10 weken zwanger

De 10 weken zijn bijna voorbij en het gaat goed. Ik heb er vertrouwen in dat het goed zal blijven gaan, maar toch is er nog een klein stukje in mij dat er niet volledig op durft te vertrouwen. De band die ik met het kindje van de miskraam had, heb ik nu (nog) niet. Waarschijnlijk onbewust uit zelfbescherming.

Op donderdag was de intake bij de verloskundige en werd tevens de termijnecho gemaakt. Alles was goed, al was het wel even zoeken om de baby goed in beeld te krijgen. Bloeddruk was 100/55, dus ook uitstekend. Binnenkort moet ik weer te bloedprikken. Ik snap wel waarom, maar aan de andere kant vind ik het ook onzin. Elke keer waren de resultaten uitstekend in het verleden. Ik heb er zo'n hekel aan en vind het echt zo niet leuk dat de kosten daarvan voor eigen rekening komen. En vanwege mijn gewicht moet ik ook nog rond de 20 weken een glucosetest doen. Alles voor het goede doel, maar niet een leuke bijkomstigheid. 

Donderdagavond hebben we het onze zoon van 4 jaar vertelt. Hij moest lachen en vond het wel leuk, maar een seconde later vroeg hij of we dan nu eindelijk huisje, boompje, beestje konden spelen. Dus we dachten niet echt dat het aangekomen was. Echter de volgende ochtend bij logopedie vroeg de logopediste aan hem hoe het met hem was. Het eerste wat uit zijn mond met een brede glimlach kwam was: 'Mama heeft een baby in haar buik verstopt.' En de mama van het volgende kindje vroeg in de gang ook aan hem hoe het met hem ging en ook daar moest hij meteen het nieuws aan vertellen.  Je snapt dat we die dag niet naar de winkel meer zijn geweest voor verse groente, maar die dag een potje groente hebben geopend. Haha, anders wist het hele dorp het al eerder dan onze ouders en familieleden. Overdag heeft hij met mij een aantal kleurplaten geverfd waarop we het goede nieuws aankondigen. 

Vrijdagavond zijn we naar mijn man zijn moeder gegaan op een overvalsmoment en heeft onze zoon oma een kleurplaat gegeven. Leuk om te doen zo.

Zaterdagochtend waren mijn ouders aan de beurt. Mijn moeder was helemaal emotioneel. Ze vertelde even later dat ze een paar weken terug gedroomd had dat ik een baby op hun trouwdag in augustus zou krijgen. Het kan, maar dan zou de baby wel een paar weken voor de uitgerekende datum moeten komen.  Mijn oudste zus volgde daarna en die reageerde toch wel het heftigst. Die vond het zo geweldig. Een paar uur later volgde mijn schoonzus. Die had het niet zo gauw door en was meer bezig met hun baby van 5 weken. Ze moest even extra gewezen worden op de tekst. Ze feliciteerde ons wel, maar kwam er wat gematigd uit. Niet om te oordelen, maar ze is wel heel erg gestresst en precies met de baby. De baby sliep in de woonkamer en er was een babyfooncamera op gericht en nog een aparte gewone babyfoon, omdat die de kleinere geluidjes oppikt. En ze was in de keuken, 1 deur verder. Ik vond dat nogal overdreven om eerlijk te zijn. Hopelijk gaan ze nog wat ontspannen binnenkort, want anders weet ik niet of het daar wel goed komt.  Daarna was mijn andere zus aan de beurt. Dat vonden we wat lastiger aangezien ze hoogstwaarschijnlijk ongewenst kinderloos blijven. We zijn daar expres niet te lang gebleven. Mijn man heeft zijn broertje alleen nog niet kunnen bereiken. 

De belangrijkste mensen weten het nu en dat is wel fijn.