Apart, bijzonder, speciaal, atypisch. :D

Onze oudste is al vanaf het begin anders geweest dan het gemiddelde. Door hem weet ik dat ik beter niet kan vergelijken met anderen, want dat maakt me òf onzeker òf supertrots. Er tussen in bestaat kennelijk niet als het om mijn oudste gaat. 

Eerst de tijd van onzekerheid toen hij een baby was. Draait hij nu nog niet? Kruipt hij nu nog niet? Heeft hij nog steeds geen tanden? Is hij nog steeds nagenoeg kaal? Slaapt hij nu nog niet door? Zegt hij nu nog niks? Wat kunnen andere mensen je (onterecht) onzeker maken zeg!
Nee, hij draaide pas van zijn rug naar zijn buik met 8 maand. En terug draaien naar de buik met 10 maanden. En als je hem op de buik neerlegde dan werd hij panisch. Echt panisch. Alsof ik hem vermoorde. Tijgeren deed hij ook niet. Met 10 maanden kon hij dus eindelijk ook weer terugdraaien, tot die tijd moesten we hem zelf weer op zijn rug leggen aangezien hij doodsangsten leek uit te staan. In bed toen een zogenaamde safe-t-sleep gebruikt, omdat ik 5x 's nachts mijn bed uitgaan wel voldoende vond en dat niet wou ophogen naar 30x. Want meneer sliep niet door hoor. Nee, absoluut niet. Tot 3 jaar heb ik het aantal nachten dat ik zelf kon blijven liggen op 1 hand kunnen tellen. En overdag slapen? Als baby zijnde elke keer hooguit een 45 minuten. Met 1 jaar ging dat nog eens een keer omhoog naar 1,5 uur, maar voordat hij 2 jaar was waren de middagdutjes al helemaal passé. Wat vond ik het eerste jaar zwaar. Hij was geen huilbaby, maar wel een zeurbaby. Niks was lang goed. Alles maar eventjes. Tien minuten was zo ongeveer de max. en dan was het weer huilen. Pfff.... En het gekke was als ik een foto van hem wou maken, dan ging hij spontaan lachen. Ja, echt waar! Hij huilde met 3 maanden in de box, op het moment dat ik de fotocamera op hem richtte hield hij op en ging breeduit glimlachen. Ik heb dat jaar heeeeeel veel foto's gemaakt en hij was erg fotogeniek. 

Maar zo moeilijk hij was als baby, zo gemakkelijk was hij als dreumes. Een week voor zijn eerste verjaardag begon hij ineens te kruipen. Met 12,5 maanden ging hij eindelijk zelf zitten. Een dag later ging hij staan en weer een dag later liep hij me om de meubels heen. Vanaf toen had ik een totaal ander kind. De wereld ging voor hem open. Hij vond puzzelen geweldig. We hebben heel veel knopjespuzzels gemaakt. En ook veel boekjes voorgelezen. Hij was heerlijk rustig. Huilde alleen als hij zich zeer deed en kon zich prima zelf vermaken. Met 15 maanden liep hij los. Heerlijk gemiddeld uiteindelijk. Op een dag toen hij 18 maanden was, moest ik een belangrijk telefoontje plegen. Hij speelde wel stilletjes, maar haalde me alle houten puzzels uit de kast en gooide die door elkaar. Op dat moment dacht ik even van laat maar, zien we straks wel weer. Na het telefoongesprek had ik alle puzzels op een rijtje gelegd en alle puzzelstukjes op één hoop geveegd en zei: "Maak de puzzels maar weer." En dat deed hij. Ik had zeker 10 houten puzzels door elkaar en daarvan waren 3 van die hele grote met heel veel puzzelstukjes. Ik verwachtte dat hij hulp nodig zou hebben, maar nee hoor. Dat slimme kleine mannetje had ze binnen een halfuur allemaal weer heel. Wist precies waar wat moest. Ik heb er met verbazing (en vol trots natuurlijk) naar zitten kijken. Hij bleef van puzzelen houden. Met zijn tweede verjaardag kreeg hij zijn eerste legpuzzels en tegen de tijd dat hij bijna 3 jaar was kon hij volledig zelfstandig een legpuzzel van 100 stukjes maken. Wat een concentratievermogen! Superknap vond ik dat. En hij maakte het niet zoals wij dat doen. Hij deed het zonder voorbeeld en begon gewoon ergens en vanuit daar ging hij verder. Dus niet eerst de hoekjes en de randen opzoeken. Ik vond het bijzonder om te zien hoe hij dat deed.

