De Begrafenis
Oh wat was dat verdrietig vandaag.😣 Vandaag was de rouwdienst en daarna in besloten kring de begrafenis.
Ik vond het een eer om erbij te mogen zijn. We zijn immers 'maar' vrienden. Ze wonen bij ons op een steenworp afstand
Zaterdag belde de vader of ik nog wilde kijken omdat ze qua uiterlijk heel hard achteruit ging.
En dan kom je daar..wat moet je doen. De deur stond open dus liep naar binnen en daar stond hij, de vader. We keken elkaar aan en hebben elkaar alleen maar
Stevig omhelst. Een lange omhelzing in stilte..tranen die over de wangen rollen. Ik kan nu nog huilen 😭. Met lood in m'n schoenen naar boven. De moeder is gewoon nog kraamvrouw met de bijbehorende kraamverzorgster.
Daar zat ze met dr post partum lijf...zonder kindje. We hebben gepraat en ze vertelde dat ze , hoe gek het ook klinkt, al tijdens de zwangerschap afscheid was gaan nemen. Ze had tegen der man gezegd ' zet je vakantiegeld maar opzij voor een begrafenis'
En dat was helaas nodig....en vandaag was de dag. Eerst een mooie kerkdienst waarbij duidelijk was dat ze , opgenomen is in Gods genade. Hij zal nu voor haar zorgen.
Toen ze binnen werd gedragen, wat een triest gezicht. Het mandje op de armen van de vader. Wit was het en ze ligt mooi onder een roze dekentje. Dit had ik afgelopen zaterdag gezien. Net als een bedje.
Maar toen kwam de gang naar het graf.. te voet van kerk naar kerkhof. Zo mooi dat je hier niet door de drukte hoeft. Gewoon een stille tocht naar het graf. Waar iedereen z'n auto voor stilzet of van de fiets stapt.
De vader tilde het mandje uit de auto en met z'n allen liepen we naar het grafje. De vader, moeder en het broertje gingen wel met een auto. Het was mooi zo, maar ook gewoon vanwege het feit dat de moeder nog kraamvrouw is.
Daarna moest het echt het graf in...een klein baby'tje..in een gat in de grond..baby's hoor je te knuffelen niet in een koud gat stoppen 😭. Toen brak de vader ook helemaal, hij moest het ook in het gat zetten. Dus hij moest er zelf in om het mandje daar neer te zetten.
Heel zwaar....
Bij het graf werden door de dominee en begrafenisondernemer nog enkele woorden gezegd. Het broertje mocht wat zand op het mandje gooien.
Daarna mocht iedereen dat doen die dat wilde. Maar ik kon het niet. Ik weet dat het alleen het lichaampje is, haar ziel is bij God. Maar ik kon het niet. Ik wil gewoon geen zand op een baby gooien 😭
Na afloop was er een broodmaaltijd. Ik ben een stille rouwer weet ik nu. Ik zwijg het liefst om het te verwerken. Kan ook bijna geen woord normaal uitbrengen.
Ik kan naar hun huis kijken vanuit ons raam. Het verdriet binnen dat gezin. Ze zijn erg dankbaar voor hun oudste kindje. Die trekt ze er doorheen en natuurlijk getroost door onze trouwe God.
Het broertje benaderd alles op z'n eigen manier en toen ik daar was zaterdag wilde hij gewoon perse worst op brood. Geen kans op te verdrinken in je verdriet als er gezorgd moet worden.
Hij had gevraagd of hij het gat mocht graven. Z'n papa had gezegd dat het al gedaan was. Dus wilde hij, als zijn bijdrage, het grafje dichtgooien.
Hij begrijpt het niet ten volle.. misschien maar goed. Dat eerste schepje zand wat op het mandje kwam...man oh man...keiharde realiteit van het begraven komt dan binnen.
Nu moeten we weer verder...orde van de dag. Mensen die gewoon weer verlangen dat we ons ding doen.
Onderwerp voor gebed; kracht voor beide ouders en familie. Grootouders die hun kleinkind hebben moeten begraven...hun kinderen een vreselijk verlies moeten zien lijden.
*Zucht*
reacties (0)