Nabespreking met gynaecoloog over de bevalling.

Vandaag was het dan zover om de afgelopen bevalling door te spreken met de gynaecoloog, omdat ik absoluut niet tevreden was over hoe het is gegaan. Ik wou antwoorden hebben over waarom het zo is gegaan en ik wou graag weten of het in de toekomst ook anders kan.

Mijn bevalling is onder begeleiding van de gynaecoloog in het ziekenhuis geweest in verband met een eerdere keizersnede, maar ik heb de gyn zelf nooit gezien aangezien de bevalling medisch gezien geen problemen gaf. Dus aan mijn bed alleen verpleegkundigen en de klinische verloskundige gezien. 

Bij mijn eerste bevalling had ik al lichtelijk een trauma gehad, omdat ik daar echt zoveel pijn heb gehad. Op een schaal van 1 tot 10 was dat wel een 9,9. Vanaf 4 cm kwam ik in een weeënstorm van meer dan 4 uren terecht waarbij het voelde alsof ik in de fik stond of geëlektrocuteerd werd. Dat was echt niet normaal meer, want de pijn zat in mijn hoofd, vingers, tenen, OVERAL. Ik heb toen meer dan 2 uren moeten SMEKEN om pijnbestrijding om vervolgens remifentanil te krijgen die bij mij niet hielp. En toen werd het een keizersnede. Het heeft gewoon lang geduurd voordat ik die bevalling een plekje kon geven. En ik kon me alleen over mijn angst heen zetten door de beslissing te nemen dat ik bij een volgende een ruggeprik wou en dat ik alles vooraf goed had besproken en een bevalplan had gemaakt.

Dus bij deze zwangerschap mijn angsten besproken. Vooraf ook een gesprek gehad met de anesthesist, zodat dat niet meer tijdens de bevalling hoefde. In mijn bevalplan werd gevraagd waar ik tegenop zag, en daar had ik neergezet: 1) pijn, 2) lang wachten op pijnstilling, 3) niet gehoord worden/serieus worden genomen. De klinisch verloskundige heeft het vooraf met me besproken, goed in het dossier gezet en ook gezegd dat ze er zoveel mogelijk rekening mee zouden houden.

En wat gebeurt er tijdens de bevalling?!! Er wordt nauwelijks naar mij geluisterd. Ik word niet gehoord. De pijn was al snel niet meer te doen, maar godzijdank niet weer een 9,9. En ik moet extreem lang wachten op pijnstilling. Zolang dat het niet meer mogelijk was. Mijn vertrouwen was weg in het ziekenhuis. 

Even mijn verhaal van de bevalling. Bij binnenkomst in het ziekenhuis, zo rond 9.30 uur wordt ik getoucheerd en heb ik 2 cm. We bespreken het bevalplan kort door en de zusters vonden dat ik alles zo mooi en netjes had geördend in een map. Dat zouden meer mensen moeten doen! Er wordt tegen me gezegd dat ze eerst 2 uren willen wachten om te zien of het wel doorzet. Ik zei meteen al dat het wel zou doorzetten, maar nee... er moest eerst 2 uren worden gewacht. Een halfuur na binnenkomst verga ik al van de pijn, maar nee... ik moet echt 2 uren wachten. Ik moest anders maar douchen want dat zou helpen. Ik had er geen zin in, maar op hun advies toch maar gedaan. Nou, dat hielp echt niet hoor. Ik zat te huilen en te schreeuwen van de pijn en het was echt niet meer te doen (in mijn ogen). Gesmeekt of ze alstjeblieft mij niet langer wouden laten wachten en dat ze eerder kwamen kijken. Maar nee... ik moest echt 2 uren wachten. Waarom?!! Dat werd niet gezegd. Ik wist echt wel dat dit heus niet minder ging worden. Ik liep al overtijd. Die bevalling zou heus niet ineens ophouden! Meerdere keren gevraagd of ze ALSTJEBLIEFT wouden komen. Maar nee... ik most toch echt 2 uren wachten. WTF!!! %@& Ik begon nog harder te huilen. Ze waren bang dat ik zou gaan hyperventileren. Ik ademde in hun ogen verkeerd. Ik heb in mijn hele leven nog nooit gehyperventileerd en ik ademde zo om nou juist te proberen rustig te blijven. Ik moest puffen van hun. Omdat ze anders boos werden ben ik wel gaan puffen, maar dat hielp mij echt niet hoor. En dat ik zo hard ging huilen was om eerlijk te zijn ook een soort tactiek van me om eerder gehoord te worden. De brutalen hebben tenslotte de wereld, dus ik dacht als ik nu panisch begin te doen komen ze hopelijk toch eerder. En het kostte me totaal geen moeite om wat harder te huilen. Tactiek mislukt.

Eindelijk, de twee uren waren voorbij en 11.40 kwamen ze kijken. Ja, het is 4 cm en ja nu geloofden ze EINDELIJK dat het wel door zou zetten. Ja, duh! Dat had ik al gezegd. Toen nog aan de ctg en werd er eindelijk een infuus aangelegd en een catheter geplaatst. Ik was er 12.15 helemaal klaar voor. Laat die ruggeprik maar komen.

