Schoonouders, toch een ras apart

Ach, het valt eigenlijk wel allemaal mee, maar soms kan ik me zo ergeren. En waarschijnlijk overdrijf ik ook, want ik heb tenminste schoonouders om me aan te ergeren ;-)

Wat me vooral stoort is dat ze vanaf het moment dat mijn dochtertje wat onrustig is, gaan troosten, maar wacht, ik geeft een voorbeeld/

Zit ik de dochter lekker haar fruitpap te geven. Op sommige momenten graait ze met haar handje naar de lepel om die vast te nemen. Wat wel logisch is, omdat ze intresse toont in het eten zelf. Ze is niet boos ofzo. Komt schoonmoeder der naast staan en gaat ze de klein haar handje vasthouden en zit ze te zeggen...kom, laat de mama een rustig eten geven. Op zich geen ramp, maar zo gaat dat altijd. Als Lotje op mijn schoot zit en wat onrustig is, staat madam recht om de klein uit mijn pollen te graaien. maar echt op zo'n manier van, jij kan ze ze toch niet rustig houden. Ze zegt het nooit...maar zo komt het over. Gho en waar ik nog zo'n hekel aan heb... ze hebben lotje in de armen en ik wil mijn lief dochtertje een zoentje geven, dan kijkt ze plots weg en zeggen ze gelijk...wat is er Lotje, wil je de mama niet meer zien? Mss bedoelen ze het niet kwaad, maar het kwetst echt wel.

Ach ja,  het lijkt wrs allemaal erger dan het is en als mijn ouders dat zouden doen, dan zou ik me daar niet zo druk om maken. Een schoonouder is daartoe gedoemd denk ik dan :-)

Ach ja, ik ben ook gewoon bang een slechte moeder te zijn, waardoor ik heel vaak dingen verkeerd interpreteer.

dat is er weer afgeschreven en nu kunnen we der weer even tegen.