11 weken zwanger

Inmiddels alweer 12 weken zwanger en ik ben nog vergeten om over vorige week een blog te schrijven. 

De elfde zwangerschapsweek ging goed. Wel zo nu en dan misselijk, moe, maagzuur e.d. Bandenpijn nauwelijks meer gehad trouwens. Maar klagen mag ik niet. De rest van de familie weet het inmiddels ook. Ik ben op maandag bij mijn man zijn oma langsgeweest en zij heeft het waarschijnlijk diezelfde dag nog gedeeld met haar kinderen (de ooms en tantes).

Een echo met 12 weken zou ik volgens de verloskundige niet krijgen. De volgende afspraak met hun is met 14 weken en dan naar het hartje luisteren. Eerst dacht ik er aan om nog te bellen met de gynaecoloog om te vragen wat hun advies nu was. Wel of geen echo met 12 weken. Maar ik heb besloten dat niet te doen. Ik vind het fijn om zwanger te zijn. Een geplande echo maakt me ook weer opnieuw zenuwachtig. Ik ga ervan genieten. Mocht het wel mis zijn, dan zou ik toch ook eerst die twee weken weer willen afwachten totdat het natuurlijk komt. Als het wel mis is, dan duren die 2 weken ook heel erg lang. Niet wetende dat het een miskraam wordt heeft ook zijn voordelen. Ik ga me pas zorgen maken als ik bloedverlies heb of het gevoel van weeën krijg. Tot nu toe niks van dat alles gevoeld, dus in mijn hoofd is het goed. Het eventuele verdriet is heus niet minder erg of erger bij 12 weken of bij 14 weken. We blijven gewoon positief. En voor mij hoort bij positief blijven geen echo's of iets dergelijks. 

Op dinsdag moest ik te bloedprikken en kwam ik onze buurvrouw tegen bij wie ik toevallig die middag ook op de koffie zou komen. Ik heb het haar die middag ook meteen verteld. Ze had het wel verwacht vanwege het bloedprikken en ze was heel blij voor ons. Zij zelf was nu wel klaar met kinderen krijgen. Haha. De schade die ochtend waren 7 buisjes bloed. Gelukkig een goede prikker getroffen.

De donderdag was een k*t-dag vanwege het 10-minutengesprek op school over onze zoon die net in groep 1 zit. Kwam er echt met een slecht gevoel weg en het heeft me nog dagen 'achtervolgd'. Hormonen zullen wellicht ook hun rol wel hebben gespeeld, maar ik laat het even rusten en vraag binnenkort een nieuw gesprek aan. Want de manier waarop en wat ze hebben gezegd was niet correct. Het zijn verder wel goede juffen, maar ik moet mijn ei toch nog even kwijt. Op het moment zelf had ik er niet eens erg in, maar toen ik weer thuis was had ik een superslecht gevoel. Lijkt me niet dat dat de bedoeling is van 10-minutengesprekken. Eerst even laten bezinken, want anders denk ik dat ik boos ga worden. Gelukkig gaat onze zoon zelf met veel plezier naar school en komt hij met een big smile weer thuis. En dat is het allerbelangrijkste.

Zondagavond las ik op facebook dat een nichtje van mijn man ook zwanger is. 12 weken. Superleuk voor hun. Ze waren er namelijk ook al een paar jaar mee bezig. Dus wel bijzonder dat ze nu nagenoeg gelijk met mij loopt.

Op maandag heb ik het zelf op facebook gezet en krijg dus nu allemaal berichtjes, kaartjes en felicitaties op straat. Doet een mens goed. Maar dat hoort bij de blog van 12 weken. ;)