Ravi trekt een sprintje geloof ik...

Al tijden neem ik me voor weer even een blog te schrijven maar het komt er niet echt van. We hebben een drukke tijd achter de rug en zijn in verhouding weinig thuis geweest. Begin maart is ons lieve kleine nichtje Lois geboren. Vlak daarna zijn we op vakantie geweest en was Ravi jarig. Een jaar alweer.....het is snel gegaan, te snel naar mijn idee. Heb het gevoel dat ik zijn babytijd niet bewust heb meegemaakt, te druk met wennen aan de hektiek van een echt gezin, werk combineren met kinderen etc. Iets waar ik met Zoey nooit mee te maken heb gehad. En nu is het lieve mannetje ineens al een jaar oud. En wat is hij groot en mooi geworden. En zo leuk ook, een echt charmeurtje met z'n gulle lach en z'n duimpje in z'n mond en z'n andere handje friemelend aan z'n oortje. Heb nu ook niet heel veel tijd voor een blog maar moest wel even een paar mijlpalen opschrijven voordat ik ze zelf vergeet. Ons Raafje trekt even een sprintje volgens mij. Vorige week was hij nog ons kleine warme vloerkleedje. Het kindje wat stil op 1 plek in de kamer bleef liggen. Hij leek weinig interesse te hebben in zich verplaatsen en laten we eerlijk zijn.....hij kon het ook gewoon niet. Hij lag daar maar te liggen en tevreden te zijn. Woensdag, 4 april ontdekte ik ineens een tweede tandje in z'n mondje. In z'n onderkaak, direct naast het ene tandje wat er al zat. Drie dagen later zag onze held ineens het licht.........en hoppa, daar ging íe. Knietjes onder z'n billen, billen hoog in te lucht, handjes in elkaar gevouwen voor zich en met een soort van zwemslag van z'n beentjes schoof hij ineens een heeeeeel klein stukje vooruit. Hij kruipt! Nou ja, sluipt meer zullen we maar zeggen. En vanavond......ontdekken we toch ook nog tandje nummer 3. In z'n bovenkaak. Da's twee tanden in minder dan een week tijd. En vanochtend zag ik dat hij zittend op z'n billen in de box probeerde zich omhoog te trekken, niet dat dat lukte, bij lange na nog niet, maar hij doet zowaar een poging... Ook het eten gaat super. Hij eet steeds meer grote-mensen-eten. Kan smullen van een stukje koek, een likje ijs of de slagroomtaart op zijn verjaardag. We zijn bezig aan het laatste restje opvolgmelk maar hij drinkt al een paar weken voornamelijk gewone melk. Enig minpuntje is dat iets anders dan melk er echt niet in gaat, op geen enkele manier en dat hij de laatste paar weken een periode heeft waarin hij dagen heeft dat hij elke melkfles weigert. Gelukkig gaat dat de laatste paar dagen weer beter, dus geen vochttekorten meer hier. 

Over zijn oren durf ik het bijna niet te hebben, veel te bang dat ik het jinx (kennen jullie jinxen? Of gebruiken wij dat woord alleen maar?). Sinds de buisjes heeft hij nog1 keer een oorontsteking gehad. Een nacht ellende en de volgende dag een loopoor. Sindsdien......niks, niente, nada, nop! Weet je hoe lekker dat voelt na - hoeveel waren het er ook alweer? VIJFTIEN ooronstekingen in nog geen half jaar tijd???? 

Zoey en wij gaan binnenkort naar de basisschool voor een gesprek. Kijken of de school waar we naar toe willen echt bij ons past en het onderwijs aansluit bij onze ideeen over goed onderwijs. Ook willen we aan de hand van signalen van het kinderdagverblijf ons goed laten informeren over hun werkwijze bij MOGELIJK bovengemiddeld intelligente kinderen. Onze grootste angst momenteel is dat 2,5 jaar frobelen op de kleuterschool te weinig uitdaging gaat bieden voor haar. Veel dingen die ze nu kan hoeft ze pas te kunnen aan het eind van haar kleutercarriere en ze is veel te leergierig om 2 jaar lang niets bij te leren. We zijn bang dat ze teleurgesteld raakt als ze merkt dat ze nog lang niet gaat leren lezen en schrijven en rekenen. Iets waar ze zich heel erg op verheugd en al veel mee bezig is. Binnenkort ook een gesprek op het kdv, eens kijken wat ze daar kunnen bieden om haar nog - bijna - een jaar bezig te houden. 

Vandaag verbaasde ze ons door ineens van 10 naar 1 terug te tellen vanuit het niets. Wist niet eens dat ze dat kon, vind het wel knap. 

Misschien later in een andere blog meer over dit onderwerp, ben altijd bang dat het opschepperig overkomt, zo van zie ons kind eens slim zijn. Dat vonden we natuurlijk zelf al lang, welke ouder niet?  Maar we krijgen nu ook die signalen van anderen en vind dat we dat niet mogen negeren. 

Tips en truuks mbt dit onderwerp zijn trouwens welkom!