Ik zit er eff door

Dit weekend is mijn tante na een coma van 3 dagen overleden. Ze was mijn meter en ik had wel een goeie band met haar. Ze wilde niet meer naar een ziekenhuis (had ze gezegd, ze had kanker, maar heeft een herseninfarct gekregen). Naar mij gevoel is ze gewoon verhongerd en uitgedroogd. Ik krijg het niet uit mijn hoofd dat ze nog te redden was. Maar langs de andere kant was ze op, op van de chemo.


Daarnaast kreeg ze gedurende de coma aanvallen, waarbij haar ogen open gingen. Zeer akelig om te zien. Ik weet niet waarom ik dit schrijf, mss moet het gewoon even van me af. Ik ben haar gaan bezoeken, het leek zo onwezenlijk, maar ze voelde warm aan. Dit was wel een mooi gevoel.


Nu 'moet' ik gaan groeten en ik wil gewoon niet. Toch is dit niet de eerste keer. Ik heb dit spijtig genoeg al heel veel moeten doen. Ik vond het vanzelfsprekend en helemaal niet 'erg'. Nu heb ik het gevoel dat ik het niet kan, ik wil niet, ik wil de kou niet voelen. maar moet ik zeggen tegen mijn mama...ik wil niet? Het is haar zus. Get your ass together! Kom op.


Ik weet niet waarom ik dit schrijf, want ik zal wel gaan. Het moet van mezelf, als een eer aan mijn meter.

191 x gelezen, 1

reacties (0)


  • Mammalovesyou

    Gecondoleert heel veel sterkte gewenst

  • anoniempje2014

    heel veel sterkte van je af schrijven is nooit verkeerd dat kan opluchten . he wat vervelend dat je zo gevoel heb maar is ook niet heel raar ook al zeg je het nu je gevoel is nu zo ook al lees ik ook dat je eer voor je meter en moet van je zelf ( denk er in iedergeval goed over na want als je keuze maakt want je kan maar een keer afscheid nemen ) gecondoleerd

  • mamalie2

    Mijn papa is in september overleden aan kanker. Het is inderdaad tergend te zien hoe die mensen op het laatste nog moeten afzien. Onze papa is uiteindelijk overleden op de dag dat hij euthanasie zou krijgen. Bij de euthanasieaanvraag en procedure werden wij gelukkig bijgestaan door een palliatief team. Tijdens zo'n gesprek had mijn vader zelf aangegeven dat hij het zou begrijpen dat ik hem niet meer wou zien een hij niet meer leefde.... Ik was daar zo blij mee !! Ikzelf heb een maand mee gezorgd voor mijn papa, ik heb dit met heel veel liefde en respect gedaan. Ik zag hem dus ook letterlijk met de dag achter uit gaan en vond het zelf op het laatste niet meer menselijk.... Uiteindelijk na een zware nacht en dag besloot ik rond 15.00 uur mij thuis even te gaan opfrissen - hoewel hij in een soort coma was heb ik duidelijk gezegd afscheid genomen, gezegd dat het goed was, dat hij mocht gaan, dat ik van hem hield,- en is hij rond 16.30 uur overleden (uit zichzelf), op een moment dat ik er niet bij was, het mooiste dat hij voor mij heeft kunnen doen !!! Omdat iedereen wist dat ik niet meer zou gaan kijken, dochters, verpleging, mijn mama en broer... heb ik dit ook niet meer moeten uitleggen, dit was duidelijk al uitgesproken geweest ! Ik ben er zo blij mee dat ik achteraf niet meer ben gaan kijken. Ik herinner mij duidelijk het moment van afscheid, op een moment dat hij nog warm was en min of meer reageerde ! Dat omhulsel, dat lichaam,... eigenlijk is dat niks meer van die persoon. Ik begrijp wel dat er andere mensen troost uit halen, ik zelf vind het alleen maar traumatisch.... De belichting is ook altijd geweldig in funeraria, die liggen daar op zo'n raar bed of in een kist, met een ouderwetse doek op en plastiek bloemen en hun handen gevouwen. Onze papa zou zo nooit uit zichzelf willen liggen hebben !!! Een aantal weken later is helaas ook mijn broer overleden (hij was wel ziek maar kwam toch nog onverwachts) ook toen heb ik een moment gehad van afscheid toen hij nog leefde (in coma en hij reageerde niet meer) maar het voelt voor mij heel anders aan. Omdat hij zo'n strijd heeft gehad de laatste uren, zag hij er ook niet goed uit.... mensen die achteraf zijn gaan kijken hadden hier zelfs spijt van... Ook toen heb ik mij niet moeten verantwoorden. Wat ik wel heb gedaan is in beide gevallen wel altijd meegeweest met mijn mama en familie naar de rouwkamer, maar bij ons is er dan nog een aparte kamer voor de familie waar je tas koffie wordt aangeboden. Ook de begrafenis ondernemer was op de hoogte en ik ben dan altijd apart gaan zitten in die andere kamer. Op die manier was ik er wel om mijn moeder en familie te steunen in deze moeilijke tijd. Misschien als je duidelijk uitlegt waarom je dit niet wil doen, dat je denkt hiervan last te hebben en haar wil gedenken met een mooi beeld dat je zelf hebt kunnen kiezen in je herinnering en niet dat koude lijk dat daar ligt....dat de mensen het wel begrijpen. Ik vind het zowieso je persoonlijke keuze en vind het zelfs niet gepast indien andere je dit tegen je zin zouden opdringen ! Veel sterkte nog de komende tijd !!