Ik was jong en ontspoord

Ik denk dat ik wel onder de categorie ‘jonge moeders’ val met mijn 25 jaar en 3 kinderen rijker. Ik was 19 toen ik in verwachting raakte van Jaylin.  Het had ook heel anders kunnen lopen wanneer ik mezelf niet had laten opnemen.
Ik weet nu al dat dit een wat langere blog word, omdat het zo persoonlijk is. Sorry! Met een kop thee en wat chocolade kom je er vast wel doorheen.

Ik weet nog heel goed dat ik regelmatig raar of vreemd werd aan gekeken toen ik 19 was en over straat liep met een dikke buik. Want ja, andere bepalen wel wanneer je klaar bent  voor een kleintje, dat je als je jong bent het kind vast ongepland kwam en dat je als jonge moeder je leven zou ‘vergooien’. We weten allemaal dat niets minder waar is, oordelen en wijzen naar een ander is altijd zo makkelijk. Makkelijker dan kritisch kijken naar je zelf en je eigen leven.

Ja, mijn leven zou gaan veranderen. Maar of je nu 19 of 35 bent, je leven veranderd sowiezo wanneer je een kindje verwacht. Jij veranderd, je levensstijl veranderd en ook je denken over dingen veranderd.
Daarnaast; Leeftijd is slechts een getal! Ervaring is wat telt.

Mijn vriendinnen dachten allemaal nog niet aan kinderen, ik was de eerste. En dat heb ik tot in zekere zin wel gemerkt, hun hadden geen zin in een baby die huilt,poepluiers en baby spuug. Ik ging mijn leven aanpassen aan mijn kindje maar mijn vriendinnen deden dat niet, natuurlijk niet! Het is tenslotte mijn kindje. Maar daardoor zagen we elkaar weinig, ik ging niet vaak meer naar late feestjes en verjaardagen. Ik vond het belangrijker dat Jaylin rust en regelmaat leerde kennen.
En last but not least; Ik veranderde ook als persoon.

Ik was volwassen geworden, volwassener dan mijn vriendinnen waren, logische, zij droegen niet zo’n grote verantwoording als ik deed op dat moment. Maar deze verandering kwam al eerder.
Helaas heb ik in mijn jeugd, als kleine Michelle te veel gezien en meegemaakt. Ik hoef daarover verder niet in detail te treden vanwege mijn moeder en andere betrokkenen, daarnaast heb ik dat achter me gelaten maar iets met een alcohol en drugsverslaafde moeder en een vader de de voogdij niet kreeg. (Belachelijk trouwens hoe dat systeem hier in Nederland werkt). Anyway doordat ik de tijd niet kreeg en had om dit alles te verwerken werd ik nogal een opstandige puber. Dat liep wel eens de spuitgaten uit en ik gooide elke open deur voor mezelf weer dicht, simpel weg door mijn rottige gedrag op dat moment.

Toen ik 16 was heb ik mezelf laten opnemen, wauw dat klinkt echt heel dramatische he? Maar echt, dit is de beste beslissing geweest in mijn leven. Het was zwaar, heel zwaar en het duurde lang voordat ik de grote muur om me heen kon afbreken. Na 13 maanden opname kwam ik naar buiten als een totaal ander persoon, ik had zoveel nieuwe vaardigheden geleerd en alles van ‘Vroegaahhh’ kon ik achter me laten of ieder geval; ik kon er mee dealen.
Ik denk nog vaak terug aan deze plek in Den Haag, waar ik  samen zat met nog zo’n 10 tot 15 andere jongeren die stuk voor stuk hun eigen verhaal hadden.
Zonder die 13 maanden, weet ik niet waar ik nu gestaan zou hebben. Wel weet ik dat ik dan niet getrouwd was met Jacco, en ik zeker geen 3 mooie kinderen had gehad op mijn 25ste. Nee, dan had ik waarschijnlijk nog steeds een einzelgänger geweest of beter gezegd dan was ik vast nog steeds de ezel die zich keer op keer stootte aan dezelfde steen.

Schaam ik me ervoor? Nee hoor, praat ik er graag over? Nee. Liever niet. Niet omdat ik dat moeilijk zou vinden maar gewoonweg omdat het me geen steek vooruit helpt. Het kost energie en die energie kan ik nu me 3 kids wel beter gebruiken. Iedereen heeft zijn eigen verhaal denk ik, en iedereen gaat daar op zijn manier mee om.
Onze kinderen hebben gelukkig genoeg andere oma’s in hun omgeving dus wat dat betreft zullen ze niks missen. Ik heb geleerd van de fouten die mijn moeder maakte, en zal nooit worden zoals zij is geweest.
Ben ik boos op haar? Nee hoor, dat stadium ben ik al voorbij. Ik draag haar bij me in mijn hart, het is en blijft mijn moeder in die tijd kon ze geen goede andere keuzes maken, net zoals ik dat niet kon toen ik de ontspoorde puber werd. Gelukkig opende ik mijn ogen een stuk eerder.

Het fijne van social media vind ik dat ik zoveel leuke (jonge) moeders heb ontmoet, met allemaal hun eigen verhaal. Het leven gaat niet alleen over rozen, ook al proberen we aan de buitenkant dat wel te laten zien.
Perfecte plaatjes op instagram, geweldige instagram stories met mooie vakanties, eettentjes en alles in harmonie. Een perfect leven? Niets is vaak minder waar.

Hebben jullie ook een eigen verhaal?