Wat vliegt de tijd...

8 jaar geleden alweer vandaag... het moment dat mijn vader binnenkwam en zei dat jij een ongeluk had gehad. We dachten eerst nog dat het wel zou meevallen, dat je hooguit een gebroken been zou hebben. Want niemand wilde het gezegd hebben waar oma bij zat.

P. en ik wilden net naar zijn ouders gaan om vaderdag te vieren, we stonden op punt van vertrekken. Mama zat in de keuken met de tranen in haar ogen en fluisterde ons toe dat het allemaal veel erger was, dat jij er niet meer was. Mijn hart begon ineens heel hard te bonzen, het sprong bijna uit mijn keel, ik kreeg het warm en koud tegelijk. Dat kon toch niet? Papa deed er zo luchtig over?
Maar al snel drong het tot me door... Ik wilde het liefst van al naar onze oom en tante vertrekken waar iedereen samen was, maar wij moest naar het vaderdagsgebeuren van P. zijn vader. Ik zei dat het wel ging en we vertrokken... maar het was al snel duidelijk dat het niet ging. Tranen met tuiten in de auto en op het feestje. Gelukkig kon iedereen er wel begrip voor opbrengen.

Man, wat vliegt de tijd... dat jij al 8 jaar weg bent uit ons leven... ik herinner me nog zo goed de laatste keer dat ik je zag: ik kwam bij jouw thuis jou en je ouders uitnodigen voor onze trouw in mei. Je wenste ons proficiat, maar zei al meteen dat je die dag waarschijnlijk moest werken en dat je er zeker wel bij zou zijn het jaar daarop als we ons kerkelijk huwelijk zouden vieren. Maar je was er niet, het jaar daarop... je vriendin was er en je zusje ook... maar jij ontbrak...

Je was dan misschien maar 'een neef', maar eigenlijk was je meer dan dat. Jij was de broer die ik nooit had, jij kwam 's zomers met ons spelen en leerde ons in bomen klimmen en toonde ons hoe we uit de achtertuin stiekem het veld in konden sluipen (een sluipweg die ons vaak van pas kwam tijdens onze tienerjaren). Jouw zusje was mijn beste vriendin en daardoor was ik ook een beetje jouw zusje... wat spanden we vaak samen om haar te plagen...

En nu... wat zou ik graag gehad hebben dat je erbij kon zijn, op onze trouw toentertijd, maar ook nu, dat je onze meisjes kon zien, dat je in augustus op de neven-en-nichten-meeting zomaar zou komen binnenwandelen en je luide, aanstekelijke lach lachen. Maar dat kan niet, het zal niet...
Ook al kunnen we je niet meer zien, je bent er toch een beetje bij... voor altijd...