JOU VERHAAL

2004 mijn 1ste miskraam gehad met 5 weken spontane bloeding, toen 2005 een normale zwangerschap van mijn dochtertje die nu 5 jaar is,daarna nog 3 keer 2 met 5/6 wken zwangerschap,de laatste met 8 weken zwangerschap hartje klopte niet meer curritage gehad,heb het er heel zwaar meegehad en dan nu weer zwanger ben nu 19 weken zwanger en alles lijkt heel goed met onze beeb

Ik ben in augustus 2009 gestopt met de pil, oudjaarsavond gaf de test positief aan !!! Wat waren we gelukkig . Alles ging behoorlijk voorspoedig dacht ik, tot ik met 10 weken behoorlijke buikkrampen kreeg en ook flink wat bloed verloor. Toen zijn we eind van de middag voor een echo geweest, waarop helaas niks meer te zien was. Ze heeft toen ook nog inwendig gekeken maar van ons kindje was echt niets meer te vinden. Wat voelde ik me ontzettend rot zeg !!! Gelukkig vrij snel erna, begin april was het weer raak . Wat waren we weer blij zeg !!! Nu mochten we met 8,5 weken naar de echo, voor onze gemoedsrust en natuurlijk om te kijken hoe het met deze uk ging. Zodra ze dat echo apparaatje op mijn buik zette, zag ik ons kleine wondertje al en wat waren we blij. Helaas was ook dit van korte duur, want de echoscopiste kon geen hartslag vinden. Uk was wel precies 8,5 weken gaf de grote aan. Dus waarschijnlijk was het hartje net die dag gestopt met kloppen . Nou toen ben ik zo ontzettend kwaad geworden, alles doe en laat je ervoor, en de grootste heroine gebruikers krijgen een gezond kind terwijl ze er niet eens voor kunnen zorgen . Echt ik vond het zo oneerlijk !!! Toen moest ik ook nog de keuze maken tussen afwachten en curretage. Het werd dus het 2e, ik wilde niet nog miscchien wel 2 weken met een dood kindje rondlopen. Dat vond ik zo'n rot idee. twee dagen later hadden we een afspraak met de gyneacoloog en die heeft nog een extra echo gemaakt. Maar je zag op die echo ook al dat uk helemaal in elkaar gedoken lag , heel raar gezicht. Daarna door naar de anestesist om de narcose te bespreken. 2 dagen later werd ik geholpen, en de operatie viel me 100 % mee eigenlijk. Was de eerste keer dat ik onder narcose ging. Maar ja dan moet je weer naar huis en wat voel je je dan kl*te !!!
In augustus was het weer raak, precies een jaar na dat we de pil hadden weggegooid. Ik mocht toen ook een afspraak maken voor een vroege echo, ik wilde in ieder geval een echo na die 8 weken, dat werd dus met precies 9 weken. En wat waren we bang en zenuwachtig zeg, nou echt de tandarts is erg maar dit !!! We kwamen binnen in de echo kamer en ik mocht gelukkig gelijk gaan liggen, en de echoscopiste zei eigenlijk gelijk ....... nou hij doet het hoor, het hartje klopt . Toen hebben mijn mannetje en ik eerst eens een traantje moeten laten . We waren zo ontzettend blij !!! Toen begon het onzekere wachten weer tot precies 11 weken, ook toen waren we weer ontzettend gestresst van te voren. Ook toen was alles gelukkig goed !!! Met 15 weken kreeg ik een lichte bloeding, wat een paniek weer. Naar de verloskundige geweest en die heeft naar het hartje geluisterd, en dat klonk gelukkig goed . Maar een paar dagen later weer wat bloedverlies, weer naar de vk waar ik eigenlijk een beetje ingestort ben. 2 Miskramen in een half jaar en nu dit weer, ik werd gek van die onzekerheid. Toen heeft ze me doorgestuurd voor een extra echo en gezegd dat ik ff rust moest nemen . Gelukkig was er op de echo niks te zien wat bloedverlies kon verklaren en houden ze het op een gesprongen adertje. Toen kwam de 20 weken echo in zicht, ook weer een tijd voor de nodige stress , gelukkig zag alles er prima uit en doet uk het super !!! Vlak daarna begon ik de uk voor het eerst te voelen en dat maakte me eindelijk wat geruster . Nu inmiddels 26 weken zwanger, over 2 weken pretecho !!! Maar het blijft allemaal nog steeds erg eng en spannend, ook al voel ik uk nu heel vaak.
Meiden ik hoop dat jullie wat hebben aan mijn verhaal, ik weet hoe moedeloos je ervan wordt .
Sterkte voor iedereen waarbij het nog niet echt wil lukken. En veel succes voor degene die ondertussen ook weer zwanger zijn, probeer ook te genieten !!! Dikke kus voor mijn 2 sterretjes !!!

