Daar werd ik even stil van

Sinds kort ben ik lid van een beperkt groepje ivm adoptie. Mijn zus heeft het opgericht, aangezien zij zelf geadopteerd is.

Het is vooral een groepje voor mensen die zelf geadopteerd zijn, of een adoptiekindje hebben.

Vaak moeten zij dan ook 4 jaar wachten vooraleer ze een kindje toegewezen krijgen en vaak duurt het dan nog bijna 2 jaar eer ze het kindje in hun armen mogen sluiten.

Een heel lange tijd dus.

Nu reed ik 2 dagen terug met iemand mee naar huis die geadopteerd was. Ik vroeg haar of zij ook met adoptie bezig waren, maar dit was een heel ander verhaal. Ze waren eerst aan het proberen via de ‘natuurlijke’ weg. Na een jaar proberen kwamen ze in de medische molen terecht. Ze hebben alle IVF pogingen achter de rug, zonder resultaat. Ondertussen zijn ze nu 2 jaar bezig, zoals velen hier op BB. Vrijdag weten ze of ze met ICSI (of hoe wordt het juist geschreven) mogen starten. Dus dat wil zeggen, dat de kans er is dat ze dit niet mogen. Ze sprak zelfs over eiceldonatie.

Ze vertelde me hoe zwaar het was en hoeveel onbegrip ze kreeg van de mensen rondom haar. Hoe ze 2 vriendinnen kwijtraakte omdat ze er volgens hen, teveel mee bezig was. Hoe kortzichtig kan men zijn?

Het was net of mijn hart brak in haar plaats. Ik kan niet omschrijven hoe erg ik met haar meevoelde, ook al kende ik haar nog maar 2 weken.

Op een bepaald moment zei ik ook tegen haar, je moet je niet verplicht voelen om het te vertellen, het is niet omdat ik doorvraag, dat je moet antwoorden. Ze zei me dat ze blij was dat ze er met iemand  kon over babbelen.

Daarboven komt nog dat ze geadopteerd is en als er dan eiceldonatie nodig is, zal het niet van een familielid zijn. Dat maakt het dan allemaal nog eens extra moeilijk.

Het enige wat ik nu wil meegeven is, als je zo iemand kent en je weet dat ze aan het proberen zijn, vraag ernaar. Als ze niet willen praten, dan zeggen ze dat ook gewoon. Veel mensen durven het niet vragen en dat is eigenlijk een beetje egoïstisch.