

Woensdag al een afspraak gemaakt voor een echo. 5 januari kunnen we terecht. Dan ben ik volgens mij precies 6 weken.

Elke dag begin ik mijn borsten meer te voelen. En ik ben moe. Alleen denk ik dat die vermoeidheid komt door de slechte nachten met hoesten en de verkoudheid. Eerste kerstdag op donderdag 2x een kerstdiner gehad. Ik had het al graag willen vertellen,  maar het is nog te vroeg. Ook toen we vandaag hoorden dat mijn schoonzusje is bevallen van haar eerste kindje had ik graag willen zeggen dat we toch nog even samen zwanger zijn geweest. Ik vind het zo leuk voor hen en wil dan ook ons geluk delen. Maar eerst de eerste echo met 6 weken maar afwachten. Ik heb het volste vertrouwen in deze zwangerschap. Drie keer is scheepsrecht toch? Ik voel van alles beneden in mijn buik. Kleine steekjes die duiden op een groeiende baarmoeder. Mijn borsten worden nu al gevoeliger. En ik vind het vreemd genoeg gemakkelijker om niet te veel of te vaak te eten. Ik kan eten staan laten en dat kan ik anders altijd veel moeilijker. Nog niet eens 5 weken en ik voel me al zwanger! En ook heb ik sterk het gevoel dat het er niet 1 is, maar 2. Misschien omdat ik nu al dingen voel en omdat mijn vader ook 1 van een tweeling is. Het zal wel niet en eigenlijk hoop ik het ook niet, maar dat gevoel is er wel. 

Mijn keel werkt helaas nog steeds niet mee, maar het is al minder erg dan eerst. Ik kan niet wachten tot die eerste echo!