Bedankt voor al jullie reacties. Ik snap dat zo'n blog misschien een beetje raar overkomt en het werd geschreven na de zoveelste 'irritatie' en het hele verhaal erachter is natuurlijk voor jullie onbekend. Wij, mijn zussen en ik, stellen regelmatig voor om iets gezelligs te doen. Maar we krijgen steevast verschillende 'smoezen' als antwoord: "We hebben het druk./ We moeten naar.... / We kunnen niet, omdat er een klant komt. / Dat uitje vinden we niet leuk." Ondanks dat ik dichtbij woon, hoef ik niet onaangekondigd te komen voor een kopje thee. Druk, druk, druk. Ze komen uit een generatie van zeer hard werken. Dat heb ik van dichtbij altijd gezien. Werkweken van 60 uur waren eerder norm dan uitzondering. Dat is alleen niet hoe ik het leven zie. Mijn man en ik zeggen altijd: 'We werken om te leven. We leven niet om te werken.' En hoe vaak ik dat ook probeer uit te leggen, zij snappen dat niet.
Afgelopen week was er het zoveelste misverstand met mijn vader op werkgebied. In het kort komt het er opneer dat wou dat ik een bepaalde licentie aan zou schaffen, omdat ik dat nodig zou zijn. Ik had al gezegd dat dat volgens mij niet nodig is, maar ik zou het uitzoeken. En inderdaad, ik heb dat niet nodig. Die betreffende software/licentie kan handig zijn, maar mijn klanten zijn klein en het heeft voor mij geen toegevoegde waarde. Dat heb ik ook teruggekoppeld naar hem, maar dat was hij kennelijk weer vergeten. Dus hij begon er weer opnieuw over. Weer uitgelegd dat ik dat niet nodig vind, want ik red me zo ook wel en het kost veel geld. Hij bleef er echter over doorgaan en dat het wel beter zou zijn voor mij en dat ik zo ook grotere klanten zou kunnen bedienen. Ik kon niet tot hem doordringen. En dat bedoel ik met dat ze 'oud' worden. Het lijkt wel hoe vaak ik dingen ook zeg, dat het niet meer aankomt. En ik blijf rustig en kalm, maar na de zoveelste keer kwam ik thuis en was ik het even helemaal zat. Ze bedoelen het goed. Dat weet ik wel. En daarom is het zo frustrerend.
En het is echt niet zo dat ik altijd de telefoon over laat gaan hoor. Maar soms heb ik even zoiets van: "Nu even niet hoor." Dan moet ik me eerst even mentaal voorbereiden op het gesprek. Vandaar. Als het echt dringend is, bellen ze wel mobiel. En natuurlijk weet ik dat ik blij moet zijn dat ze er nog zijn en dat ze het goed bedoelen en dat ik ze later mis als ze er niet meer zijn.
En dat 'extra werk' is echt niet alleen maar zakelijk met mijn vader hoor. Mijn moeder heeft er een handje van om vrijwilligerswerk op zich te nemen, maar vervolgens mij vragen om te helpen. Zoals bijvoorbeeld de kerstliturgie van de kerk maken. Uiteindelijk ben ik dan degene die het voor 90% maakt en zij strijkt met de eer.
In ieder geval zie ik me gelukkig niet zelf als een 'verwend, ondankbaar nest', maar ik kan me voorstellen dat de blog zo wel over zou kunnen komen. Ik vind het gewoon steeds lastiger worden om met ze om te gaan. Ze zijn niet meer zoals vroeger. Ze zijn anders en koppiger. Ik vind het vervelend dat wat ik zeg, niet echt meer lijkt aan te komen. Ze begrijpen mij steeds minder. Ze snappen niet dat ik niet 100 klanten wil. Ze snappen niet dat wij ervoor kiezen dat ik thuis ben bij de kinderen, het huishouden zelf wil doen, en geen tweede auto nodig ben. Met meer klanten verdien je meer en kun je namelijk een schoonmaakster inhuren... Ja, dat zou kunnen misschien, maar ik wil dat niet. Ze snappen volgens mij niet dat ik liever leef met minder geld en meer tijd. Ze snappen bijvoorbeeld ook niet dat wij in de zomer met de tent gaan kamperen en dan ook nog het liefst in het buitenland. En dat hoef je ook niet te snappen, maar accepteren en respecteren wel. Het accepteren gaat nog net, maar het respecteren van onze keuzes wordt alleen maar minder.
