Pfff waarom toch?

Net nu ik het gevoel heb dat alles wat op zijn plaats valt moet het weer veranderen.

Ik kreeg een goeie week geleden het goeie nieuws dat ik van de adviserend geneesheer nog ten minste tot deze zomer kon thuisblijven (door mijn fibro). Dus ik was eindelijk weer wat op mijn gemak want de laatste dagen kon ik amper mijn bed uit van de pijn. Maar nu het weer terug wat beter word gaat het met de pijn ook beetje bij beetje weer beter. En mijn lichaam laat me alvast geloven dat het deze maand raak zou zijn dus ik was wel wat blijer. Met mijn psychologe zou ik gaan werken aan het mezelf opnieuw klaarmaken om aan het werk te gaan. Na 4 jaar thuis heb ik een enorme schrik om weer te moeten gaan soliciteren.

Nu kreeg ik vorige week per aangetekende brief een aanvraag om op 21/02 (mijn verjaardag trouwens!) op groot onderzoek te gaan bij de raad van geneesheren van het gewest. Gisteren bij mijn huisarts geweest en die zei dat er in de laatste maand al 4 fibro-patiënten van haar van de ziekenkas zijn gegooit dus ik vrees na 4 jaar dat ik er ook zal bij zijn.

Net zaten mijn vriend en ik er over te spreken dat het zonder mijn uitkering amper mogelijk zal zijn om rond te komen met z'n 2. En dus al zeker met een kindje (niet zeker of ik zwanger ben natuurlijk). Hij stelde voor dat ik bij mijn ouders zou gaan wonen en hij bij zijn ouders maar dat wil ik helemaal niet! We wonen nu een jaar samen en ik wil niet terug alleen zonder hem. Ik kreeg het gevoel dat hij mij ineens weg wou want toen zei hij dat hij dan maar alleen in ons huisje ging wonen. Pfff... dat haald toch niets uit want de kosten blijven dezelfde (huur, electriciteit, gas, water...). En mijn idee om terug in het huis naast mijn ouders (ook eigendom van hen) te trekken met minder huur negeerde hij ook zo wat, enkel zei hij dat ik dan nog verder zat. Toch hetzelfde als ik bij hen zou moeten wonen (de 2 huizen staan naast elkaar) :(

IK BEN HELEMAAL IN DE WAR! Wat moet ik nu? Ik wil dit samen oplossen!