(2/2) Het werd toch een gewone operatie..

Rond drie uur werd ik wakker op de zelfde zaal waar ze me aan al die apparatuur gekoppeld hadden en ik had inmiddels ook een 2e infuus in mijn andere hand. Ik was behoorlijk helder en had weinig pijn. De lieve mevrouw  vroeg me de pijn een cijfer te geven en ik zei een 4 ofzo, alsof je menstruatie er bijna is maar niet door wil zetten vertelde ik. Ze zei dat bij pijncijfer 4 wel medicatie gegeven zou worden en toen zei ik dat het een 3 was. Het voelde alsof ik het niet nodig had, ik moest alleen maar plassen had ik het gevoel.

Dus dat zei ik en ze legde er een po onder en hoe goed ik ook mijn best deed, met mijn ogen dicht knijpend bijna.. Het lukte me gewoon niet en ik was volgens mij ook weer in slaap gevallen. Rond 15.50 hoorde ik de lieve mensen met elkaar praten over dat ze me gewoon moesten ophalen en naar de afdeling moesten brengen. Er kwam een dame naar me toe en ze zei dat ze al drie keer gebeld hadden, maar er nog steeds niemand was om mij op te halen. Het ging nog wel twintig minuten duren zei ze. Ik vond het allemaal prima en ben weer in slaap gevallen en rond 16.30 reed ik dan eindelijk de afdeling op. Ik zag het gezicht van vriendlief en hij was een paar jaartjes ouder geworden, hihi. Uiteindelijk heeft het allemaal dus veel langer geduurd dan gepland, zowel de operatie zelf als de tijd op de verkoeverkamer en hij maar wachten en zich zorgen maken.

Ik kwam alleen op de kamer, want de mevrouw van die ochtend hoefde immers niet eens geopereerd te worden, en dat vond ik wel prettig. Vriendlief vroeg hoe ik me voelde en ik voelde me verbazingwekkend prima. Ik had honger!! Heel erg veel, hihi. De verpleegkundige vroeg of ik wat wou drinken en ik opperde al een kopje koffie, maar dat vond ze geen goed idee. Ze kwam met limonade, was ook prima ;-) Ik vroeg of ik alsjeblieft iets mocht eten, ik ben nog nooit zo hebberig geweest om eten haha. Ze zei dat de warme maaltijd om vijf uur zou komen, maar daar kon en wilde ik echt niet op wachten. Uiteindelijk kwam ze terug met een ontbijtkoek en een beschuitje, twee dingen die ik thuis nooit zou eten maar jeetje wat was dat lekker zeg!

En ook rond vijf uur kwam de warme maaltijd en daar had ik ook gewoon wat van gesnoept. Met mijn eetlust was niks mis, was niet misselijk, voelde me heel goed. Wel moest ik naar het toilet en gekoppeld aan 2 infusen met zo´n standaard liep ik rustig naar het toilet en met een beetje acrobatiek in het toilet lukte het me om te plassen! Jippie, dan mag ik gewoon naar huis dacht ik.

Het werd al rond 18 uur en de arts was nog niet bij mij geweest en ik maakte me een beetje zorgen, want ik wilde echt echt niet blijven en gewoon thuis op de bank liggen uitrusten. Vriendlief ging even kijken en op dat moment was de arts net naar mij onderweg.

Ze vertelde dat ze het bijzonder vond dat ik zo helder was na de ingreep, omdat er behoorlijk wat gedaan was tijdens de operatie. Ik zag haar kijken alsof ze me wilde houden in het ziekenhuis maar ik wilde echt gewoon niet. Voelde me zelfs een beetje opstandig en was meer met naar huis gaan bezig dan te vragen wat er dan allemaal gebeurd was.

De arts vertelde dat de kijkoperatie een gewone operatie is geworden. Huhh? Hoezo?

