Zo wil ik niet zijn

De volgende ronde is aangebroken en ben er zoals gewoonlijk weer helemaal


van aangedaan. Het doet pijn, vooral omdat ieder rondom mij na 2 keetr sexen weer lekker vol zit.


Ik kan het hoe langer, hoe minder verdragen. Ik moest er de eerste keer al zolang op wachten, waarom moet ik terug zolang wachten? Waarom?


Ik weet het, ik ben niet de enige en ik weet het, er zijn er die langer moeten wachten...ik weet het, er zijn er die ergere dingen moeten doorstaan.


Maar het hatelijkste van al is de commentaar....je hebt al een dochter. Ten eerste...ja dat weet ik en ten tweede..zulk een commentaar geeft mij het gevoel ondankbaar te zijn voor hetgeen ik heb.


Mijn dochter en mijn vriend zijn de twee personen waarvoor ik leef....neen, ze zijn mijn leven!


Het rare is, toen ik nog niet zwanger was, begreep ik idd niet waarom mensen konden zagen als ze al een kind hadden.


Hallo...je hebt al een kind, wees blij..ik niet. Raar, hoe een mens van mening kan veranderen.



Maar wat mij het meest tegensteekt is hoe ik me momenteel gedraag.


Het doet me eigenlijk pijn dat ik zo kandoen, want dit ben ik niet.


Als er iemand van de vriendenkring zwanger is, probeer ik die zoveel mogelijk te vermijden. Natuurlijk wens ik hen proficiat, maar de hartelijkheid is ver te zoeken.


Als ik op straat een zwangere vrouw tegenkom, dan is het eerste woord dat in me opkomt...TRUT!


Terwijl ze mss zelf heel lang heeft moeten wachten...


Overlaatst was iemand van mijn vriend zijn werk bevallen en hij wilde erover vertellen. Hij zei:...ik hebt een mailtje gehad van Marie...ze is bevallen.


Het enige dat ik over mijn lippen kreeg was..goed voor haar....


Achteraf kan ik me wel verontschuldigen, maar het is toch wel weer gezegd geweest.


Ik ben zo niet en ik wil dit niet en toch doe ik het.


Ik wil weer gewoon zijn en geen verbitterd wijf..maar hoe doe je dat?


Kop op An, rug recht en smile...je hebt een pracht van een leven...gedraag je ernaar!

96 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • rnfs

    Hoi, viavia kom ik bij deze blog uit en het is ZO herkenbaar! Ook wij hebben lang moeten wachten op ons 1e kindje, daarna meteen door gegaan voor de 2e en nu dus ook al bijna een jaar bezig. We zitten weer in de mm en ik baal ook zo van mezelf dat het niet lukt, dat er velen om mij heen wel zwanger zijn en dan de vraag of het ooit nog wel gaat lukken...... Het is af en toe echt killing en doet veel pijn.
    Ik wens je veel sterkte en succes! Hopelijk zijn we beiden snel zwanger van een 2e! En de wens voor een 1e is inderdaad exact hetzelfde als de wens voor een 2e. Dat had ik ook niet gedacht voordat mijn zoontje was geboren, maar het is toch echt zo!

  • Jip~81

    Heel begrijpbaar hoor. Jaloezie maakt je soms een heel ander persoon nietwaar? Maar ergens diep in je zit nog steeds een liefdevolle vrouw die anderen ook een kindje gunt. Je mag je echt wel voelen zoals je je voelt hoor. Het is best heel lastig om te accepteren dat jullie die medische molen wèl nodig hebben. En dat elke ronde een teleurstelling kan zijn. Dat kan heel pittig zijn, ook als al je vriendinnen ineens allemaal (moeiteloos) zwanger lijken te worden. Maar ondanks dat... blijf jezelf (je oude zelf), zoek toch je vriendinnen op. Je kunt eventueel best aan ze vertellen dat je het moeilijk vindt. En trek je vooral niets aan van die rotopmerkingen van: je hebt al een kindje. Mensen kunnen erg hard zijn, zeker als ze zelf niet in zo'n traject zitten... Laat je vooral niet in het verbitterde hoekje drijven, jij hebt ook recht om je gevoelens en emoties te uiten.
    Je zult dit van mij op dit moment vast ook niet willen horen, want ik ben ook zo'n 'TRUT'. Maar ik hoop toch dat je binnenkort ook een + op je test mag vinden... Dat je straks een kindje in je armen mag sluiten. Dus kop op, geef alles maar even een flinke schop en kijk weer vol verwachting en hoop naar de toekomst.