Beetje de weg kwijt!

Daar lig ik dan in bed...na n woede-uitbarsting waarbij deuren en de lievelingsbus van mijn zoontje niet bespaard zijn gebleven. Nog maar niet te spreken over de daaropvolgende ruzie met ml en n kind dat stilletjes in zijn bed ligt, waarschijnlijk bang voor zijn eigen mama die even niet meer weet wat ze met zichzelf aan moet. Ik voel me verdrietig, chagrijnig, depri, somber, waardeloos maar vooral schuldig. En dat terwijl ik n andere keer weer heel vrolijk kan zijn. Ik kamp met enorme stemmingswisselingen, sluit me steeds vaker af van sociale contacten, uit angst dingen te horen die ik niet wil horen. Maar aan de andere kant mis ik daardoor ook de lieve woorden die me weer goed doen. Ik zit enorm met mezelf in de knoop en heb t gevoel nergens écht mn ei kwijt te kunnen. Iedereen om me heen lijkt vrolijk door te gaan, iedereen lijkt zwanger te worden, maar voor mij staat de tijd stil! Ik denk het verlies elke keer n plekje te hebben gegeven, maar blijkbaar toch niet. Ik ben enorm blij voor de meiden die wel n.prachtig kloppend hartje op de echo hebben gezien, maar waarom ik dan niet??? Noem t zelfmedelijden, geef t beestje n naam, maar ik weet dat de manier waarop ik er nu mee om ga, niet oké is. maar hoe dan wel? Hopelijk komt er snel n moment waarop ik weer alles positief kan zien en ik er iig voor mijn gezin kan zijn, want ik ben bang dat ik anders af steven op het moment dat mijn gezin klaar met mij
is!

476 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • siara

    Oh meid, ik heb met je te doen. Even een geruststelling misschien...die emotionele buien komen mij allemaal even net iets te bekend voor. Al voor dat ik wist dat ik een miskraam had, had ik ik er al last van. Ik was een ontzettende jankebalk, moest zelfs huilen om sinterklaas in het winkelcentrum. Niet meer normaal meer toch? Wat mij hielp was veertien dagen ziekmelden, rustig aan doen, wat wijn erbij, en een
    Ieve man. Daarna was ik weer een ander mens en zeiden mensen in mn omgeving ook dat ik er goed uitzag. Misschien helpt het je. Het gemis was weer 'verdewnen' toen ik weer zwanger was. Dan is je wens vervuld. Ik hoop dat het jou ook mag lukken. En je gezin is echt niet zomaar klaar met je hoor. Maar me moet wel in actie komen denk ik. Bewust proberen de boel op een rojtjete zetten.

  • MissBiancaatje

    Ow meid wat heftig... Ik kan jou gevoel en stemmingswisselingen heel goed begrijpen... Het is ook niet niks om je kindje te verliezen en ongeacht hoe ver je was... Het goed heel erg veel pijn... Dit is een rouwproces waar je doorheen moet helaas.. Het klinkt misschien heel dubbel, maar zoek afleiding... Ga met je kleintje naar de speeltuin samen met een goede vriendin of manlief... Als je blijft piekeren wordt het rotgevoel alleen maar erger en kom je in een nog diepere put terecht... Ik ga je geen dingen zeggen die je nu al vaak genoeg hoort, want dat is al pijnlijk genoeg... Als je er behoefte aan hebt, mag je me altijd een privéberichtje sturen!!!

    Heel veel sterkte meid!

  • Baby Boo en BooBoo

    het wordt niet opeens beter, maar probeer toch de mooie dingen te zien
    het is ook niet eerlijk, de een wel en de ander niet
    en blijf niet binnen zitten, dan wordt het erger
    zo'n verlies kan je denk ik nooit echt een plekje geven, je leert ermee leven
    en hopelijk, als het straks lente wordt en de bolletjes komen weer omhoog, het zonnetje is er weer , komt er een dag dat je denkt ; hey het gaat iets beter
    blijf hoop houden en kijk naar die prachtige foto's van jou en je zoontje

  • blenntmama

    Jeetje toch :( het is ook niet niks allemaal he! 2x zo kort achter elkaar. Ik kan goed begrijpen dat dat soms gewoon enorm oneerlijk voelt.
    Als jij denkt dat het verstandig is misschien toch maar eens naar de ha hiermee??
    Het is ook moeilijk als het lijkt alsof niemand je begrijpt....
    Sterkte!! En je mag mij altijd een bericht sturen om van je af te schrijven als je dat fijn vindt!

  • wurmpje82

    zoek hulp, niet alleen voor jezelf, maar ook voor je kindje. Sommige dingen kun je niet alleen, en daarhoefje je niet voor te schamen.tis een stap naar zelfverrijking. Eerst jezelf en je kindje happy dan komt de andere uk vanzelf, bij een mama die lekker in der vel zit.

  • Niekiemv3

    Ga naar de dokter en vraag een doorverwijzing naar een psycholoog, jouw verhaal klinkt als de mijn en moet behandelt worden wijffie

    Deprressie