Hier ben ik weer.Afgelopen vrijdag alweer gecurateerd van ons 2e wondertje.Het heeft wel geleefd,maar bij controle die we kregen in januari was het hartje gestopt.
Intens verdrietig zijn we.
Het was ons wondertje2011..............en het was zo gewild na onze 1e miskraam.Maar.............helaas het heeft niet zo mogen zijn.We waren 10 weekjes zwanger.

april 2008 pil laten staan, jan 2009 positieve test. Een week na de positiev test bloedverlies, vk gebeld. was waarschijnlijk innestelingsbloed. Ik had ook geen last van krampen enzo. Na een aantal dagen was het nog niet over, dus toen weer de vk gebeld. Ik werd doorgestuurd naar de gyn. Ik dacht op dat moment 7 weken zwanger te zijn. Ik kreeg een inwendige echo, volgens de gyn was het vruchtje ruim 5 weken en we zagen wel een hartslag. Pfff opgelucht, maar we moesten over 2 weken maar weer terug komen want dan konden ze meer zeggen of het echt goed was. Toen begon ik al te twijfelen. Dus 2 weken na die tijd weer naar de gyn. Inwendige echo, het vruchtje was wel iets gegroeid, maar geen hartslag meer te zien. Het was op vrijdag 13 februari, dus vrijdag de 13de heeft echt bij mij wat gedaan. dinsdag 17 februari curretage gehad, het was domme pech. Ik ben gelijk na de miskraam weer zwanger geworden. En nu een gezonde zoon van ruim 10 maand.

Afgelopen januari bleek ik geheel onverwact zwanger te zijn (mijn man zou door een hersentumor 12 jaar geleden onvruchtbaar zijn) O wat waren we er gelukkig mee, maar helaas heeft het niet lang mogen duren en kreeg ik na 7 weken een miskraam. In mei weer zwanger maar toen ik met 8 weken een echo kreeg bleek het vruchtje niet meer te leven. Tot op de dag van vandaag heb ik het er best moeilijk mee en gaat er vaak door mijn hoofd heen of het ons wel gegund is om nog een kindje van ons samen te krijgen.
carin

In januari had ik na 1,5 eindelijk een positieve test. Ik kon het gewoon niet geloven. Ik was zoooo ontzettend gelukkig. Ergens in mijn achterhoofd was er wel eens een stemmetje dat zei, als alles maar goed gaat... Na 8 weken werd ik ook nog eens ontzettend misselijk, ik was er toen van overtuigd dat het goed moest zijn. Toen ik 11 weken zwanger was kwamen ze er met de echo achter dat het vruchtje na ruim 8 weken was gestopt met groeien. Oh, wat een verdriet. Vandaag zou ik anders uitgerekend zijn. Dit is een zware dag. Gelukkig had ik heel wat te doen vandaag, tenminste wat afleiding..... En vandaag ook mijn eisprong. Hopelijk brengt deze speciale dag mij veel geluk!!! Ik zal mijn eerste zwangerschap nooit vergeten. Maar hopelijk zal een tweede zwangerschap mij iets mooi brengen.

wij kwamen er bij toeval achter dat we al zwanger waren. we waren in december 2007 gestopt met de pil en in mei 2008 zaten we bij de ggd voor de reisvaccinaties naar egypte, daar werd gevraagd wanneer mijn laaste menstruatie was. ik denken euhhhhh ojee ik ben al 1 week overtijd, (was er onregelmatig) thuis gekomen heb ik een test gehaald en de volgende dag een test gedaan. hij was mega positief. maar ook begon ik toen heeeeel lichr roze bloedverlies te hebben, we waren niet bang, hebben een afspraak bij de vk gemaakt en we konden 3 weken later terecht. we waren zoooo blij en leefden op een roze wolk. tot we op die zondag gingen winkelen niks aan de hand we waren thuis en eind van de dag kreeg ik ineens mega kramp. wat deed het zeer, maar ik wist het gelijk het gaat mis dit kan niet anders. ik heb die maandag de vk gebeld en een echo geeist. er was al helemaal niks meer te zien je was weg. de vk vertelde ons dat we het waarschijnljk al verloren waren en ik niets meer ozu vinden van een evt uitdrijving. dus wel op woensdag 4 juni verloor ik jou heel vroeg in de ochtend. ik heb afscheid kunnen nemen. dag lief klein sterretje inmiddels heb je een mooie broertje.

