Een hartverlamming

Deze ochtend was de dochter om 7 uur wakker. Aangezien geen van beiden zin hadden om op te staan en zolang de dochter ons niet roept, blijft ze in bed. Ze heeft een uurtje gebabbeld en gezongen en toen was het stil. Ze was dus terug in slaap gevallen, gebeurt wel vaker. Aangezien het stil was zijn we dan ook in slaap gevallen. Om half 10 gingen onze ogen open en loerde ik op het scherm van de babyfoon en dochterlief lag nog steeds te slapen. Omdat we naar markt gingen dachten we....laat ik ze wakker maken. Ik ga de kamer binnen en wanneer de deur open gaat hoor je ze in principe draaien. Ik doe het licht aan, nog steeds geen beweging. Ik doe de kleerkast open, nog steeds niets. Ik ga naar haar toe en begin over haar wangetje te aaien, maar naast enkel wat zchter getutter, geen reactie. Hoewel ik wist dat ze nog ademde, begon ik me al wat raar te voelen. Ik zeg haar naam, nog steeds niets. Ik schud aan haar arm en roep al luider en nog steeds gaan reactie. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken, mijn benen leken van rubber en heb haar wat opgetild en haar naam geroepen.... en dan, ja dan begon ee zich te rekken. Het is onbeschrijfelijk wat je voelt, je hoofd gaat tintelen en je zou zo door benen zakken en natuurlijk heb ik ook gehuild. Hoewel ik wist dat ze nog leefd stelde ik me voor dat ze in een diepa coma lag. Verschrikkelijk gewoon. Ze sliep dus gewoon heeeeeeeel diep. Dit wil ik nooit meer meemaken!