Met 20 maanden ongeveer zei hij EINDELIJK zijn eerste woordje. De woorden kwamen heel langzaam op gang. Ze zeggen vaak dat het heel snel gaat als ze eenmaal beginnen met praten. Bij hem niet in ieder geval. Het begrip was er wel. Hij snapte alles wat je zei, maar zelf praten...? Dat ging vanaf toen mondjesmaat. Met 2,5 jaar begonnen met de peuterschool. Hij vond het geweldig, maar speelde wel veel alleen. En de juffen konden hem niet verstaan. De andere kinderen (met name de meisjes) waren dol op hem, want hij was altijd zo aanstekelijk vrolijk en hij had een hoge aaibaarheidsfactor. Ze 'gebruikten' hem als baby in hun vader- en moederspel. Toen de grote meiden naar de basisschool gingen en er wat aanwas was van nieuwe jongens was het een stukje leuker voor hem en ging hij ook meer spelen. (Deze jongens zitten nog steeds bij hem in de klas en speelt hij veel mee.) De verstaanbaarheid bleef wel achter. VVE werd geadviseerd en vanaf ruim 3 jaar ging hij met behulp van subsidie dubbel zo vaak naar de peuterschool. Even later werd ook met logopedie gestart. Hij ging goed vooruit, maar ik vermoed dat hij nagenoeg even goed vooruit zou zijn gegaan zonder extra hulp. De peuterjuf was zeer tevreden over hem. Alleen zijn zindelijkheid was wel een dingetje. We hoopten dat dit op de kleuterschool snel goed zou gaan.

Op de kleuterschool verwachtte ik dat de juffen ook zo positief zouden zijn over mijn kleuter. Maar toen kwam ik bedrogen uit. "Hij is nog niet zindelijk, we kunnen hem niet verstaan en hij doet niet goed mee. Je mag blij zijn dat het een herfstkind is, want dan mag hij nog een kleuterjaar extra doen." Allermachtigst! Mijn lieve, slimme, kind is niet goed genoeg! Is wat er op dat moment door je heen gaat. De onzekerheid slaat weer even toe. Wat heb ik verkeerd gedaan? Later weet ik dat antwoord wel. Ik heb helemaal niks verkeerd gedaan en mijn zoon evenmin. Hij is gewoon anders en past niet in de gemiddelde hokjes. Uiteindelijk hem wel 3 jaar laten kleuteren, want sociaal-emotioneel was hij inderdaad niet zo ver. Daar komt nog bij dat het een klein mannetje is, dus qua lichaamsbouw paste hij ook beter bij de kinderen die een jaar jonger waren. En dat zijn beste vriendjes die ook herfstkinderen waren eveneens bleven 'zitten', verzachtte het ook. Maar cognitief was hij wel verder. Aan het einde van groep 1 had hij alle computeropdrachten van groep 1 èn groep 2 al gemaakt. Juf heeft speciaal voor hem nieuwe software moeten installeren. Ach... hij was verder gelukkig, zijn praten ging vooruit en aan het einde van groep 2 is logopedie eindelijk klaar. 

Maar de zindelijkheid bleef een probleem. Naar de plas- en poeppoli geweest. Onder behandeling van een kinderarts, urotherapeute en kinderbekkenbodemfysiotherapeut geweest. Het werd wel beter, maar opgelost? Nee. Hij zit inmiddels in groep 4 en nu met behulp van een plashorloge die hem op gezette tijden naar de wc stuurt, gaat het goed. Maar zonder het plashorloge gaat het sowieso mis. Het signaaltje dat hij moet plassen gaat pas aan als hij al supernodig moet en de wc de helft van de keren niet meer kan halen. Laat staan dat hij 's nachts zindelijk is. We zien het wel. Ik ben in ieder geval blij dat school hier begrip voor had en meewerkte aan oplossingen. Behalve in groep 1. Toen deed de juf er erg moeilijk over. Ook ben ik blij dat hij niet is gepest. Wat dat betreft zit hij in een superklas. 