na 8 weken zwangerschap kwamen we erachter dat het hartje van ons engeltje niet klopte. na weken gewacht te hebben in de hoop dat het van zelf af zou komen, gebeurde dit niet, en heb ik uiteindelijk voor een curretage moeten kiezen ivm infecties. Na de curretage hebbe ze het vruchtje onderzocht en bleek dat ik een mola miskraam had. bij een mola miskraam zit er in de meeste gevallen geen vruchtje, bij mij was dit wel, en er zit dan rondom het vruchtje allemaal blaasjes, ook wel een druiventros genoemd. deze blaasjes kunnen zich uitzaaien na andere organen van het lichaam zoals de longen. daarom moest ik na de curretage een half jaar lang elke week bloed prikken om te kijken of de hcg waarde ging dalen. en als dit eenmaal gedaalt zou zijn moest ik wachten op groen licht om weer opnieuw zwanger te mogen worden. alleen was het bij mij zo dat het hcg na een half jaar op 0.1 stond. en 1 maand later was ik alweer zwanger. dit mocht nog helemaal niet want had nog geen groen licht gekregen. en de kans was heel erg groot dat het weer een mola zwangerschap zou zijn. gelukkig is het allemaal goed afgelopen en ben ik nu een hele trotse mama van een prachtige dochter! maar hoe dan ook, deze miskraam zal altijd mijn eerste kindje blijven dat ik ben kwijt geraakt. en zal dat nooit vergeten
!!

18 augustus 2010 hadden we, na 9 maanden proberen, een positieve zwangerschapstest. We waren zwanger van ons eerste kindje. Wat waren we blij! Dolgelukkig met dit mooie wonder! In de weken erna vertelden we het aan de ouders, wat vrienden en weer een paar weken later aan de familie. Ik voelde mij goed, beetje moe en gevoelige borsten, maar dat was het. We keken uit naar de eerste echo met 10 weken (29-09-10). Nieuwsgierig naar het hartje, nieuwsgierig naar onze kruimel. Maar toen vertelde de echoscopiste dat het er niet goed uit zag. Het was veel jonger dan 10 weken, het was met 5,5 weken gestopt met groeien. Geen actie, geen hartje, het was al weken geleden afgestorven. Keihard vielen we van onze mooie roze wolk. Een klap, intens verdriet en onbeschrijflijk veel pijn. 2 dagen erna werd ik gecuretteerd (01-10-10) en had erna nog wat naweeën. Een droom ging in rook op, maar bovenal mis ik ons kruimeltje. We hopen snel weer in verwachting te zijn, weer een wondertje in mijn buik te mogen hebben. Maar vergeten doen we ons kruimeltje nooit!

3 Oktober 2007 had ik een positieve test in handen. Een grote schok, want dat had ik nooit verwacht. Binnen 1 dag was ik eraan gewend, en wilde ik graag moeder worden van dat kindje. Mijn gevoel zei vanaf het begin dat ik een dochter zou krijgen. Helaas op 8 oktober verloor ik onwijs veel bloed. Diezelfde dag verloor ik mijn kindje, ik was zo'n 7 weken zwanger. Ik was er kapot van, maar 2 maanden later bleek ik opnieuw zwanger, je moet door, maar wat mis ik mijn kind! Ik heb een tattoo met mijn zoon's naam, en daar boven een klein sterretje.

Joy ons mooie meisje werdt geboren in 2007.In 2008 wilden we proberen voor een broertje of zusje.
In Febuari van 2010 waren we eindelijk dan in blijde verwachting.(deze maand Oktober zouden we uitgerekend zijn)..........helaas het is niet verder gegroeid,bij 6 weekjes bleek het gestopt met groeien.
Op 1 april voor mijn verjaardag ben ik uiteindelijk gecurateerd.
Wij blijven ons vlindertje herinneren.
En toch geven wij de moed niet op..........we blijven hopen.
Veel liefs cieltje

Na een prachtige dochter van 3 jaar hebben gingen we voor een tweede, Spiraal eruit laten halen en bezig gaan. Ik was heel snel zwanger na 19 dagen van het verwijderen van de spiraal.
We waren allebei helemaal in de wolken.
Kreeg met 9 weken een echo. Vol spanning gingen we daar naar toe met ver in het achter hoofd dat het mis kon zijn. Lag daar op het bankje en ze hadden al heel snel 2 vruchtzakjes gevonden alleen waren ze veelste klein voor 9 weken.
Deze maand is voor mij toch wel heel lastig ik was anders 11 oktober uitgerekend en had dan als alles goed was gegaan een prachtige 2ling in me handen.
Maar helaas ik ben in maart gecurrateerd en tot op de dag van vandaag ben ik nog niet zwanger.
Het komt allemaal wel goed maar er zijn soms nog echt dagen dat ik even moet slikken.
We gaan verder en uiteindelijk zullen ook wij een prachtige baby in onze handen hebben.

