Eerste hoofdstuk herschreven en uitgebreid.

Ik zal niet elke keer iets plaatsen over het boek wat ik wil gaan schrijven. Dit is de laatste keer, want ik wil ook niet mezelf later in de vingers snijden.

Dit is denk ik zelf een stuk beter dan de eerste versie. Natuurlijk zullen er nog schrijffouten en grammaticafouten in zitten. Of zinnen die nog niet helemaal lekker lopen. Wat ik wil weten is of jullie geboeid zijn en als je met dit boek zou beginnen of je dan ook verder zou lezen. Je hoeft niet lief te zijn in je commentaar. Opbouwende kritiek is welkom. En als je het niks vind, ook prima. Ik wil een eerlijke mening.

Eline was blij dat ze haar telefoon weer mocht inschakelen van zichzelf. Allemachtig, wat was dat een slecht gesprek. 'Als die klant hapt, dan eet ik mijn hoed op.', dacht Eline terwijl ze naar buiten stapte en haar telefoon weer terug in haar jaszak stopte. Het slaapgebrek eiste zijn tol, waardoor ze slecht uit haar woorden was gekomen en het gesprek derhalve een ware kwelling was geweest. Snel sloeg ze een hand voor haar mond om een enorme gaap te verbergen.

             Afgelopen nacht was Nathan overstuur wakker geworden nadat ze nog maar net drie kwartier sliep. Die arme ziel had weer eens gedroomd dat hij werd opgezogen door een grote stofzuiger. Het resultaat was dat zijn bed zeiknat was en ze met haar slaperige hoofd zijn kleuterbed kon verschonen. Wonder boven wonder was kleine Thomas niet wakker geworden van het gekrijs van zijn grote broer. Was dat achteraf maar wel zo geweest. Ze had voor haar gevoel nog maar net opnieuw haar ogen gesloten en zich genesteld onder de warme dekens of Thomas begon ook te huilen. Met zijn kleine vier maanden had hij al een paar keer de hele nacht doorgeslapen, maar deze nacht behoorde daar helaas niet toe. En na zijn flesje melk had ze nog een halfuur van haar slaap moeten opofferen om hem weer in slaap te wiegen. Pfff... Ze vroeg zich af of er een WK baby's wiegen bestond. Ze zou zeker winnen.

             Ze stapte uit de schaduw van het kille kantoorgebouw de parkeerplaats op. Prompt verloor ze door de combinatie van de stormachtige wind en haar hoge hakken bijna haar evenwicht. 'Welke idioot heeft bedacht dat hoge hakken mooi zijn? Wie heeft überhaupt hoge hakken uitgevonden?', mompelde ze al vloekend haar evenwicht herstellend. Vast een man, met als enige doel de vrouw te straffen, antwoordde ze in gedachten terwijl ze even wankelde op haar korte benen. Haar halflange blonde haren vlogen alle kanten op toen ze haar weg vervolgde naar het kleine blauwe autootje van haar moeder.

             Inmiddels klappertandend stapte ze in. Een piepje in haar jaszak verstoorde de stilte in de auto. Snel startte Eline de auto zodat de verwarming zijn werk kon doen om de ramen weer vrij te maken van al de condens. Vervolgens pakte ze met haar gevoelloze vingers haar telefoon opnieuw uit haar jas. Op het display zag ze een gemiste oproep van haar man. Hij had een voicemailberichtje voor haar achtergelaten. Nieuwsgierig drukte ze het toestel tegen haar oor.

             'Schat, ik kom wat eerder thuis dan anders!', klonk de enthousiaste stem van haar man Stefan, 'Thomas heb ik alvast opgepikt bij de oppas, dus je hoeft hem niet meer op te halen hoor. Kook je vanavond iets lekkers? Ik heb goed nieuws!!! Hé, ik vertel je er straks meer over als ik thuis ben. Ik ben in zo'n goed humeur. Tot straks lieverd! Haha, Thomas zegt ook gedag, hoor je?' Op de achtergrond hoorde Eline het gepruttel van haar jongste zoon. Spontaan begon er een glimlach op haar gezicht te verschijnen en verspreidde er een warm gevoel van binnen. Ja, haar gezin was veel belangrijker dan haar werk. Zeker veel belangrijker dan deze klus voor die ongevoelige omhooggevallen corpsballen. Haar man sloot af met: 'Nou, tot straks dan maar. Kusje!'