Ik moest gewoon even van mij afschrijven.
Ik herken het wel een beetje, maar wat zonde als je daardoor minder contact gaat hebben. Ik heb me erg gestoord aan de bemoeienis met hoe ik het met de baby doe, toen ben ik een keer heel erg uitgevallen en sindsdien gaat dat beter… maar beter is natuurlijk een aanval te voorkomen en rustig maar duidelijk te zeggen dat jij de dingen op jouw manier doet, dat meedenken wordt gewaardeerd maar dat jij beslist wat je ermee doet. In jouw geval komt daar ook nog grenzen aangeven bij kijken, voor de ‘klusjes’. Als je het positief draait ben jij dus de dochter die ze het eerst bellen en het meest toegankelijk voor ze is. Maar dat moet natuurlijk wel in balans zijn.
Hier is het ook nog regelmatig het ene oor in, andere oor uit, maar daarnaast waardeer ik de contacten met mijn ouders wel heel erg.
Onze ouders zijn in een heel andere wereld opgegroeid dan wij. Ik merk dat ook vaak, vooral bij m´n moeder. We hebben dan ook regelmatig een ander idee over iets, maar ik heb haar al gezegd dat ze onze ideeën moet respecteren. En dat ik ook haar mening/idee respecteer maar daarvoor niet hoef te doen wat ze me zegt. Mijn vader daarintegen die heeft zoiets van 'de jeugd van tegenwoordig' moet zelf alles maar uitzoeken en ontdekken. Ik zou gewoon eens met je vader aan tafel zitten, en eens praten. Luisteren hoe hij het vroeger deed, en aangeven dat het nu anders gaat en dat je het dus ook op jouw manier zal doen
Hieronder is al zoveel gezegd, maar wat ik nog kan toevoegen is een ander perspectief. Ik vond het zelf een fijne verschuiving. Te merken dat ik ze niet meer nodig heb, maar nu voor mijn ouders kan zorgen zolang ze er nog zijn. Jaren had ik ze nodig om voor mij te zorgen, kon ik ze onmogelijk missen. Ook toen ik al volwassen was. Nu weet ik dat ik het leven zelf aankan, zover hebben ze mij gebracht. De rollen raken langzaam omgedraaid, totdat ze er straks niet meer zijn. En dat is dan heel verdrietig, maar wel iets wat ik aankan. Die wetenschap geeft mij het geduld en de mildheid waarmee ik naar mijn ouder wordende ouders kan kijken.
Ga inderdaad met ze zitten spreek er met ze over, dit kan en mag gewoon. Jij doet jouw werk op jouw manier en je hoeft niet omdat het je ouders zijn akkoord te gaan met klussen vanuit hun.
Niemand hoeft op zijn tenen te moeten lopen.
Zeg het ze! Stop met je van binnen te ergeren, maar geef je grenzen op een goede manier aan. Je bent pas respectvol wanneer je ze eerlijk behandelt. En niet wanneer je om hen heen laveert alsof ze seniel zijn en niet aanspreekbaar... Dus geef duidelijk aan wat je wel of niet wilt, wanneer ze bellen. En nodig ze uit om samen iets gezelligs te doen😊
Mijn advies is eigenlijk het tegengestelde van de dame hieronder, met alle respect. Je ouders worden oud inderdaad, hebben zij niet 1000 keer dingen moeten herhalen en tonen voordat eigenwijze jij doorhad dat zij misschien gelijk hadden? Zij vonden jou vast ook heel vaak irritant als kind, verandert de liefde & er zijn voor elkaar niet En nu praat ik nu niet over de zakelijke kant, want daar bots je nmlk. tegen trots. Hij is altijd jouw vader geweest, diegene die jou leert. Nu de rollen omdraaien voor een deel, zal hij uiteraard wat moeilijkheden hebben daarmee.
