Bevallingsverhaal

Mijn kleine meid is nu precies 1 maand oud en nu pas kan ik het een beetje aan om mijn bevallingsverhaal op te schrijven. Zoals je dus begrijpt was het geen leuke bevalling. (voor zover een bevalling natuurlijk leuk kan zijn, het wordt daarna pas leuk!) Mijn uitgerekende datum was 4 maart, maar ik voelde me de hele week al niet zo lekker en mijn bloeddruk was aan het stijgen dus toch maar even naar de VK gegaan. Zij stuurde me op 2 maart toch maar even door naar de gyn, waar bleek dat er urinezuren in mijn bloed zaten en dus een voorbode voor zwangerschapsvergiftiging. We konden kiezen om het de volgende dag (donderdag) of vrijdag in te laten leiden. Wij kozen voor de volgende dag want wat had het voor 'n zin om nog langer te wachten. Hadden we toch maar nog een dag gewacht, dan hadden we waarschijnlijk wel een natuurlijke bevalling gehad en was het voor mij en Iris denk ik een stuk minder zwaar geweest.

's Nachts om 4.45 braken namelijk spontaan mijn vliezen! We hoopten dat we dan toch op een natuurlijke manier konden bevallen.

Om 8 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. Ik had een piep klein beetje weeen. Ik ging eerst aan het CTG en de kleine deed het erg goed.

Om 9.00 kwam de verloskundige van het zh, ik bleek al 3 cm ontsluiting te hebben, dat scheelt alweer. Maar helaas ze wilden toch een infuus met weeopwekkers. In het begin voel ik daar niets van maar om 10 uur krijg ik van het een op andere moment zeer heftige weeen die om de 2 to 3 min komen. Puffen maar!!! Ze kwamen zo snel op elkaar dat ik nauwelijks tijd had om even tussen door tot rust te komen, want dan kwam de volgende al weer.

Om 11.30 een prik in mijn been gekregen, ik hield het niet meer vol. Ik werd er wel veel rustiger van en leefde echt in een roes. De prik zou 4 uur moeten werken, maar na 1,5 uur heb ik al weer volop weeen.

om 14.00 heb ik 5 cm ontsluiting en een weeenstorm. Toch maar een ruggenprik. Op de OK aangekomen weer een weeenstorm die echt heel erg lang duurde. De anestesist en verpleegkundigen vonden dat ik zo goed kon puffen maar het enige wat ik kon denken was RAM DIE SPUIT IN MIJN RUG!!!

De ruggenprik stond op stand 6 en hielp om de ergste pieken weg te halen, maar ik bleef meer voelen dan ik had gedacht. Dat vond ik niet erg, want ik wilde het toch ook gewoon mee maken. Maar om 16.30 barsten opeens de weeen weer ernstig los. Ik heb dan 8 cm ontsluiting.

Een uur later hield ik het niet vol en hoopte dat de ruggenprik wat omhoog gezet kon worden. Ik was ondertussen uitgeput van al 7,5 uur continue weeen die zo snel op elkaar komen. Gelukkig heb ik volledige ontsluiting en mag ik gaan persen. Zonder persweeen dus wel op eigen kracht. Na een uur zagen ze dat de kleine niet verder kwam en haar hartslag ging dalen.

Ik kreeg een knip en de vacuumpomp ging erop en om 18.29 werd onze prachtige dochter Iris geboren.

Ze werd op mijn borst gelegd, maar als snel zag ik dat het niet goed zat. Ze maakte geen geluid en maakte een levenloze indruk. Mijn man moest snel de navelstreng doorknippen en ze werd vlug weggehaald en naar de reanimatiekamer gebracht. Mijn man ging er snel achteraan.

Daar had ze ademhalingsproblemen en kwam ze niet op gang. Ze had een apgarscore van 5 en daarna van 2 en weer van 2. Ze is beademd en gereanimeerd en toen ging ze gelukkig weer goed ademen en ging het weer beter met haar,maar het was een spannend kwartier. Ik heb daar zelf weinig van mee gekregen maar mijn man was wel erg van slag. Hij heeft natuurlijk gezien dat het met zijn kleine meisje echt niet goed ging.

Vervolgens bleek dat mijn placenta niet kwam en moest ik naar de OK. Gelukkig kon ik mijn meisje, voordat ze naar de couveuseafdeling ging en ik naar de OK moest, nog 2 min vasthouden. Op de OK aangekomen was er behoorlijk wat paniek om me heen en moest alles snel geregeld worden. Ik had toen al wel door dat het niet helemaal goed ging. Ik werd wakker op de IC en het bleek dat ik 2,5 liter bloed had verloren. Wat voelde ik me beroerd! Gelukkig was mijn man er snel en die had iig goed nieuws dat het met ons kleine meisje goed ging en dat is het belangrijkste. Ik kreeg 2 packed cells bloed toegediend en ik voelde me langzaam iets opknappen. Om 22.00 uur was ik weer op zaal en mocht Iris even bij me en konden we eindelijk knuffelen. Ze had geen zuurstof meer nodig, maar lag nog wel aan allerlei draden om haar in de gaten te houden. Zaterdag mochten we weer naar huis en gaat het met de kleine heel erg goed.

Ik ben nog steeds aan het herstellen wat erg langzaam gaat. Twee weken heb ik fulltime op bed door moeten brengen en nu ben ik wel weer beneden en moet ik alleen in de middag nog slapen. Langzaam aan gaat het stapje voor stapje steeds beter met me. Maar het allerbelangrijkste is, is dat het met Iris heel goed gaat. Ze is echt een prachtig meisje en heel erg lief. Wat een wonder is het toch. Ze maakt alles het allemaal waard!