Maar toen moest ik wachten op de anesthesist en ze konden me niet zeggen hoe lang dat zou gaan duren. In eerste instantie maak ik me nog niet druk. Ik ben er tenslotte klaar voor en het zal vast niet meer lang duren. Maar na een halfuur nog niks. Na een uur nog niks. Na 1,5 uur nog niks! Na &$%#@%^ 2!!! uren nog niks. Ik ben gewoon boos inmiddels, al heb ik niet meer de kracht om dat te uiten. Tussen de weeën val ik van vermoeidheid bijna in slaap. En er zat maar 20 seconden hoogstens tussen. Ik was gewoon op! Want hoe anders kun je binnen 10 seconden steeds in slaap vallen??? Ik had geen kracht meer. Ik heb gepuft, omdat dat moest van hun. Ik heb mijn man geknepen elke keer. Hij wist niet dat ik zo sterk kon zijn in mijn handen. Dat wist ik zelf ook niet. Ik had zijn hand wel kunnenbreken elke keer denk ik. 

Na 2 uur en een kwartier kwamen ze met de optie of ik misschien in de tussentijd toch wat remifentanil wou. Nou, vooruit dan maar. Probeer het maar. Baat het niet, schaadt het niet. Maar natuurlijk werkt dat spul bij mij nog steeds niet. Dus ik had er niks aan. Ik heb me suf op het knopje gedrukt, maar meer dan de max. kreeg ik toch niet en het hielp mij niet. Ik werd alleen suf, maar de pijn voelde ik in alle hevigheid nog steeds. En doordat ik nu al aangesloten zat op van alles kon ik ook geen kant meer op. 

Hè, hè! De anesthesist heeft na 2,5 uur eindelijk tijd voor mij. Ik word naar de OK gereden en moet eerst nog mijn bloeddruk worden gemeten. En daarna nog weer even wachten op de anesthesist. Ik word overeind geholpen en eindelijk krijg ik de ruggeprik. Met mijn laatste krachten probeer ik me te ontspannen voor die prik. De prik is gezet en op dat moment voel ik enorme persdrang. Dus ik roep: 'Het komt al! Ik moet persen!'. In allerijl wordt er een verloskundige bij geroepen die moet kijken en ja hoor! 10 cm ontsluiting. Dus de prik wel gekregen, maar zonder verdoving weer naar de verloskamers gereden. 

En daar mocht ik persen. Na 35 minuten persen was onze kleine man er. Het persen was een stuk beter te doen dan de weeën. Al moet ik zeggen dat persweeën ook geen pretje waren. Maar in verhouding waren die minder pijnlijk, omdat je die ergens naar toe kon sturen. Ik ben niet gescheurd en ook niet geknipt. Uit twijfel hebben ze 1 hechting in de vagina gedaan, maar misschien was dit niet eens nodig geweest. Ach... daar heb ik geen last van gehad. Medisch gezien ging alles dus prima, maar mentaal heb ik er wel een opdonder van gekregen.

Mijn verhaal gedaan aan de gynaecoloog. Ze snapte waar ik mee zat en heeft me uitgelegd van die eeste twee uren. Die twee uren hanteren ze, omdat ze het liefst niet vaker dan 1 x in de 2 uren willen kijken aangezien ze tijdens een hele bevalling liever niet vaker dan 7 x toucheren i.v.m. infectiegevaar. Ze vond dat de verpleegkundigen/verloskundigen ook naar de patiënt hadden moeten kijken en zich niet zo rigide aan die 2 uren moesten vasthouden. En ze vond ook dat ik veel te lang op de anesthesist heb moeten wachten. Ze zag dit vaker en ze waren al druk bezig om te kijken hoe ze dit konden verbeteren. Tussen 12 en 13 uur is het lastiger om een ruggeprik te krijgen i.v.m. een minder grote bezetting (lunchtijd denk ik) en dat zou niet moeten. Mijn bevalling was een samenloop van omstandigheden geweest en waren al druk bezig aan het vergaderen om zulke dingen in de toekomst te voorkomen. We hebben wel een goed gesprek gehad en ik heb goede antwoorden gekregen op mijn vragen. Maar wat voor mij ook belangrijk is: Hoe dit te voorkomen bij MIJ met een eventuele volgende keer? Hoe kan ik mijn vertrouwen terugkrijgen? 

Naast wederom vooraf allerlei gesprekken te voeren met de betreffende personen, was het wellicht een optie om de volgende keer al in een vroeg stadium een ruggeprik te krijgen. Dus als ik dan met 2 cm binnenkwam dat ik dan niet 2 uren hoef te wachten om te kijken of het wel gaat doorzetten. Mocht het dan onverhoopt niet doorzetten, dat ze dan verder zouden gaan met medicijnen en het zouden gaan inleiden. Het heeft mij wel iets gerustgesteld. Nu maar hopen dat er ook ECHT wat aan wordt gedaan.