Telefoon niet opnemen voor oudere ouders (die volgens jou mentaal achteruit gaan) lijkt me enorm riskant. Jeetje, waarom kinderen hebben die je zo behandelen later.
Aub, zit even met hun neer. Als dochter. Lucht je hart over hoe moeilijk je het hebt met de huidige regeling. Je had al deze frustraties kunnen vermijden door gewoon even met hem te praten vanaf het eerste moment.
"Jeetje, waarom kinderen hebben die je zo behandelen later." En: " Zij vonden jou vast ook heel vaak irritant als kind, en nu nog steeds"
Noem je dat met alle respect??
Ik noem dat neerbuigend....
"Met alle respect" is net zo letterlijk op te vatten als 🙂 of... 😉, om het dichter bij huis te brengen.
Probeer zelf even tussen de lijntjes te lezen nog-even. Voor we ons in een de-pot-verwijt-de-ketel-situatie bevinden.
Niet opnemen wanneer ouders jou bellen met een verzoek in plaats van in de eerste plaats met hun neer te zitten, ja dat is in mijn opzicht niet bepaald respectvol. Als ik iemand lastig val met telefoontjes, dan heb ik veel liever dat iemand me dat zegt dan op een forum daarover spreekt, zelfs anoniem. Het is een inbreuk op mijn zijn.
...Vooral omdat er wordt aangegeven dat ze hulp nodig hebben met iets, yikes.
En die zin over irritant zijn, dat kon ik beter verwoorden. Ik bedoel maar dat wij allen weleens geïrriteerd geraken door onze geliefden, de meest geliefde mensen naast ons zelfs. Ernaar handelen is een ander verhaal.
@Sharon: ik ga akkoord met wat je zegt. Grenzen zijn heel belangrijk. Dit is ook maar een passage uit een lang verhaal. Wij als lezers reageren op wat we te horen krijgen, gebaseerd op onze eigen visie. En dit was voor mij niet zo'n reden tot telefoontjes bewust negeren. Maar het draait niet om mij, you are right, you are right. De herinneringen en emoties die verscholen liggen in de woorden gaan aan ons voorbij. Het kon gaan van een verwend, ondankbaar nest tot een zorgzame, liefdevolle dochter die het even heeft gehad gaan, en alles ertussenin. Ik heb een ietsie pietsie teveel geleund naar het eerste, toegegeven.
Je mag echt heus wel tegen je ouders communiceren dat je iets niet accepteert. Juist in communicatie mag je grenzen aangeven, enkel is dit voor velen veel moeilijker tegenover ouders en anderzins dichtbijstaanden.
Hiernaast kun je best eens een telefoon over laten gaan, niemand is immers altijd in de gelegenheid om op te nemen.
Pak het zakelijke ook zakelijk aan. Als je ouders je bellen voor extra werk, zeg dan dat je daar nu geen tijd voor hebt. Komen ze dan met opmerkingen van ja maar zus a is zo druk en zus b heeft geen tijd, dan zeg je vriendelijk dat jij die tijd ook niet hebt. Houd voet bij stuk en krijg je nog meer commentaar dan zeg je gewoon tegen je vader dat als je om werk verlegen zit, je zelf wel gaat netwerken, dat hoeft hij niet voor jou te doen.
Wellicht ook eens even bespreken met je moeder. Geen idee hoe de relatie van je ouders onderling is, maar ik zou het toch wel echt met ze gaan bespreken, zou ook moeten kunnen, en dat doet verder ook helemaal niets te maken met hoe zij als ouders voor je zijn geweest of hoe je jeugd was.
En als je dan wel wat aanneemt, maar steeds commentaar krijgt, zou ik zeggen, je mag het ook zelf doen hoor als je vind dat ik het niet goed doe. Als ik wel mag doen, dan wil ik niet steeds hoeven horen denk je hier aan en daaraan. Het is mijn werk dus je mag ook wel vertrouwen hebben dat ik mijn werk goed doe.
Je hoeft niet alles voor zoete koek te slikken alleen omdat het je ouders zijn, kom gewoon voor jezelf op .
reacties (13)