Zindelijkheid... of eigenlijk het gebrek daar aan.

Onze oudste zoon is nu ruim 5,5 jaar oud en nog steeds niet zindelijk. Het is frustrerend. En het is soms niet fijn als anderen commentaar/adviezen geven hierop. De beste stuurlui staan aan wal tenslotte. Zo is het altijd al geweest en zo zal het ook wel altijd blijven. *zucht*

Inmiddels ben ik er wel aan gewend dat het overgrote deel niet weet waar hij/zij over praat.

Inmiddels ben ik er wel aan gewend dat anderen mij goedbedoelde tips/adviezen geven waar ik echt niks mee kan en doet dat me niet meer zeer. 

Inmiddels ben ik er wel aan gewend dat de wasmachine overuren draait en de kastplank met broeken vaker leeg is dan vol.

Inmiddels ben ik er wel aan gewend om te moeten zeggen tegen ouders van nieuwe speelkameraadjes dat hij nog niet zindelijk is, dat hij zo nu en dan naar het toilet gestuurd moet worden en dat er reservekleren in zijn rugzakje zit.

Inmiddels ben ik er wel aan gewend...

Inmiddel wel ja... Maar dat heeft lang geduurd. Het heeft mij de afgelopen jaren veel energie gekost. En ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er altijd rustig onder ben gebleven. Ik heb er wel meerdere keren om gehuild. Zelfs in het bijzijn van onze zoon. Want waarom lukte het niet om onze zoon zindelijk te krijgen? Wat deed IK verkeerd? Wat moesten anderen wel niet van MIJ denken?!! Alsof ik een luie/slechte moeder ben. Maar dat is natuurlijk niet zo. In eerste instantie trek je het jezelf aan. Leg je de schuld bij jezelf. Maar later, veeeeeeel later, kom je er achter dat het 'gewoon' aan je zoon zelf ligt. En dat hij het ook niet doet om jou te pesten. 

Wat hebben wij al veel dingen geprobeerd voordat we uiteindelijk middels een verwijzing van de huisarts bij de poep- en plaspoli kwamen in het ziekenhuis. Volgens mij kan ik er bijna een boek over schrijven. Het enige wat we niet geprobeerd hebben is er al mee te beginnen toen hij nog een baby was en in huis niet in de blote kont laten lopen ivm vloerbedekking. De volgende methodes zijn de revue gepasseerd vanaf ongeveer 2 jaar:

- onderbroek onder de luier zodat hij beter voelde wanneer hij nat was

- luier pas verschonen als hij er zelf mee kwam

- potje in de woonkamer introduceren en hem er mee laten spelen

- stickers plakken

- minicadeautjes (en later snoep) geven (ipv stickers) zodat hij direct werd beloond

- groot cadeau geven als het een hele dag goed ging

- straf geven (je doet op een gegeven moment maar wat)

- superenthousiast zijn na elke plas / poep (Pfff.... Boos dat hij daar van werd!)

- mee laten kijken als je zelf naar de wc gaat

- niet op het potje maar direct op de wc met een toiletverkleiner met trapje (Superuitvinding overigens)

- geen luier meer aan

- hem in zijn natte broeken door laten lopen en net zolang wachten tot hij er zelf mee komt

- hem zelf zijn vuile kleren uittrekken, in de emmer bij de wasmachine laten gooien, schone kleren ophalen en zelf aantrekken

- hem op de klok naar het toilet sturen.

- hopen dat hij het oppikt bij het zien van klasgenootjes die het wel kunnen. 

- en combinaties van bovenstaande

- en er ook totaal geen aandacht aan schenken en het laten rusten.

Ben ik nog wat vergeten? Misschien wel. In ieder geval zijn we uiteindelijk net voordat hij 5 jaar werd bij de kinderarts beland. Op dat moment had hij al ruim 1,5 jaar geen luierbroekje meer aangehad overdag en hadden we gemiddeld wel 7 zeiknatte broeken op een dag. 

Waarschijnlijk (en zeker zullen we het nooit weten) heeft onze zoon zijn ontlasting in het verleden steeds te lang opgehouden. Zonder dat we het wisten had hij dus last van obstipatie. Over buikpijn klaagde hij bijna nooit. Soms wel en dan zei ik dat hij maar even naar het toilet moest gaan om te poepen. Dat deed hij dan ook en dan was het weer over. Maar doordat hij het waarschijnlijk steeds te vaak en te lang ophield, heeft hij het signaaltje dat je krijgt als je heen moet uitgeschakeld. De kinderarts vertelde dat het een aantal maanden duurt voordat hij dat gevoel weer terug krijgt en dat hij in die tijd geen enkele keer verstopt mag zitten. Dus hij heeft vanaf dat moment laxeermiddel gekregen. Elke dag weer. De dosis is een aantal keer verhoogd en verlaagd. Naast de afspraken met de kinderarts hebben we ook afspraken gehad bij een urotherapeute. Oefeningen gekregen. Uitleg gekregen. Etcetera. En uiteraard hebben we school op de hoogte gehouden van de situatie en doen de juffen ook hun best om onze zoon met dit probleem te helpen. De kinderen uit de klas kijken al lang niet meer op van de natte broeken. Dat past kennelijk bij hem en heeft geen invloed op zijn sociale positie in de klas. (Daar was ik wel bang voor.) Iedereen vind hem wel lief. Het is een allemansvriendje.

Om hem zindelijk te krijgen doen we alles al 'goed'. We zitten nu op gemiddeld 3 natte broeken per dag. Klinkt voor jullie misschien veel, maar voor ons is dat al een hele verademing. Toch gaat het tergend langzaam. Ook langzamer dan dat de kinderarts en de urotherapeute verwacht hadden. En dus komt er binnenkort een doorverwijzing naar een bekkenbodemfysiotherapeut. Wellicht dat die nog wat voor hem kan betekenen. Ik hoop het. Ik ben blij dat we er hulp bij hebben gekregen. Ooit zal het wel goed zijn, maar de kans is groot dat ooit nog wel meer dan een jaar weg is.