Long time no see

Het is lang geleden, te lang geleden dat ik hier schreef. Ik lees wel trouw maar het komt er maar niet van om een blog te schrijven. Inmiddels is ons Raafje alweer ruim 16 maanden en Zoey alweer ruim 3,5. Inmiddels heeft Ravi (sinds vorige week) ook tandje 5 en 6, het wordt nog wel eens wat. Qua ontwikkeling van Ravi is er niet zo heel veel gebeurd. Hij schuift/hopt op z'n billen de kamer door, kan ook goed tijgeren, maar helaas nog steeds niet zelf van lig naar zit. Frustratie al om zowel bij hem als bij mij. Maar ooit zal hij het wel leren. Er waren ook zorgen over zijn gewicht en groei. Hij was al 8 maanden lang helemaal niets aangekomen en niet heel veel gegroeid. In combinatie met zijn achterstand in grove motoriek begon de kinderarts over allerlei mogelijke hele enge, nare onderliggende aandoeningen waar ze hem op wil gaan testen. Na eerst behoorlijk te schrikken hebben wij besloten dat we gewoon uitgaan van het positieve, dat er niets aan de hand hoeft te zijn en dat we in ieder geval maar eens goed op zijn voeding moeten letten. Dus nu houden we een dagboekje bij met alles wat hij eet en drinkt. Sinds ons eet-offensief is hij 220 gram aangekomen en ook nog eens 1,4 cm gegroeid, en dat in 2 weken tijd. Wij geloven er dus in dat het allemaal wel goed komt.

Nog even en we gaan voor het eerst op vakantie met z'n viertjes. Nou ja, niet voor het eerst op vakantie maar wel voor het eerst naar het verre buitenland. Lekker een paar weken van elkaar en de zon genieten. We hebben er ontzettend veel zin in. Ook leuk voor de kids om papa een paar weken fulltime om zich heen te hebben en ook fijn voor mij om af en toe de zorg even te kunnen delen en wat tijd aan mezelf te besteden.

Zoey is erg toe aan school. Ze begint zich te vervelen op de opvang, heeft behoefte aan meer uitdaging en voelt zich ook veel te groot. Ze wil met de andere grote kindjes op het grote schoolplein spelen en ze wil zooooo graag leren lezen en rekenen. Dat gaat nog tegenvallen straks..........maar goed.

Ook nog een tegenvaller op mijn werk. Werk daar nu 2 jaar als uitzendkracht en na 2 jaar ga je naar fase B (detachering). Ik dacht, da's een mooi moment om te vragen of het bedrijf waar ik voor werk me nu eindelijk zelf een contract gaat aanbieden. Maar helaas..........de woorden van mijn baas: "ik vind voor nu die flexibiliteit wel prettig"......(met andere woorden, nu kan ik je er nog uit gooien als mij dat zo uitkomt). Wel zou ik dan een detacheringscontract krijgen voor een half jaar, dat is tenminste iets. Maar ook hier, helaas, het uitzendbureau wil daar niet aan meewerken vanwege het risico dat ze dan lopen (zij moeten me dan een half jaar doorbetalen als mijn bedrijf me op straat zou zetten).........dus die willen alleen maar detacheren per 3 maanden. Daaaaag zekerheid. Had ook om loonsverhoging gevraagd en ook gekregen..........maar maar de helft van wat ik gevraagd had en wat marktconform is. Volgende zomer zou er dan opnieuw gekeken kunnen worden naar mijn loon. In ieder geval heb ik dus wel iets en ben ik ueberhaupt blij dat ik werk heb. Maar toch, het gevoel bekruipt me dat mijn loyaliteit en inzet niet echt op waarde geschat wordt. Dus als er iets op mijn pad komt dan denk ik dat ik beter die kansen maar moet grijpen.