Voor iedereen heel veel sterkte...en het komt allemaal goed

Liefss

Mijn allereerste grote liefde in mijn buik, met 8 en halve wk verloren, ik voelde het al aan en mocht voor de echo komen. Het vruchtje bleek 3 weken te klein, maar ik heb nog wel het hartje mogen zien kloppen... Wat een pijn en verdriet heb ik gehad, maar gelukkig was ik ruim drie maanden later weer zwanger en daar is een geweldige zoon uit gekomen!! En.. nu alweer 16 weken zwanger!! Maar het verdriet wat ik toen gehad heb zal ik nooit vergeten.... Kus voor mijn sterretje..

Eerste zwangerschap van mij droeg ik 2 kindjes.. Heeeeel onverwachts maar zooo gewenst. Op 16 augustus 2007 bleek uit de echo dat een van de kindjes niet meer groeide.En die verloor ik dus.. Op 21 augustus bleek het andere kindje ook niet meer te groeien. En die is meteen weggehaald. Daarna kreeg ik Milan.. op 26-12-2008 Nu 21 maanden. In mei 2009 bleek ik weer zwanger. Heel kort erachter aan. Maar het geluk duurde ook heel kort. Ik verloor het kindje op 11-05-2009. Niet lang daarna bleek ik weer zwanger. En daar is nu een mooie zoon weer uit gekomen. Semih.. Nu 3 maanden oud..

Ook hier helaas 4 miskramen door een erfelijke chromosomenafwijking.
September 2007: zwangerschap van 8,5 week.
Maart 2008: zwangerschap van ruim 11 weken.
Augustus 2008: zwangerschap van 7 weken. Toen direct na miskraam weer zwanger geraakt!! Oktober 2008: zwangerschap van 5 weken.
Direct na die miskraam werd ik weer zwanger en kregen we een prachtig gezonde zoon van nu al ruim 14 maanden!!

In 2006 werd mijn 1e zwangerschap een miskraam! ik was kapot van verdriet, snapte er niets van, waarom kon t bij mij nou nooit eens goed gaan! Gelukkig werd ik 1 maand daarna zwanger van mijn dochter!
maar ik zal altijd aan mn 1e kleintje blijven denken!

hoi

het is 5 jaar geleden dat ik een miskraam heb gehad.

en ik denk er nog bijna iedere dag aan.

zoiets gaat volgens mij nooit over.

kindje we vergeten je niet.

Vlinder

Een vlinder fladdert om me heen
en gaat stil zitten op een steen.
Ben jij het die ons laat weten
dat jij ons ook nooit zult vergeten?
Ik zie je daar zitten met een lach
en hoor je zeggen: dag lieve mama, dag,dag

helaas heb ik zelf 2 miskramen gehad
1 in juli 2003 en 1 in oktober 2008
in allebei de gevallen was er bij een normale echo geen hartje meer te zien bij 10 weken, en is het van allebei niet zelf los gekomen en moest ik gecurreteerd worden
gelukkig mag ik mij wel dolgelukkig prijzen met 3 schatten van kinderen
Naomi (12)
Tycho (6)
Milou (7 maanden)
beide miskramen zaten tussen de kinderen in
Dit gedicht schreef ik zelf vlak na mijn 1e miskraam
Daarom doet mijn hart zo'n pijn
Ik had nu 16 weken zwanger moeten zijn

Maar mijn buik is leeg, mijn hart zo vol van verdriet
is er dan helemaal niemand die dat aan me ziet

Ik zou wel willen schoppen en slaan tegen iedereen om me heen
En willen vertellen hoe het voelt dat het kindje uit mijn buik verdween

Maar ik ga door met de gewone dingen van de dag
En zet mijn masker op met een lach

Eens komt het dat ik het verlies een plekje kan geven
En leren we met het grote verdriet van nu te leven

Kindje dat ik verloor, je blijft altijd in mijn gedachten
Waarschijnlijk zal op den duur de pijn in mijn hart ook wel verzachten

Ik was onverwachts zwanger in mei 2008, mijn man zou mogelijk onvruchtbaar zijn. Ik wist nog niet precies hoever ik was. Helaas kreeg ik heftige buikkrampen/weeen en veel bloed verlies en op zaterdag 19 juni kwam sterretje al ter wereld. Veel te vroeg natuurlijk ik was w.s rond de 8 weken. Ik denk er nog wel eens aan. Maar heb het een plekje kunnen geven in mijn hart. Het raarste/mooiste vind ik dat ik sterretje in mijn buik had op de dag dat we trouwden. En dat is iets om nooit te vergeten. Hij/zij was daarbij.
x

ik heb ook een sterretje in de hemel.
het is nu 5 jaar geleden en mis hem of haar nog steeds.
ik denk er iedere dag aan.

