Jaaaaa! Het is eindelijk zo ver!

Jullie hebben lang niets van me gehoord. Vooral omdat alles gewoon lekker loppt en ik niet zoveel bijzonders te vertellen heb. Maar vandaag heb ik toch wel even groot nieuws! De meiden die me al langer volgen snappen wel waarom dit zo bijzonder is. Ooit dacht de kinderarts dat dit moment misschien wel nooit zou komen......

Maar dan toch, vol trots en blijdschap kan ik het eindelijk zeggen: mijn grote kleine vent LOOPT! Het ging al een tijdje zo stabiel aan een handje, wij dachten al tijden dat hij het prima zou kunnen als hij maar zou durven. Gisteren liet ik hem ipv mijn hand aan de punt van mijn vest lopen. Dat ging echt super en hij glom van teots. Toen gingen we naar een verjaardag en vertelde ik het aan oma. Ik wilde het laten zien en ineens loopt hij zo helemaal los naar oma! En daarna weer naar mij enzovoort. Hij is nog wel angstig. Als we niet achter hem staan laat hij zich gelijk weer op zn billen vallen, maar hij LOOPT! Ben zo trots op hem. En hij zelf ook geloof ik. Als hij loopt gilt hij de hele tijd JAAAAA! En WAUW!

Love him!