Gespannen voor de operatie

De spanning is duidelijk voelbaar in alles wat ik nu aan het doen ben,
Het voelt allemaal eng en het is net of ik mezelf helemaal niet herken.

Het aftellen is begonnen en ik moet nog maar minder dan een weekje wachten,
Hopelijk komt er iets uit de operatie om de situatie een beetje te verzachten.

De afgelopen twee maanden hebben we op ons strafbankje gezeten en dat is meer dan genoeg!
We willen een routebepaling, alles over een andere boeg.

Ik hoop dat we duidelijkheid gaan krijgen en een stap verder mogen zetten in onze moeilijke weg.
Opluchting,  vreugde & verdriet zijn de emoties die naar bovenkomen nu ik dit zeg.

Het is zo’n wirwar aan emoties en ik heb geen idee wat ik daar aan kan doen op dit moment.
Alles over me heen laten komen en me laten ondersteunen door vriendlief die me zo goed kent.

‘Wat ben je toch een sterke vrouw’, hoor ik ze de laatste tijd steeds vaker tegen me zeggen.
Heel fijn om te horen, maar zo voel ik me niet nu we deze moeilijke weg afleggen.

Ik voel me mislukt als vrouw & mislukt als vriendin, maar dat is niet zichbaar aan de buitenkant.
Ongeloof heerst ook als ik zelf bedenk hoe we ooit in deze situatie zijn belandt.

De waarom vragen zullen nooit beantwoord worden, daar ben ik mij wel bewust van.
Gelukkig is onze hoop zo groot dat we blijven vechten en blijven hopen dat het kan.

Elke vezel in mijn lijf is klaar voor het zwanger worden en het moeder zijn.
Juist dat het allemaal zo lastig gaat en zo lang duurt doet veel pijn.

Met onze ogen gericht op onze grootste droom moet dit allemaal goed gaan komen.
Met smart wachten we op een wonder dat 9 maanden veilig in mijn buik mag gaan wonen.

Je bent er nog niet, maar we houden nu al zoveel van jou
Ik weet dat de weg naar ons een moeilijke weg is, maar liefje kom maar gauw.

Maandag de 13e, i will kick your ass!