Wanneer de roze wolk grijs wordt....

Wat had ik me dit allemaal anders voorgesteld. Een 3e kindje, ons laatste kindje. Dubbel en dwars zouden we gaan genieten, voor de allerlaatste keer een kleine baby in huis. De eerste weken zweefde we op een grote roze, of in ons geval een blauwe wolk. En toen ineens werden we daar keihard van af gebonjourd!

Zoals ik al schreef, ik had me dit allemaal zo anders voorgesteld. Vier maanden terug werd onze lieve kleine Mias gezond en wel thuis geboren. Wat waren we gelukkig en verliefd. Opnieuw zoveel liefde en hij maakte alles compleet en nog mooier.

Mias is zo’n onwijs zoete baby, zo tevreden en relaxt. Dit kan niet beter dachten we nog! Hij rolde vrijwel direct mee in ons ritme en liet nooit van zich horen.
We dachten echt dat we geluk hadden, de andere twee kids waren namelijk echt niet zo easy het eerste jaar!

 

Doei roze of blauwe wolk, hallo donderwolk!

En dan ineens blijkt dat er allerlei haken en ogen hangen aan de ‘oh zo lieve en zoete baby Mias’. ‘Is hij ziek?’ vroeg Jaylin laatst. Ik heb dat zelf heel lang ontkent, nee Mias had gewoon wat langer de tijd nodig. Maar nu begin ik steeds meer te twijfelen aan mijn eigen uitspraak destijds. Ja, Mias is eigenlijk wel ziek er gaat iets mis in zijn lijfje.
Weken lang was ik de nuchtere harrie, het komt wel goed. Gun hem wat tijd. Hij volgt zijn eigen groei, hij gaat straks wel weer omhoog.
Maar niks was minder waar, integendeel. Hij zakte steeds verder op de curve en niet alleen qua groei merkte we verschil. Maar het oh zo rustige van Mias veranderde in suf en zwak. Geen energie meer om zich te melden, geen kracht meer om te ontwikkelen en te bewegen, en de zorgen bleven komen.

Elk weegmoment was een slap in mijn face, keihard voelde ik de klap weer aankomen. Als moeder (en ook als vader) blijf je sterk en optimistische. We bleven volhouden dat het wel goed zou komen, dat zijn fabriekje langzaam weer op moest starten en dat er niks mis was met hem.
Maar de dagen werden weken, en we zagen geen vooruit gang. Van elke week naar de kinderarts werd het twee keer een opname waarbij een team van deskundige steeds opnieuw hun zorgen met ons deelde.

Ik kan jullie vertellen dat ik nu op een punt beland ben waar ik wel denk dat er iets mis is. De ontkenning ben ik voorbij, nu ben ik juist verdrietig en bang. Bang voor wat de toekomst brengen gaat.
Van het een op het andere moment heb je een ‘ziek’ kindje thuis, draaien de dagen om voedingen, een sonde, slapen en ontwikkeling. Elke dag speelt het in je hoofd, elke dag hoop je dat er ineens iets veranderd.

De arts zei tegen mij ‘Je hebt de neiging om je te verontschuldigen voor je verdriet en onzekerheden, je wilt de boel bagatelliseren’. Maar eigenlijk lieve Dokter, wil ik dat helemaal niet. Of doe ik dat helemaal niet. Wat heb ik er aan als ik de hele dag hierom huil? Als ik de hele dag hier bij stil sta? Niets! We hebben nog twee ontzettend lieve kindjes die ook hun zorg en aandacht nodig hebben. Ik kan niet alleen maar verdrietig zijn, dat kan niet, dat mag niet.
Ik moet sterk blijven, positiviteit uitstralen want dat reflecteert op hun. Maar geloof me, van binnen ben ik verdrietig elke dag, van binnen maak ik me zorgen elke dag een beetje meer.
De arts zei daarna ‘Het is volkomen normaal dat je als ouder in eerste instantie alle nare scenario’s wilt ontkennen, daarna komt het verdriet en de rouw’. Dat klopt, ik heb het ontkent heel lang. Ik wilde dit allemaal niet, nogmaals ik had me dit zo anders voorgesteld. Ik dacht dat ik het allemaal wel wist na twee kinderen, maar nu voelt het alsof ik niks weet, alsof ik weer alleen maar onzeker kan zijn over mijn eigen kunnen als moeder zijnde.
En toch weet ik ook dat dat nergens voor nodig is, ik doe wat ik kan. Ik doe onwijs mijn best net als elke andere moeder. En dit had elke andere moeder ook kunnen overkomen.

 

Borstvoeding

Ook dit had ik me anders voorgesteld, wat wilde ik graag Mias minimaal 9 maanden voeden. Maar helaas pindakaas, ook dat werd keihard door mijn neus geboord.
Oke oke, ik had het kunnen blijven geven maar dan zou ik nu fulltime moeten kolven, ongeveer 10x per dag om alle hoeveelheden bij elkaar te krijgen. En dat naast twee andere kinderen, werk en ook nog sociale verplichtingen.
Ik heb ervoor bedankt, met pijn in mijn hart. Ik had het willen volhouden maar dat lukt me niet lieve Mias! Je hebt meer nodig dan borstvoeding, en je hebt meer nodig dan een moeder die de hele dag moet kolven, jou flesjes moet geven en je daarna nog moet voeden per sonde. Je hebt een moeder nodig die naast de zorgen met je lacht, knuffelt en tijd met je doorbrengt samen met je grote broer en zus. Dat is momenteel veel belangrijker!

 

Genieten

Gisteravond bedacht ik me ineens dat we al weken niet meer genoten hebben. Niet meer van Mias, niet meer van de andere kindjes. Tuurlijk probeer je dat wel, maar het heeft steeds een nare nasmaak omdat de zorgen dan weer op komen spelen.
Mias is alweer 4 maanden, en ik heb het idee dat ik zoveel mis. Dat ik zoveel bezig ben met alle sores er omheen. Dat wil ik niet! Het gaat al zo snel, genieten is belangrijk en zeker nu in onze situatie. Want hoe dan ook, Mias kan ook al heel veel, en doet ook heel veel dingen goed!
Ik probeer elke keer de laatjes met zorgen dicht te gooien maar op een of andere manier springen ze gewoon weer open, klote laatjes.

We moeten hier gewoon mee verder, sterk blijven en positief denken dat werkt gewoon het allerbeste. Dus nogmaals lieve Dokter, ik bagatelliseer niks. Oke, misschien een beetje maar ik probeer er gewoon het beste van te maken.

Momenteel heeft Mias de sonde, die helaas de komende maanden nog wel blijft zitten. Hij drinkt de laatste dagen ook enorm slecht waardoor de sonde echt een uitkomst is, want zonder zou hij niet meer dan 40 drinken momenteel.
Het is een gedoe met die sonde maar we vinden onze weg er wel langzaam in. Ik probeer tijd door te brengen met de andere twee kids want ook die merken de zorgen ook en dat wil ik het liefst niet, maar je ontkomt er ook bijna niet aan. Ik ben super dankbaar met zo’n onwijs goede kinderarts en andere deskundige die hun stinkende best doen om ons maar vooral Mias te ondersteunen. En ook zeker voor al mijn vriendinnen, ‘instagram vrienden’ en familie!
Mijn agenda bestaat momenteel uit Kinderartsen,Neurologen,Logopedisten,Fysiotherapeuten en Dietistes. Menn.. het liefst zou ik op vakantie gaan ofzo haha!