In groep 3 leefde onze oudste zoon helemaal op. Hij is niet zo'n knutselaar, maar leren lezen, schrijven, rekenen. Hij vind het geweldig! En hij kan het nog goed ook. Ik ging ervan uit dat hij gewoon goed was. Iets beter dan gemiddeld. Maar aan het einde van het schooljaar kreeg ik een grafiek van de cito's. Wow! Met kop en schouders stak hij er bovenuit. Hoog in de I+, dat betekent dat hij bij de top 5% van nederland zat op de meeste onderdelen. Jemig! Wat was ik weer trots natuurlijk. Vooral ook omdat hij verder op sociaal-emotioneel niveau toch wat achter bleef. Zo ook met de zindelijkheid achter bleef. En hij had zijn taal- en spraakachterstand ingehaald. Verder zit hij op alles wat los en vast zit te bijten. Dus dat is ook weer zo'n 'dingetje'. En hij kan o zo slecht over zijn verlies. Daarnaast zitten we al eeeeeeuwen op zwemles en lijkt daar maar geen eind aan te komen. We hebben hem nergens op laten testen, maar het vermoeden van autisme of een sensorische ontwikkelingsstoornis is meer dan eens door mijn hoofd geschoten. Echter zolang het goed ging op school, wil ik hem niet in een hokje laten plaatsen. Dus om te horen bij het laatste 10-minutengesprek van het schooljaar dat hij uitzonderlijk hoge scores heeft en de perfecte leerling, dan is dat natuurlijk super om te horen. 

Begin groep 3 gingen zijn ogen van de één op andere dag ineens heel scheel staan. Ik schrok me wezenloos. Dezelfde dag nog naar de huisarts en de optemetrist. Zijn ogen hebben altijd hard moeten werken. +3 aan beide ogen. Het was geen lui oog, maar wat de term wel was ben ik vergeten. Een bril is de oplossing. Ze zeggen dat je met pluswaarden kans hebt om weer van je bril af te komen, omdat met de leeftijd het oog langzaam achteruit gaat, dus richting 0 en in de min. Maar hij heeft een bril voor scheelzien en komt hier waarschijnlijk nooit meer van af. Geeft niks. Al was het wel even wennen om hem met bril te zien. Zijn ogen werken ook niet oed samen. Heel veel mensen hebben dit, maar het overgrote deel is zich daar niet van bewust. Goh... weer iets afwijkend. Al is het niet zo bijzonder natuurlijk. Maar toch... we tellen het weer bij de rest op. ;)

Nu komen we aan bij het hier en nu. Groep 4. Bijna 8 jaar oud. M.b.v. zijn plashorloge is hij bijna elke schooldag droog. Hij is een stuk socialer geworden. School gaat nog steeds super. En ik kom tot de ontdekking dat hij weer iets speciaals erbij heeft. Tweehandigheid. Vanaf de peuterschool was er al verwarring of hij links of rechts zou worden. Het ene doet hij links, het andere doet hij rechts en weer het andere is het maar net hoe het uitkomt. Maar, tot de 6 jaar kan zoiets wisselen zeggen ze. Dus er verder geen aandacht meer aan besteedt. Alleen is het nog steeds zo realiseerde ik me. Ik heb dus het grote vermoeden dat hij ambidextrie heeft, oftewel tweehandig is. 

Dus tot besluit: SUPERTROTS op mijn speciale, bijzondere, aparte, atypische jongeman. Wat zal het leven hem later brengen? Gezien hoe hij de laatste tijd zich ook op sociaal gebied heeft ontwikkeld, zijn mijn onzekerheden wat betreft mogelijk autisme of iets dergelijks weggenomen. Ik zie de toekomst positief tegemoet. 

En hoe de jongste zich ontwikkeld? Weer helemaal anders. En DAT is weer een heel ander verhaal. Maar ook op onze 3-jarige ben ik erg trots en niet onzeker. Hij ontwikkeld zich wel veel meer volgens het boekje en ook dat is helemaal oké. :D