(1/2) De voorbereiding op de laparoscopie

Afgelopen weekend waren de zenuwen voor de operatie overweldigend, ik kon ze niet meer in bedwang houden. Ik voelde me niet mezelf, maar gelukkig kon vriendlief me wel een beetje sturen daarin. Heerlijk als manlief zo nuchter is, hihi. ‘Cin, het gaat toch gebeuren dus waarom doe je nu zo?’. Tja, hij had gelijk. Ik kon er toch niet meer onderuit, niet dat ik dat wilde ofzo maar was bang voor het onbekende en vooral voor hetgeen wat ze dan zouden aantreffen.

De nacht van zondag op maandag ging verbazingwekkend goed en we hadden prima geslapen, alleen toen ik wakker werd sloeg de paniek toe. Ik had honger, mocht geen make up op, mocht vanaf 9 uur niet meer drinken ook en ik hoefde me pas om 11 uur te melden.

2 jaar geleden heb ik een crashdieet gevolgd en met die hoeveelheid calorieen had ik nooit honger, maar nu ik mij er bewust van was dat ik niet mocht eten had ik zo’n ongelofelijke honger dat ik er zelfs misselijk van werd. Het voelde allemaal niet lekker en ik werd er niet echt vrolijker van.  Logischerwijs kon ik het natuurlijk wel verklaren, maar gevoelsmatig was ik het daar niet mee eens.

Tjop tjop, om half tien de trein en gewapend met mijn zonnebril op gingen we op weg naar het VU. De reis in de trein leek nu wel uren te duren, terwijl het normaal omvliegt. Een ritje van veertig minuten en bij elke minuut kwam ik natuurlijk dichterbij de operatie en dat voelde best wel een beetje eng.

Zo rond kwart voor elf hebben we ons op de afdeling gemeld en ze vertelde dat ze me inderdaad verwachtte. Pfoe, gelukkig maar hihi. Het zal je maar gebeuren, kom je daar en dan kom je voor niks. …. Na wat standaard gesprekjes over medicatiegebruik, bloeddruk, gewicht, gezondheid e.d werd ik naar een kamer gebracht waar mijn bed stond. Dat voelde gek toen ze dat zei hoor. ‘Controleer even of je geboortedatum en naam e.d. goed en correct op je naambandje en je bed staan.’ Bij binnenkomst zat er nog een ander stel te wachten en dat voelt toch een beetje ongemakkelijk.

Ik dacht nog bij mezelf, gelukkig heb ik het bed bij het raam voor als ik onverhoopt toch moest blijven. De vrouw naast mij werd meegenomen voor nog een echo en ik deed maar voorzichtig mijn schoenen uit en maakte het mijzelf comfortabel in het bed.

Toen de mevrouw terugkwam pakten zij en haar man de spullen die ze in de kastjes hadden gedaan en vroeg vriendlief of ze nog heel lang moesten wachten ofzo. De man zei dat de operatie niet doorging en dat na de echo die gemaakt was er werd verteld dat ze meteen door mochten voor ivf. HUH?! Dat was raar, ik snapte er niks van en zijzelf kennelijk ook niet. Uiteindelijk verlieten zij dus het ziekenhuis zonder de operatie.. Dat zou ik heel vreemd vinden, was er zelfs een beetje beduusd van want een en een is twee en ja hoor. De verpleegkundige kwam min of meer binnengestormd met de informatie dat ik maar even rekening moest houden dat ik nu dus eerder aan de beurt zou zijn.

Nog geen vijf minuten later kwam ze weer en moest ik nog even naar het toilet en mocht ik de operatiekleding aan doen, want;  ‘Volgens mij zijn ze al onderweg.’

Het was om en nabij twaalf uur en ons was verteld dat we rekening moesten houden dat ik tussen een en twee geopereerd zou worden, dus dat het nu ineens allemaal zo snel ging was heel eng. Ik kreeg ook nog een rustgevend tabletje voor de spanning en voor ik het wist kwam er een mevrouw met een wagentje van patientvervoer en werd mijn bed aan dat ding gekoppeld.

Waar ik me eigenlijk dus twee uur nog voor had kunnen voorbereiden gebeurde nu ineens binnen 10 minuten. Zelfs vriendlief had zoiets van en nu dan? Gelukkig mocht ie helemaal meelopen tot voor de operatiesluis en dat is best een eng momentje. Hij gaf me een kus en ik zei ik hou van je en keek hem na terwijl de sluisdeur open ging. Het had zo een scene uit greys anatomy kunnen zijn, hihi ;-)

Ik kwam op een zaal terecht waar ik aan allerlei apparatuur gekoppeld werd en ook het infuus werd aangebracht. Toen voelde het allemaal wel erg echt.. Er kwamen af en aan allemaal verschillende mensen langs om te vragen of ik wist welke operatie er op de planning stond, hoe ik heette en wat mijn geboortedatum was.

Rond 12.45 zei er iemand dat ze er klaar voor waren en de lieve jongeman die al een aantal keer bij mijn bed had gestaan vertelde me dat ik niet moest schrikken van alle verschillende gezichten in de operatiekamer. Toen ik in die kamer aankwam moest ik overstappen op de operatietafel en op het moment dat ik mijn arm op een spalk moest leggen en de zuurstof kreeg toegediend door mijn neus ging de anesthesist praten over palmbomen en vakanties. Hij had wel een prettige stem, maar ik heb de rest van zijn verhaal niet gehoord hihi ;)