Leuk hoor!!! =(

Ik blij, spychiater gevonden die mij zou 'kunnen helpen'. Ik zou eind volgende week gebeld worden voor een telefonisch interview of ik moest bij de huisarst een spoed afspraak regelen. Nou mooi, ik ben helemaal op dus wilde die spoedafspraak wel. Ik naar de huisarts en de huisarst was het met me eens! Dus hij gelijk bellen voor me en ja hoor ik zou de volgende dag (09-02-2011) een telefonisch interview krijgen en dan binnen 3 werkdagen een afspraak bij de juiste persoon binnen de organisatie.

Ik dus vandaag wachten en wachten en wachten en ja hoor nog eens wachten. En ja, je raad het al! Ik ben NIET gebelt! Ik ben er nou al ziek van! Bah bah bah! Ik zit hier maar ben bang voor alles terwijl ik niet eens weet waarvoor. Ik heb hele dagen een paniek gevoel door me lichaam, harkloppingen, angsten spanningen enz. En dan word je toegezegt dat je spoed afspraak heb en zit je me nog meer spanning want je wacht op een telefoontje en dan krijg je niets!

Ik wil gewoon van mijn paniekstornis en agnerafobie af! Ik weet dat ik het heb, ik weet dat ik enkel DENK dat ik dood zal gaan, ik weet dat ik niet bang hoef te zijn, maar het lukt me niet. Ik heb die stornis en ik kan er even geen kant mee uit. Kom amper buiten de deur want ik durf niet weg. Ik kan amper wat doen of me hart bonkt al uit me lichaam.

Ik heb angst voor de angst. En ja, ik weet dat ik het heb, dus je zal denken "als je dat dan weet, dan kun je er toch ook wat aan doen?" NEE! dat gaat dus niet. Het is gewoon niet mogelijk en ja, ik heb een heel slecht verleden achter de rug en te veel iun te korte tijd meegemaakt en ja het is erfelijk maar, de echte oorzaak dat ik het jaren geleden kreeg weet ik gewoon niet. Die moet ik eerst weten, dan verwerken en dan kan ik hier vanaf komen. Maar zo kan ik niet verder.

Ik voel me een waardeloze moeder. Als het zonnetje schijnt moet ik tegen mijn zoon zeggen "nee, mama kan niet naar buiten eendjes voeren" en waarom niet? Omdat mama bang is! GRRRR.

En wat ik al zei ik heb angst voor angst. Omdat ik dat heb is het dus zo dat als ik ergens last krijg mijn hersenen automatisch die plek linken in me hoofd aan "daar krijg jij angst" dus iedere keer als ik dan daar kom of in de buurt zou zijn denk ik 'ow jee als ik maar niet weer bang word' en ja wat gebeurd er dan? Ik word bang. Maar ik heb er gewoon niets aan doen.

Ik ben op aan het raken. Ik wil gewoon weer naar buieten durven en dingen durven doen. Ik wil weer normaal weg kunnen. Ik wil samen met me zoon leuke dingen doen. Ik kan het gewoon verzorgen, met hem spelen, met hem even langs opa en zo... (mijn vader heeft het ook dus die begrijpt me heel goed en daar voel ik me dus ook veilig) maar ik wil meer dan dat. Ik wil me leven terug. Ik wil mezelf weer zijn. Degene die graag weg ging en dat kon. Degene die alles deed. Degene die kan genieten zonder te denken dat er iets mis gaat. Ik moet hier vanaf. En nee dta kan niet in 1 dag, maar ja, er moet nu wel een start komen want ik ben het spuug en spuug zat!