             De telefoon legde ze snel neer op de passagiersstoel en Eline blies in haar koude handen om er weer wat gevoel in te krijgen. Het offertegesprek van zonet was ze meteen al weer vergeten door Stefans berichtje en met een goed humeur verliet ze het parkeerterrein. Wat voor nieuws had haar man te vertellen? Waarom had hij niet alvast even een tipje van de sluier op kunnen lichten? Hij wist toch dat ze een hekel had aan verrassingen? Daarom nou juist. Stefan vond het leuk om haar te plagen met haar nieuwsgierigheid en ongeduld.

             De radio in de auto zette ze aan en na wat verschillende zenders af te gaan, bleef ze hangen bij Summer of '69 van Bryan Adams. Luidkeels zong ze vals mee terwijl ze de volumeknop wat harder zette: 'I knew that it was now or never! Those were the best days of my life.' Het liedje deed haar denken aan de eerste ontmoeting met Stefan toen ze nog maar 19 jaar was. In de discotheek was een karaoke-avond georganiseerd en samen met zijn schoolvrienden Daniël en Nico had hij dit gezongen. Zijn korte lichtblonde haren, zijn zachte gezicht en volslanke lichaam gekleed in een spijkerbroek en simpel zwart T-shirt, was vreemd genoeg betoverend geweest voor haar. De jongens waren zo vals geweest dat de DJ de volume van hun microfoon naar beneden had bijgesteld. Stefan had haar aangekeken net toen hij 'when I met you' zong. Op dat moment gebeurde er iets tussen hun. Hij wist het. Zij wist het. Een onzichtbare elektrische lading trof hun beiden en zijn ogen hadden haar gedurende de rest van het valse gezang niet los gelaten. Toch hadden ze beiden het initiatief niet durven nemen. Van afstand hadden ze elkaar steeds blikken toegeworpen en weer verlegen afgewend. Tegen het einde van de avond botsten ze in de hal per ongeluk tegen elkaar op. Stefan had Eline aangekeken met de warmste blik die ze zich maar kon voorstellen. Ze hadden nog nooit een woord met elkaar gewisseld. Ze kenden elkaars namen niet. Maar dat was ook niet nodig. Ze kenden elkaar op een heel ander niveau. Eline had zijn hand gegrepen en onmiddelijk had hij daar op gereageerd door zijn lippen op de hare te drukken. Normaal gesproken zou ze een klap hebben uitgedeeld aan iemand die ze niet kende en die haar zo zou zoenen. Maar van deze zoen kon ze zich niet losmaken. Sterker nog... Ze had hem bij zijn T-shirt gegrepen en nog dichter naar haar toegetrokken tegen de muur aan. De hele wereld was weggevallen en alleen hun waren nog over. Het was ware liefde op het eerste gezicht. Haar vriendinnen verklaarden haar voor gek, maar dat kon haar niks schelen. Die avond was het begin van de rest van haar, of nee... van hùn leven.

             Na een paar straten reed Eline het kantorenpark uit en kwam ze op de doorgaande plattelandsweg naar (dorpsnaam) met de typerende grote eikenbomen aan beide zijden van de weg. De zon scheen laag en door de bomenrij flikkerde dit pijnlijk in haar ogen. Ze kneep haar ogen tot kleine spleetjes, terwijl ze snel de zonneklep naar beneden trok. Helaas zonder resultaat. In haar hoofd hoorde ze Stefan zijn plagende stem: 'Tja, had je als kind maar niet zo lief moeten zijn. Dan had je wat meer schoppen onder je kont gekregen en was je wat langer geweest.' Niet dat 1.65m zo kort was, maar op momenten als deze was ze niet zo blij met haar lengte. De zonnebril van haar moeder die in het dashboardkastje lag was op sterkte. Dus er zat niks anders op dan haar ogen te blijven knijpen en haar rug te rechten zodat de schaduw van de zonneklep net een beetje over haar ogen viel.

