6 weken zwanger

6 weken zwanger:

En het gaat nog steeds goed. Begin van de week begon goed met een positieve echo. Ik kneep hem wel even. Omdat we nu weer naar een nieuw ziekenhuis moesten, moest er een nieuwe patiëntenpas aangemaakt worden. Ik kom weinig in ziekenhuizen, maar ik vind het wel apart dat ik inmiddels rondloop met ponsplaatjes van de ziekenhuizen van Dokkum (dichtsbijzijnde ziekenhuis), Leeuwarden (vanwege 20-weken echo), Groningen (vanwege erfelijkheidsonderzoek) en nu dus ook Drachten (vanwege dat Dokkum gesloten is/was). Het was even zoeken in het ziekenhuis, want we zijn er ooit één keer eerder geweest op visite bij mijn oma. Maar verder nooit een stap binnen gezet. De gynaecoloog moest eerst mijn geschiedenis nog goed in de computer zetten. Het was wel handig dat ik even zelf op een briefje al had opgeschreven wanneer wat precies gebeurd was. En daarna kon ze eindelijk de echo maken. Helaas kon ik het zelf amper zien, want het beeldschermpje voor de patiënten hong in de hoek 2 meter verderop. Ik kon de vruchtzak herkennen en de embryo, maar ik zelf kon het hartje niet zien kloppen. De gynacoloog echter wel, dus dat was helemaal prima. Wat een opluchting. So far so good. En over 2 weken mogen we weer bij haar terugkomen. Die eerste 12 weken kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan. 

Lichamelijke klachten: koud, lichtelijk last van maagzuur (dat belooft nog wat!), 1x ochtendmisselijkheid gehad tegen lunchtijd, gevoelige borsten (maar niet heel erg) en mijn broek kan nog wel dicht, maar dat zit echt niet lekker meer dus inmiddels een elastiekje door het knoopsgat. De afgelopen week kwam me weinig door de vingers. Ik heb nu wel wat meer energie, maar het is net alsof ik deze week even MIJN 'vakantie' nodig had nu onze zoon weer naar school kon. Elke keer dacht ik als hij naar school is, dan doe ik dit en dan doe ik dat. Maar uiteindelijk heb ik gewoon deze week nagenoeg niks uitgevreten. Bankhangen, internetten, filmpje kijken. Ik kon me even nergens toe zetten. Hopelijk is dat nu weer voorbij. Ach... voor een keer mag het wel toch? 

Donderdag is de mevrouw van Moeders voor Moeders langs geweest. Dus ik ben weer aan het plassen in de blauwe flessen. Niet dat ik het leuk vind om te doen, maar met 2 zussen waar het ook niet automatisch bij gaat voel ik me verplicht om het te doen. Mijn man vind het maar helemaal niks en zat meteen alweer te mopperen en te zeggen dat hij die kratten niet wegbrengt. Dus ik heb toen ook boos gezegd: 'Heb ik je ooit gevraagd om dat te doen?! Dacht het niet! Dus wat zeur je nou! Jij hebt er geen last van hoor!' Ik vind het echt zooooo niet leuk dat hij mij op dat gebied niet steunt. Hij vind het maar vies en smerig en een sta in de weg. Hij ziet even niet dat ik het ook niet met plezier doe, maar dat ik het belangrijk vind om ook een ander op deze manier te helpen. En hij vond dat ik zo'n blauwe fles niet in de wc moest laten staan, want als er iemand op visite kwam en naar het toilet moet kan die het ook zien. Nou, ik ga dus echt niet elke keer als ik een plasje moet plegen eerste een fles ophalen uit de bijkeuken voordat ik heen kan. Wat een extra gedoe dan zeg! En dan zal onze zoon ook wel gaan vragen wat mama aan het doen is. Dat weet ik even niet hoe ik moet uitleggen. Er komt hier bijna nooit iemand. In ieder geval niet gauw onaangekondigt. Als ik visite verwacht, dan haal ik het er wel even weg. En als er heel toevallig iemand in die tijd onverwachts langskomt en naar het toilet moet èn het ziet, dan is dat maar zo. Kan ik niet mee zitten. Ik neem aan dat diegene zijn/haar mond wel heel eventjes nog kan houden. 

In ieder geval kan ik nog steeds zeggen: Het gaat goed. Geen bloedverlies. Wel lichtelijk angst dat het nog mis kan gaan. Maar we proberen positief te blijven.