Mijn verhaal (ben het echt beu!)

Ik zal alvast beginnen met zeggen dat dit een klaagblog word dus vind ik het ook niet erg als mensen niet verder gaan lezen. Want het word voor een deel een herhaling/samenvatting van heel wat van mijn vorige blogs. Maar het is mijn verhaal!

Ik ben het allemaal even zo beu! De laatste 4 jaar van mijn leven is er zoveel gebeurt dat ik moeilijk kan plaatsen. Daarvoor ging ik al naar een psychologe vanwege de toestand thuis. Mijn ouders zorgen goed voor mij, ik had materieel nooit iets te kort en daar heb ik echt geen klagen over. Ook nu nog krijg ik veel materiele steun maar ik word wel behandeld als een kind. Mijn vader zei onlangs zelfs letterlijk: "Wij hebben je altijd moeten helpen en je hebt nooit voor jezelf kunnen zorgen, je dat dit nooit kunnen." en "Wij doen dit alles voor H. (mijn vriend) want hij werkt en zorgt voor het huishouden. Hij doet ten minste zijn best." Maar tussen mijn vader en mij botert het dus niet. Hijzelf ziet geen probleem dus moet ik me er een stuk bij neerleggen (na 3 jaar zei de psychologe zelf dat als het niet van 2 kanten kwam het erg moeilijk zou blijven gaan). Het is meermaals gebeurt dat ik mijn pols of enkel verstuikte of blauwe plekken had omdat ik 'van de trap viel'. Ik werd van in de lagere school al heel erg vaak gepest (ros haar, een buitenbeentje en heel onzeker = het ideale slachtoffer?) zelfs tot het punt dat ze handtekeningen tegen mij gingne verzamelen. dat heeft mij heel hard getekend.

Nu bijna 4 jaar geleden (27/02) kreeg ik slagen op mijn werk en sinds dien zit ik thuis. Een kind van amper 8 jaar die volledig buiten zichzelf ging omdat hij dacht dat iemand valsspeelde tijdens het spelen in de naschoolse opvang. Ik ben er toen tussen gaan staan omdat ik de andere kinderen wou beschermen (wat mijn taak is als kinderverzorgster). Na 20min slaan en kloppen is hij in elkaar gezakt tegen de muur, geen grammetje energie meer. Gedurende iets meer dan 3 jaar hebben ze gezocht naar de reden waarom mijn pijn niet verdween. Een slopende tijd van onderzoeken, scans, dokters, ziekenhuizen, medicatie, rugschool, therapieën, acupunctuur, alternatieve geneeswijzen, krukken, rolstoel en vooral... veel afwijzing. Uiteindelijk in april dit jaar hebben ze fibromyalgie vastgesteld. Ik heb een therapie kunnen volgen en dat heeft me wel een stuk beter gemaakt maar het is iets waar je niet meer van af raakt. Evenwel is het niet erkent door de CM en dus 'bestaat het niet'. Heel mijn leven zou ik kinderverzorgster worden en ik heb er voor gezwoegd om mijn diploma te halen, 5 maand kunnen werken en ik kan het nooit meer doen!

In die jaren ben ik ook 3 keer opgenomen met een depressie en dat ligt nog steeds moeilijk. De eerste keer 8 maand en dat ging goed. De tweede keer 6 weken met ontslag tegen advies omdat ze mij enkel dieper de put in duwden door mijn geen medicatie (en dus ook geen pijnstillers) en geen eten te geven. Ik was toen precies een drugsverslaagde aan de afkick: zweten, hyperventileren, niet kunnen slapen, misselijk, moe, emotioneel... Gelukkig van de medepatiënten die me toen in het geheim eten en drank brachten die ze van tafel meenamen zonder weten van de verpleging. De laatste keer iets meer dan een jaar geleden voor 3 maand waarna ik ook weer een stuk beter was.

Ik ben ondertussen ook al 3 keer verhuisd in evenveel jaar tijd en binnenkort weer (opnieuw na een jaar) maar gelukkig nu samen met mijn vriend. Maar ook dat valt me wel zwaar. Nu verhuizen we omdat we huren van mijn ouders en naast hen wonen. Voor mij is dat niet meer haalbaar en ook gaan we nu dichter bij onze vrienden en de familie van mijn vriend wonen.

Toen ik voor het eerst alleen woonde kwam er kennis 'op bezoek'. Hij wist dat ik er fysiek niet goed voor stond en heeft daar geweldig misbruik van gemaakt. Misbruik van mij... ik durfde er met niemand over praten want ik kon hem toch niet aangeven. Hij is zelf brandweerman en heeft kennissen bij de politie en er waren geen bewijzen meer. Dus zou ik sowieso mijn eigen graf graven had ik het toch nog gaan aangeven.

Ook ben ik 4 mensen kwijtgeraakt die enorm veel voor mij betekenden. Als eerste in september 2009 iemand die voor mij als een tweede vader was. Hij pleegde zelfmoord en dat heb ik nooit echt kunnen plaatsen. Hij was het die mij er altijd doorhaalde en zei dat het leven altijd nog zin had. Ik was toen in opname dus ik heb zelfs nooit afscheid van hem kunnen namen. Op de strooiweide waar hij lag hebben ze nu een gebouw gezet :( Als tweede een goeie vriendin van mij in mei 2011, ook zelfmoord maar dat hadden we in de vriendenkring al zien aankomen. Want zij vocht ook al jaren tegen depressie. Weer een voorbeeld (ivm het vechten tegen depressie dan) die weg viel voor mij. Dit jaar in juli is mijn grootvader op 88-jarige leeftijd gestorven na een val met de fiets en een week in coma. En net in oktober hebben wij zijn vrouw (mijn grootmoeder en meter) ook begraven na een lange en zware strijd tegen kanker en een agresieve tumor in haar hoofd.

Ik heb ook al jaren een enorm grote kinderwens en dit soms tot het pijnlijke toe als iemand anders zwanger bleek te zijn. Ik was wel blij voor hen natuurlijk. Dit jaar was ik al eens 2 weken overtijd maar gevolgd door enorm zware maandstonden. Ik blijf er van overtuigd dat ik toen waarschijnlijk een miskraam heb gehad. En na de symptomen verteld te hebben aan mijn gyn dacht hij er hetzelfde over. Maar gezien daar geen bewijs van is weet ik dat niet zeker.

En nu in september werd ik ineens opgenomen op spoed vanwege mijn gal. Galstenen maar ze 'kunnen' er niets aan doen want de gal is niet ontstoken. Sinds dien kamp ik met krampen, pijn en misselijkheid in mijn buik (maag, gal, darmen) maar ook daarvoor geen duidelijke reden. Dus... alweer afwachten met hopen medicatie.

IK BEN DIT GEWOON ZO BEU!!!