Hoe een dagje efteling uit kan draaien in 15 minuten hel

Het was een prachtige dag. We (waren samen met mijn ouders, zus en haar zoontje) samen naar de efteling gegaan. Hoewel het een supervermoeiende dag was, was het echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel leuk. Het einde naderde en de zoon van mijn zus wilde nog even naar de souveniershop. Het was daar een mierennest, iedereen ging op dat moment naar huis. Diegene die de efteling kennen, weten dat er naast de ingang ook een shop is met (ik dacht) 3 uitgangen. De jongen is 11 jaar, dus hij mocht alleen de shop in om iets te halen (hij had al besloten wat ie wilde, dus zo lang kon het niet duren). Mijn vriend was even water gaan halen uit de automaat, samen met mijn papa.

Dus mijn mama, mijn zus, mijn 2 dochters (van 1 en 3) en ik stonden samen te wachten op het afwezige volk. Op een bepaald moment was mijn zus aan het zeggen tegen mijn mama/ ' Zeg...ons B. blijft toch lang weg, hé.... En ze waren maar aan het morren en ik zeg....'ik zal eens gaan kijken waar ie juist in de winkel is, ik kom direct terug'.

Ik vertrek naar de winkel, loop naar binnen en zag mijn neefje aanschuiven. Goed, dacht ik en ik ging naar buiten.

Ik kijk naar de plaats waar de rest stond te wachten en plots zakt de grond onder mijn voeten weg. Mijn oudste dochter stond er niet meer tussen.

Ik riep/ Waar is Lotte?!!!!

Plots begon mijn mama en zus te roepen op mij dochter....nergens mijn dochter te zien.

Ik loop naar binnen en begin als een gek te roepen...LOTTEEEEE.

De mensen staren me aan en de mevr. achter de kassa komt naar me toe gelopen.

Ik riep maar...mijn dochter is weg, mijn dochter is weg.

Ze vraagt me wat ze aan had...ik wist het gewoon niet meer...

Het enige wat ik riep, met mijn handen in mijn haar, nee, nee, nee, nee

In blinde paniek liep ik terug naar buiten, knikkende kniën, ik zou tegen de grond gaan. Ik ben als een gek beginnen roepen en op dat moment kwam mijn vriend aangelopen.

Ik riep maar: Mijn dochter is weg, mijn dochter is weg....

Ik kan nu niet meer omschrijven wat ik voelde, maar het was net of het licht uitging. Gewoon een knak in mijn hoofd en gedaan.

Ik dacht dat ik ze nooit meer zou terugzien.

Ik liep terug naar binnen, roepend en tierend....

De mevrouw was ondertussen achter me aan gerend, ik hoorde iemand roepen...ik hoor een kindje huilen...ik ging kijken, maar zag niemand.

Het was net of ik mezelf niet meer was...mijn dochter...gewoon weg....

Wat moet ik nu, ik wil dood, ik wil niet zonder mijn dochter naar huis. Ik wilde weg..het was niet waar, een droom, een nachtmerrie

Mijn vriend is naar de parking gelopen en dat was mijn grootste angst...

De mevr. van de kassa, was maar tegen mij bezig...waar heb je ze het laatst gezien. Ik zei gewoon daar, daar, daar.....

Ik bleef maar huilen en zeggen, mijn dochter is weg, mijn dochter, neee, nee, nee

Ik voelde me misselijk, zo ziek worden

PLots stond mijn vriend daar, met mijn dochter in zijn armen, gevonden in de winkel, waar ik zoveel had geroepen...een mevr. had ze gevonden

(haar naam +tel stond ook op haar arm geschreven)

Ik ben zelfs niet naar hen toegelopen, ik heb de ziel uit mijn lijf gehuild, een diepe schreeuw van opluchting. Mijn handen willen niet stoppen met beven.

Wiens schuld was het?

Van ons allemaal...maar vooral die van mij.

Ik ging er van uit dat mijn dochter bij mijn zus en mama zou blijven en dat zij op haar zouden passen.

Blijkbaar is mijn dochter achter mij gelopen, zonder dat ik het wist.

Heel de dag vroeg ik, letten jullie op de kinderen, als ik weg ging... 1 keer vraag ik het niet en dan krijg je dit.

Als ik even terugdenk, hoor ik vaag mijn dochter roepen, als ik de eerste keer naar de winkel liep. Later herinner ik me dat ik haar hoorde huilen, maar waarschijnlijk was ik zo ver weg (paniek), dat ik het niet kon filteren. Waarom nu dan wel?

Over mijn paniek-aanval ga ik straks nog een vraag stellen, want hier moet ik toch iets aan kunnen doen?

Had ik gewoon rustig gebleven en echt gezocht, dan had ik ze wrs veel sneller gevonden.

Het is de tweede keer dat ik dit voorheb. 1 keer in de vlieger, niet zo extreem, maar toch... en nu.

Ik ben wel een panikeur, maar in principe heb ik dit goed onder controle. ik panikeer niet als ze gewoon valt, of weet ik veel wat.

Maar wat doe je hieraan? Naar wie moet ik hiervoor gaan? Mensen die zulk een paniekaanval nog nooit gehad hebben, kunnen hier echt niet over meespreken.

Zou de huisarts dit weten?

In ieder geval, het is dankzij mijn vriend dat mijn dochter terecht kwam en niet dankzij mij.

Blij dat die dag voorbij is, blijft het een wrange nasmaak hebben...wie geraakt er nu zijn kind kwijt?