Ze kwam naast me staan met een mooie tekening van de baarmoeder, eierstokken, buikholte e.d en ik zag overal zwarte vlekjes en puntjes en er was flink op getekend. Ze vertelde dat al die plekken die daarop te zien waren endometriose was en dat hebben ze tijdens de operatie weggelaserd. Ook hadden ze de eileiders opnieuw doorgespoeld, een liter suikervloeistof in de buik achtergelaten om verklevingen voor te zijn en hadden ze biopten genomen van de endometrioseplekken.

Ik schrok.. Endometriose? Wat is dat? Ik had er wel eens over gelezen, maar wat het nu precies was?

In mijn buikholte, op de eierstokken, op de darmen, buiten de baarmoeder en overal op plekken in de buik waar het niet hoorde zwierf baarmoederslijmvlies. Die plekken horen daar niet en kunnen pijnklachten veroorzaken (nooit last van gehad) en is een grote oorzaak van verminderde vruchtbaarheid bij vrouwen.

Er kwam nog een heleboel informatie, maar ik luisterde niet meer. Ik vroeg of het infuus uit mijn hand mocht en daarna naar huis, dat was prima.

Eenmaal thuis voelde ik me prima, nog wel versuft maar prima. Het hele nieuws was wel aangekomen, maar ook langs me heen gegaan. Heel apart, ik zou de volgende dag maar eens even wat meer informatie erover gaan zoeken.

Gisteren voelde ik me heel erg klote, de schouderpijn die je kan krijgen door het gas was ze in je buik laten om beter te opereren bleek meer pijnlijk dan mijn buik. Ben je aan je buik geopereerd, heb je pijn in je schouders, haha. Ik heb zelfs het ziekenhuis gebeld en die heeft diclofenac voorgschreven en nu voel ik me redelijk.

Dus, endometriose is onze boosdoener.

Pijnlijk, maar een duidelijke oorzaak waarom het zwanger worden nog niet gelukt is. Onze vorige 3 IUI pogingen zijn dus volledig kansloos geweest. Hoe mooi het theoretisch het toen ook leek, praktisch gezien in mijn buik was er geen kans op een zwangerschap. Aan de ene kant balen, maar ik ben ontzettend blij dat de operatie niet voor niks is geweest, ik denk dat ik het vervelender had gevonden als er niets aan de hand bleek te zijn.

Op 4 mei heb ik een telefonisch consult met de uitslagen, dus dat duurt nog wel even. Ik zag op de papieren in het ziekenhuis dat er IUI met FSH voorgesteld is. Dus geen IUI meer in de spontane cyclus, maar met hormonen.

Vind ik toch een beetje gek, aangezien ik bij alle 3 de IUI pogingen minstens 2 tot 3 eitjes per cycli had. Ik denk als ik een aantal hormoonspuiten zet ik ineens heel veel meer eitjes zal produceren.

Voor nu ga ik lekker rustig aan doen, het valt allemaal behoorlijk vies tegen dus.

Volledige rust, meer dan dat kan ik ook niet doen. Ik hoop dat ik me na het weekend iets beter voel, zodat ik even naar buiten kan, want voel me nu na 3 dagen al behoorlijk opgesloten. De twee wondjes zijn mooi gehecht en doen geen pijn, wel heb ik een heel erg zware buik door die vloeistof denk ik? Het voelt alsof ik in elkaar geslagen ben en ik zelf ook terug gevochten heb door die schouderpijn. Doordat de operatie dus iets later in mijn cyclus is gebeurd, heb ik nu ook last van gevoelige borsten. De 22e verwacht ik mijn menstruatie en daar ben ik nu wel een beetje bang voor na alles. Heb dus een heel erg beurs lijf op het moment.

Gelukkig doet de diclofenac zijn werk en heb ik de pijn nu enigzins onder controle. Ik loop nog niet snel, maar stapje voor stapje moet het allemaal goed gaan komen.

Alles voor onze allergrootste wens, echt alles. <3