Jullie mening over mijn schrijverstalent gevraagd.

Graag mag ik boeken lezen. En nu kreeg ik een paar dagen geleden een idee voor een eigen roman te schrijven. Gisteravond heb ik grofweg het plot geschreven en ben ik vol enthousiasme begonnen met het eerste hoofdstuk. Maar heb ik eigenlijk wel talent hiervoor? Want als mijn schrijfstijl hartstikke beroerd is en het niet lekker leest, waarvoor zal ik dan al die moeite doen? Daarom jullie mening gevraagd. Leest het onderstaande een beetje fijn? Of kan ik beter maar meteen stoppen? Met mijn financiële achtergrond heb ik natuurlijk geen schrijflessen gehad. ;)

Eline schakelde haar mobiel weer in nadat ze uit het kantoorgebouw kwam lopen van haar nieuwste potentiële klant. Deze opdracht zal wel weer aan mijn neus voorbij gaan, dacht ze. Het gesprek verliep minder soepel als ze had gehoopt. Ze was er niet goed bij met haar gedachten. De slapeloze nachten begonnen haar wat op te breken, maar dat had ze wel over voor haar gezin. Haar 5-jarige zoon Nathan had in zijn bed geplast, en baby Thomas had weer een flesje melk gekregen nadat hij haar in haar eerste slaap had gewekt. Gapend stapte Eline het kleine blauwe autootje van haar moeder in die ze even geleend had deze koude middag in januari. Terwijl ze de telefoon op de passagiersstoel legde, gaf het een piepje. Een voicemailberichtje van haar man. Snel startte ze alvast de auto zodat de verwarming zijn werk kon doen tegen de beslagen ramen. Vervolgens luisterde ze haar voicemail af.

'Schat, ik kom wat eerder thuis dan anders!', klonk de enthousiaste stem van haar man Stefan, 'Thomas heb ik alvast opgepikt bij de oppas, dus je hoeft hem niet meer op te pikken hoor. Kook je vanavond iets lekkers? Ik heb goed nieuws!!! Hé, ik vertel je er straks meer over als ik thuis ben. Ik ben in zo'n goed humeur. Tot straks lieverd! Haha, Thomas zegt ook gedag, hoor je?' Op de achtergrond hoorde Eline het gepruttel van haar jongste zoon van 4 maanden oud. Spontaan begon er een glimlach op haar gezicht te verschijnen en verspreidde er een warm gevoel van binnen. Ja, haar gezin was veel belangrijker dan haar werk. Voor hen deed ze het. Haar man sloot af met: 'Nou, tot straks dan maar. Kusje!'

De telefoon legde ze weer neer op de passagiersstoel en Eline blies in haar koude handen om er weer wat gevoel in te krijgen. Het offertegesprek van zonet was ze meteen al weer vergeten en met een goed humeur verliet ze het parkeerterrein. Wat voor nieuws had haar man te vertellen? Waarom had hij niet alvast even een tipje van de sluier op kunnen lichten? Hij wist toch dat ze een hekel had aan verrassingen? Daarom nou juist. Stefan vond het leuk om haar te plagen met haar nieuwsgierigheid en ongeduld.

De radio in de auto zette ze aan en na wat verschillende zenders af te gaan, bleef ze hangen bij Summer of '69 van Bryan Adams. Luidkeels zong ze vals mee terwijl ze de volumeknop wat harder zette: 'I knew that it was now or never! Those were the best days of my life.' Na een paar straten kwam ze op de doorgaande plattelandsweg naar huis met grote eikenbomen aan beide kanten van de weg. Doordat ze de radio zo hard had te staan, had ze de ambulance niet gehoord die snel achter haar verscheen met de zwaailichten. De zwaailichten zag ze gelukkig wel op tijd in haar binnenspiegel. Rap stuurde ze de auto deels in de berm met grasbetontegels zodat de ambulance haar snel en veilig kon passeren. In de verte voor haar zag ze nu nog veel meer zwaailichten. Een auto-ongeluk zo te zien. Ze verminderde snelheid en deed de radio zachter. De gehele weg was geblokkeerd en veel mensen stonden te kijken. Ramptoerisme. Eline had een hekel aan ramptoerisme en snapte niet waarom mensen het leuk vonden om naar de ellende van een ander te kijken. Snel sloeg ze de zandweg aan haar rechterzijde in. Als ze daarna nog een keer links af zou slaan, dan zou ze uiteindelijk weer op de goede weg uitkomen voorbij het ongeluk. Het geluid van een helikopter deed haar naar voren buigen om door haar voorraam naar boven te kijken. De traumahelikopter zou in het weiland links van haar landen. Haar hart ging uit naar de familie van het slachtoffer. Als er ook een traumahelikopter aan te pas moest komen, dan betekende dat meestal niet veel goeds. Vanavond thuis zou ze het wel op de plaatselijke nieuwssite lezen wat er precies gebeurd was. Voor nu zette ze de radio weer harder en reed in plaats van naar huis eerst nog even langs de supermarkt. Stefan hield van chili con carne, dus vanavond zou ze dat klaarmaken.