             Doordat ze de radio zo hard had te staan en doordat ze door de laagstaande zon niet in haar binnenspiegel keek, zag en hoorde ze de ambulance die snel achter haar verscheen pas op het laatste moment. Ondanks dat ze hierdoor even schrok, reageerde ze kordaat. Rap stuurde ze de auto deels in de berm met grasbetontegels zodat de ambulance haar snel en veilig kon passeren. In de verte voor haar zag ze nu nog veel meer zwaailichten. Een auto-ongeluk zo te zien. Ze verminderde snelheid en deed de radio zachter. De gehele weg was geblokkeerd en veel mensen stonden te kijken. De ambulance had de grootste moeite om er tussen te komen. Ramptoerisme. Eline had een hekel aan ramptoerisme en snapte niet waarom mensen het leuk vonden om naar de ellende van een ander te kijken. Snel sloeg ze het onopvallende zandweggetje aan haar rechterzijde in welke niet op een TomTom stond aangegeven. Als ze daarna nog een keer links af zou slaan, dan zou ze uiteindelijk weer op de goede weg uitkomen voorbij het ongeluk. Het geluid van een helikopter deed haar naar voren buigen om door haar voorraam naar boven te kijken. De traumahelikopter zou zo te zien in het weiland links van haar landen. Haar hart ging uit naar de familie van het slachtoffer. Als er ook een traumahelikopter aan te pas moest komen, dan betekende dat meestal niet veel goeds. Vanavond thuis zou ze het wel op de plaatselijke nieuwssite lezen wat er precies gebeurd was. Voor nu zette ze de radio weer harder en reed in plaats van naar huis eerst nog even langs de supermarkt. Haar moeder kon de auto vast nog wel een kwartiertje langer missen. Stefan hield van chili con carne, dus vanavond zou dat op het menu komen te staan.

In de supermarkt was het redelijk rustig. Waarschijnlijk doordat een hoop verkeer werd opgehouden door dat ernstige ongeluk. Aangekomen bij de paprika's hoorde ze twee vrouwen opgewonden met elkaar praten: 'Joyce stuurde me zonet een appje met een foto van dat ongeluk verderop. Ik zag een leeg autostoeltje staan. Echt verschrikkelijk! Een klein babytje!' De andere vrouw reageerde geschokt en vroeg: 'Dood?' Eline kon het niet helpen om verder te luisteren. De zwangerschapshormonen waren nog niet allemaal uit haar lichaam verdwenen en alle nieuwsberichten over baby's raakten haar meer dan voorheen. 'De baby was nog niet dood in ieder geval, want ze schreef dat deze met een traumaheli mee werd genomen. De moeder heeft het niet overleefd zo te zien, want over de bestuurder ligt een wit laken. Zie je?' De vrouw gaf haar telefoon aan haar vriendin.

             'Oh, wat erg! Joyce wist niet wie het is zeker?', en de vrouw schudde van nee. De dames gingen over op een ander onderwerp en Eline liep de rest van de winkel door. Het gesprek van de twee vrouwen over het ongeluk kon haar maar niet los laten. Hoe zou Stefan voor Nathan en Thomas alleen moeten zorgen naast zijn drukke baan als haar wat overkwam? Ze moest er niet aan denken. Ze schudde het verhaal van zich af en concentreerde zich op de ingrediënten die ze moest hebben. Bijna zou ze de aardappelpuree vergeten. Zonder aardappelpuree zou Nathan de chili con carne niet willen eten.

             Elines telefoon rinkelde terwijl ze in de rij voor de kassa stond. Aan de ringtone kon ze horen dat het een onbekend nummer was. Daar had ze nu even geen tijd voor en ze drukte de beller weg. Als ze straks thuis was, zou ze wel weer terugbellen. Onbekende nummers waren meestal toch nieuwe klanten en die kon ze natuurlijk niet in de supermarkt te woord staan.

             Ze keek naar buiten door het grote supermarktraam en zag dat de weg kennelijk weer vrij gegeven was, want ineens was het druk op de weg. In gedachten bij de traumahelikopter die ze had gezien, betaalde ze de jonge kassajuffrouw. Te zuinig om een tasje te betalen, nam ze de boodschappen onhandig in beide handen mee naar buiten.

             Terug bij de auto keek ze of de beller ook een voicemail of een appje had achtergelaten, maar dit was niet het geval. Door de drukte op de weg kon ze moeilijk van het parkeerterrein bij de supermarkt afkomen. Net op het moment dat er een gaatje was, ging haar telefoon weer! 'Jeetje! Ze weten me vandaag wel te vinden zeg!', zei ze hardop tegen zichzelf terwijl ze een straal gas gaf om zich snel tussen het verkeer te wurmen.