Wij waren in blijdeverwachting helemaal blij en vol zenuwen, tot ik bruin bloedverlies kreeg, naar de vk toe kreeg een echo en er was een vruchtje van 5weken te zien terwijl ik al 6weken zwanger hoorde te zijn. Helaas kon ze nog niet meer vertellen maar als het bloedde door zette dan moest ik weer terug komen, en helaas was dat het geval en ben ik het vruchtje een paar dagen later al verloren..
Heb hier echt veel pijn van gehad letterlijk en figuurlijk, Heb ook soort van weeen gehad de avond ervoor en nu ik een bevalling achter de rug heb kan ik zeggen dat het ook echt weeen waren..
En op die momenten voel je je heel alleen..

Na in 2009 een heel heftig jaar gehad te hebben (eigenlijk al vanaf 2008), begon 2010 voor ons FANTASTISCH... Begin januari bleek onze grootste wens werkelijkheid te zijn geworden: Ik was zwanger! Wat een bijzonder moment zeg!
Helaas hebben we niet lang van dit gevoel en van ons wonder mogen genieten, want op 15 januari ging het helemaal mis en is ons Vlindersterretje* 'geboren'.... Hoe lang ik precies zwanger was, is niet bekend, want de echo kwam al te laat... In eerste instantie was de berekening ongeveer 6 weken, maar vandaag bij de huisarts geweest (omdat ik nog steeds niet opnieuw zwanger ben) en aangezien het vruchtzakje zo'n cm of 5 was, zei hij dat het bij een miskraam tot 13 weken past...

Ben dus ook wel benieuwd wat de ervaringen van anderen zijn met hetgeen ze zijn 'verloren' tijdens de miskraam zelf...

Op dit moment zijn we gestart met onderzoeken om te kijken waarom opnieuw zwanger wordn nog niet is gelukt...

Liefs,
Mariëlle

Om een lang verhaal kort te maken..
Voor de geboorte van mijn prachtige dochter heb ik 4 keer een miskraam gehad, de hoop opgegeven en in een diep dal beland.
Toch nog onverwachts zwanger geraakt en daar is mijn mooie dochter uit geboren.

Liefs,
Jessica.

In december wisten we dat we zwanger waren, helaas bleek dit in februari niet langer meer waarheid. Er zijn maar 2 mensen die weten dat we een miskraam hebben gehad, omdat ik de boodschap 'we zijn zwanger'graag nog zo spontaan mogelijk willen houden. Echter nu we nog niet zwanger zijn, lijkt het gemis een zeer eenzame wandeling

Tjee, wat goed zo'n site!
Helaas ga ik niet heel mijn verhaal opschrijven, dat wordt volgens mij veel te lang! In het kort: vanaf december 2008 tot nu hebben wij 5 miskramen achter de rug. Nu lopen wij voor onderzoeken in het AMC in Amsterdam. Uit de onderzoeken is nog niks gekomen.

Vorig jaar augustus kwam mijn grootste wens in vervulling. Ik was voor de eerste keer zwanger, het was een van de mooiste momenten van mijn leven. Maar helaas na ruim 2 maanden heb ik afscheid van je moeten nemen. Ik zal je nooit vergeten, je was mijn eerste grootste wens. Niet wetend dat ik zwanger was heb ik in de eerste maand een tattoo van 2 baby voetjes op de binnenkant mijn pols laten zetten. Gezien de wens er al lang was, inmiddels staat deze tattoo voor jou mijn sterretje. Je hebt inmiddels ook een broertje maar ik draag je altijd in mijn hart bij me, jij was mijn eerste. Ook heb ik een sterretje voor jou aan mijn proud mama ketting hangen. Ik zal je zeker nooit vergeten. Heel veel liefs mama

Ik heb mijn gevoelens samengevat in een filmpje :

http://www.facebook.com/femke.clinckemaillie?v=app_2392950137#!/video/video.php?v=116239509081